تولد فرزند مرگ قهرمانی نیست

شاید شما هم عقیده داشته باشید که دوران بارداری و پس از آن تولد فرزند می تواند یک قهرمان زن را به کل از دنیای حرفه ای ورزش که مستلزم تلاش فوق العاده و وقت گیر است دور کند اما موفقیت های اخیر مادران در ورزش را به نوعی می توان خط بطلانی بر این نظریه دانست

شاید شما هم عقیده داشته باشید که دوران بارداری و پس از آن تولد فرزند می تواند یک قهرمان زن را به کل از دنیای حرفه ای ورزش که مستلزم تلاش فوق العاده و وقت گیر است دور کند اما موفقیت های اخیر مادران در ورزش را به نوعی می توان خط بطلانی بر این نظریه دانست.

پائولا رادکلیف در ماه آتی در حالی قهرمان ماراتن نیویورک شد که ژانویه گذشته تولد اولین فرزندش را جشن گرفت.

پیش از آن هم یاناراولینسن در اولین حضور پس از تولد فرزندش توانست در ماده ۴۰۰ متر با مانع (ماه آگوست) قهرمان رقابت های جهانی در اوزاکای ژاپن شود.

ژاپن همچنین شاهد قهرمانی یک مادر دیگر در سپتامبر بود. ریوکو تانی قهرمان ۲ دوره المپیک توانست هفتمین مدال طلایش را در مسابقات جودوی قهرمانی جهان (دسته منهای ۴۸ کیلو) به دست آورد. این اولین طلای او به عنوان یک مادر بود.

هر ۳ این ورزشکاران اظهار داشتند، رنج و سختی دوران بارداری آنها موجب شده اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرده و در ورزش نیز پیشرفت کرده و حتی قوی تر از قبل گردند. رادکلیف می گوید: «من کاملاً معتقدم این به شما یک نیروی فوق العاده درونی می دهد که با نیروی بیرونی تان به توازنی فوق العاده می رسید. این جوابی محکم به کسانی بود که فکر می کردند بچه دار شدن به معنای پایان دوران حرفه ای من است.»

اما این تمام ماجرا نیست، به گفته کارشناسان در ورزشکارانی که سزارین می کنند مشکلات تنفسی و لگن خاصره گرچه مشکلی در وضعیت بدنی ورزشکار به هنگام بازگشت ایجاد نمی کنند اما به نوعی توازن او را بر هم می زنند چرا که عضلات شکمی آنها به هر حال آسیب دیده است. ضمن اینکه آکیر نامبا (دکتر زنان و زایمان دانشکده پزشکی سایتاما) نیز معتقد است: «انجام تمرینات سخت و در عین شیر دادن به فرزند می تواند مشکلات جدی برای ورزشکار به وجود آورد.»

البته تکنیک های مدرن تمرینی نیز از سوی دیگر موجب شده ورزشکاران تا حد زیادی بتوانند بر این مشکلات غلبه کنند. نامبا ادامه می دهد: «این ورزشکاران حرفه ای هستند و به خوبی می دانند چگونه رژیم شان را کنترل کنند و در عین حال به سرعت تمام به آمادگی پیش از حاملگی بازگردند. به نظر من تعداد ورزشکاران اینگونه روز به روز افزایش می یابد.»

رادکلیف در مقاطعی از دوران بارداری اش نگران عواقب تصمیم اش مبنی بر تمرین کردن در آن زمان بود اما بدون هیچ مشکلی دخترش ایزلا را به دنیا آورد و کمتر از ۱۰ ماه بعد هم قهرمان ماراتن نیویورک شد.

نامبا که با فدراسیون دو و میدانی ژاپن نیز همکاری می کند، همچنین می گوید تئوری دیگری نیز وجود دارد که می گوید به دلیل ترشح آندروژن و دیگر هورمون ها مادران نیروی بیشتری پیدا می کنند: «تست های قدرت عضلانی مادران پس از زایمان با سایر ورزشکاران تفاوت خاصی را نشان نمی دهد اما از نظر روانی یک دستاورد جدید خانوادگی می تواند به ورزشکار نیروی مضاعفی ببخشد.»

به هر حال می توان گفت حاملگی و زایمان پایان دوران حرفه ای یک ورزشکار نیست هرچند که مشکلاتی تازه برای او به وجود می آورد. راو لینسن استرالیایی دسامبر گذشته صاحب فرزند شد و پس از آن با پارگی عضله پا، دندان درد، بیخوابی های شبانه و سایر ناراحتی های ناشی از استرس و ختسگی روبرو شده است.

تانی نیز مشکلاتی از ناحیه سینه پیدا کرد اما او عقیده دارد اعتماد به نفس ناشی از مادر بودن ارزش مشکلات فیزیکی را دارد: «از ۲ ماه پیش که شیر دادن به بچه را متوقف کردم بدنم دوباره به عنوان یک ورزشکار ساخته شد و بار دیگر توانستم بنیه سابق را به دست آورم. به نظرم به عنوان یک مادر قوی تر از همیشه هستم.»

البته این تمایلی نیست که به تازگی به وجود آمده باشد اما اخیراً افزایش یافته است.

موفقیت های کاترین اندربا دونده کنیایی ۳ سال پس از تولد اولین فرزند او در سال ۱۹۹۷ آغاز شد. درارتو تولو دونده اتیوپیاپی که طلای ۱۰ هزار متر المپیک ۹۲ بارسلونا را گرفت یک بار دیگر عنوان اش را در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی تکرار کرد، آن هم ۲ سال پس از تولد فرزندش.

شاید ماحصل تمام این داستان ها را بتوان در گفته راولینسن پس از قهرمانی اش در اوزاکا یافت: «حقیقتی که در کار تمام این ورزشکاران وجود دارد این است که مامان ها قدرتمندتر بازمی گردند. به عنوان مادر شما هر کاری می توانید بکنید.»

علی آخوندان

منبع: AFP