روباه تکنیکی, جایگزین گوریل قدرتی

لری جونز, سرمربی جدید تیم ملی کشتی آزاد امریکا

بهترین زمان برای تحولات ورزشی در رشته های المپیکی، همانا پس از اتمام المپیک است. بیشترین دگرگونی ها در ساختار تیم های ملی نیز پس از رقابت های المپیک انجام می شود. بارزاکوف ها و موسول بز ها و نازاریان ها و کارلین ها و فادزائف ها و مک کوی ها و دبیرها می روند تا با ورود چهره های جدید، فصل دیگری از سیر تکوین دنیای کشتی رقم بخورد.

در عرصه مربیگری نیز چنین است. غیر از ایران که مربیگری ملی در آن مادام العمر است، سایر کشورهای کشتی خیز و صاحب سبک جهان پس از هر المپیک، به بازنگری در کادر فنی تیم های ملی شان می پردازند. حتی روس ها که مدال ها را درو کرده اند، اگر نه سرمربی که کادر را دستخوش تغییر می کنند. سرمایه های تازه را وارد میدان رقابت مربیگری می کنند و البته نفرات از میدان خارج شده را نیز در فرآیند آموزش به کار می گیرند که خب البته در کشتی ایران، نه آن جایگزینی دارای پروسه مشخصی بوده و نه اصلاً چیزی به اسم فرایند آموزش داریم البته عناوین پرطمطراق مثل انستیتو ملی کشتی، خانه کشتی (که هیچ کس نمی داند تفاوتش با باشگاه های معمولی کشتی چیست) کمیته فلان و کمیته بهمان، به وفور در کشتی ما یافت می شود.

● جکسون با دوبنده

رکوردی استثنایی به نام او ثبت شده است. امریکایی ها فقط دوبار در سال های ۹۳ و ۹۵ به مقام قهرمانی جهان رسیده اند و او طی هر دو دوره مزبور توانسته با این تیم مدال طلای تیمی جهان را بگیرد. گوریل نیرومند، در دیدار سرگروهی المپیک بارسلون هم از سد رسول خادم گذشت و با صعود به فینال، روی سکوی قهرمانی آرام گرفت. او برای کسب دو طلای جهانی ۹۱ و ،۹۵ بزرگانی مثل ژوزف لوهینا، صباح الدین اوزترک را از سد راهش کنار زد. جکسون تمام افتخاراتش را در ۸۲ کیلوگرم به کف آورد.

● جکسون کنار تشک

سرمربیگری در تیم های ملی رشته های مختلف ورزشی امریکا، یک مشکل اساسی دارد که چیزی نیست مگر پهناور بودن این کشور و دشواری برپا کردن اردوهای متمرکز. حتی برای تورنمنت ها، اردویی در کار نیست و محل دیدار آن ها، بسته به کشور مقصد تعیین می شود. مثلاً در آلمان به هم ملحق می شوند و همدیگر را در فرودگاه فرانکفورت می بینند!

کوین جکسون، دقیقاً بعد از المپیک سیدنی این مسؤولیت را برعهده گرفت. آن روزها، فقط سه سال می شد که رسماً از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده بود. یعنی بعد از قهرمانی در جام جهانی استیل واتر که طی آن توانسته بود جوان مستعد کوبایی ها یعنی خوئل رومرو را نیز شکست دهد.

کوین جکسون یک فوق ستاره در ترکیب تیم ملی کشتی آزاد امریکا و متعاقباً نیز یک سرمربی موفق در تیم ملی این کشور لقب گرفت. در المپیک قبلی و در همین المپیک نیز نتایج درخشانی گرفت. پای ثابت مسافرت های تیم ملی امریکا به جام های مختلف بود. سرمربی جوان و به روزی بود و همچنان هم هست.

انتصاب او به این سمت، یکی از نمادهای نوگرایی در ساختار کهنه کشتی امریکا بود. دوران فعالیت مربیان سنتی مثل دان گیبل، جو سی و البته بابی داگلاس بر رأس تیم ملی امریکا به سر رسید. سکان هدایت فدراسیون را هم بوریس بوگاتنر بر عهده گرفت و نظام اجرایی مدرنی در فدراسیون کشتی این کشور نهادینه شد. امور هماهنگی ایالت ها، امور توسعه کشتی آزاد، کشتی فرنگی و امور اجرایی ایالت ها، به تمامی یادگار فصل جدید و تحول خواهانه کشتی ایالات متحده هستند.

کمیته های جدیدی مثل کمیته جذب سرمایه در دل کمیته بازاریابی تعریف شدند. پای کمیته کشتی گیران هم با ۹ عضو ثابت، به مجمع اتخاذ تصمیمات کلان باز شد. تورنمنت های تازه مثل جام کنکورد و جام شولتز، فستیوال بزرگ کشتی نوجوانان در کلرادو و ... به تمامی در خدمت موج جدید کشتی امریکا بودند.

● بازگشت جکسون به کالج

جکسون و یارانش سوار بر این موج، افتخارات متعددی را نصیب خود کردند. از سال ۲۰۰۱ به بعد، او تیمش را سه بار فاتح جام جهانی کرد. در مسابقات جهانی نیویورک، بالاتر از روسیه به مقام نایب قهرمانی دست یافتند. آنها فقط یک امتیاز کمتر از گرجستان آوردند. در مسابقات جهانی ۲۰۰۶ گوانگ ژو هم سوم شدند. دو قهرمانی و پنج نایب قهرمانی هم از پان آمریکن تصاحب کردند.

امریکایی ها با هدایت جکسون در المپیک آتن، سه فینالیست داشتند که فینالیست شدن هر سه نیز دور از انتظار بود. استیفن آباس نقره گرفت. جیمی کلی هم روی سکوی دوم ایستاد و کایل ساندرسون با قدرت روی بالاترین نقطه المپیک آرام گرفت. در المپیک پکن که فصل الخطاب فعالیت های جکسون بود، هنری سودو مدال طلای وزن اول را نصیب خود کرد و سایرینی که مدال نگرفتند هم شکست های تاسف آور به سبک تیم صنعتکاران و معزی پور به جا نگذاشتند.

جکسون پنج فرزند دارد! چهار پسر و یک دختر. او حالا با فراغت بیشتری به خانواده اش خواهد پرداخت. ضمن این که در کالج ها نیز حضوری پربارتر از او خواهیم دید. هشت سال برای هدایت تیم ملی کافی به نظر می رسد. او حالاهدایت باشگاه سان کیست کیدز را برعهده خواهد داشت.

● چرا لری جونز

ساده لوحانه است که تصور کنیم، غرض این بوده که یکی برود و یکی بیاید. تغییر در رأس هرم تیم ملی امریکا به همان نحو که هشت سال قبل خود جکسون آمد، نه تغییر افراد، که جابه جایی تفکرات و ایده ها هم هست. لاری زکی جونز رقیب سال های دور مجید ترکان و غلامرضا محمدی، برداشت های ظریف تری از ورزش کشتی دارد. اگر کشتی گیران قلدری مثل دانیل کورمایر، استیو موکو، مو لاوال و اندی هوروات را در فهرست کوین جکسون می دیدیم، این بار باید منتظر کشتی گیرانی از نوع جان اسمیت، براد پن رایس یا کندال کراس باشیم. جونز تجسم ظرافت و ریزه کاری بر روی تشک زرد است. ماهی لغزانی که والنتین یوردانف را در خود بلغارستان و در فینال قهرمانی جهان دار زد، حالا هدایتگر ملی پوشان کشورش خواهد بود. صحبت از سال ۱۹۹۱ است، پنج بار پیاپی فتیله یوردانف بالا آمد و روشن شد. یوردانف نه آن فتیله ها را فراموش خواهد کرد و نه اشک شهروندان صوفیا را.

لاری جونز ۴۲ ساله است. خودش شاگرد بابی داگلاس بوده و طی سال های مربیگری اش، هدایت تیم آریزونا را برعهده داشته. جونز تا ۳۱ سالگی برای تیم ملی امریکا کشتی گرفت و در مسابقات جهانی کراسنویارسک از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد. جونز طلای صوفیا ۲۰۰۱ و برنز آتلانتا ۹۵ را دارد. در فینال المپیک بارسلون هم مغلوب لی هاک سون از کره شمالی شد تا نقره مهم ترین رویداد ورزشی قرن را هم بگیرد. او در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی هم عضو کادر مربیگری تیم ملی امریکا بود.

جونز حالا رفته رفته کشتی تکنیکی و متکی به فن را جایگزین کشتی متکی به قدرت بدنی و توان جسمانی خواهد کرد. راستی ما کجای کار هستیم چه مولفه تازه ای را جایگزین کدام نگره کهنه خواهیم کرد آموزه تازه را کجا باید جست و جو کنیم

مهدی رستم پور