تی اس ای تامین امنیت به قیمت تحقیر انسان ها و اتلاف خدمات نیروی کار

نویسنده این مقاله با اشاره به اثرات منفی وجود هیاتی دولتی برای تامین امنیت پرواز ها در آمریکا, دخالت دولت در این میدان را به نقد گرفته و از پیامد های مثبت وا گذاری فعالیت ها به بخش خصوصی سخن می گوید

نویسنده این مقاله با اشاره به اثرات منفی وجود هیاتی دولتی برای تامین امنیت پرواز‌ها در آمریکا، دخالت دولت در این میدان را به نقد گرفته و از پیامد‌های مثبت وا‌گذاری فعالیت‌ها به بخش خصوصی سخن می‌گوید.

ماه قبل در نوزدهمین کنفرانس سالانه «شبکه سیاست‌های ایالتی» در سیاتل واشنگتن شرکت کردم. گر‌چه این کنفرانس جذاب و پر‌محتوا بود، اما درسی متفاوت را درباره کسب‌و‌کار مبتنی بر بازار آزاد از آن آموختم. این نخستین سفر هوایی من از زمانی بود که اوباما شدت فرآیند باز‌رسی را که از سوی اداره امنیت حمل‌و‌نقل (تی‌اس‌ای) روی مسافرین انجام می‌شود، افزایش داد.

از روزی که این روند‌های باز‌رسی تازه و بهبود‌یافته به کار بسته شده‌اند، تی‌اس‌ای تحت لوای «امنیت عمومی» بی‌احترامی‌های هولناک فراوانی را در حق مسافران اعمال کرده است. از جمله پیر‌زن ۹۴ ساله‌ای مجبور شد که فشار باز‌رسی را تحمل کند، از یک بیمار مبتلا به گونه‌ای علاج‌نا‌پذیر از سرطان خواسته شد که پوشکش را باز کند و حتی پاره شدن کیف اوروستومی یک مسافر در حین باز‌رسی ماموران موجب شد که او که از سرطان مثانه جان سالم به در برده بود، غرق در ادرار خود شود. توماس سایر، همین مردی که تی‌اس‌ای او را خوار‌شده و وا‌مانده در ادرارش رها کرد، می‌گوید: «سعی کردم به او (مامور تی‌اس‌ای) هشدار دهم که دستش به کیف خواهد خورد و درز‌گیر آن را از کار خواهد انداخت، اما او توجهی نکرد».

این موارد تجاوز به آزادی‌های مدنی به کنار؛ آن چه واقعا درباره روال باز‌‌رسی تی‌اس‌ای جلب توجه می‌کرد، نه ویژگی تحقیر‌کننده و غیر‌انسانی این فرآیند که اتلاف کامل خدمات نیروی کار بود. وقتی که در صف ایستاده و منتظر بودم که نوبتم برای ورود به اسکنر تشخیص‌دهنده احتمال سرطان‌زا بودن اجسام برسد، درک تعداد زیاد افرادی که این فرآیند را انجام می‌دادند، سخت نبود.

ماموران تی‌اس‌ای افراد را در هر گیت راهنمایی می‌کردند، دستور‌العمل‌هایی را درباره چگونگی آماده کردن اجسام برای اسکن صادر می‌کردند، مانیتور‌های مربوط به دستگاه‌های اسکن را به دقت زیر نظر داشتند و سطل‌ها را از پشت اسکنر‌ها به جلوی آنها انتقال می‌دادند. یکی از آنها حتی هر کار کوچک و بی‌اهمیتی را که می‌توانست، انجام می‌داد.

اما وقتی پای بنگاه‌های خصوصی به صحنه باز می‌شود، این مساله تنها مشکل کسانی است که مسوولیت دارند و باید هزینه‌ها را برای دستیابی به سود کاهش دهند. شاید این خدمات یا هزینه آنها اهمیت چندانی برای مصرف‌کنندگان نداشته باشد، اما آنها می‌توانند تصمیم بگیرند که خرید از آنها را ادامه دهند یا خیر. اما وقتی دولت به این صحنه پا می‌گذارد، مصرف‌کنندگان امکان چنین انتخابی را ندارند.

هر چند شاید تی‌س‌ای امنیت سفر را تا اندازه‌ای بالا ببرد، اما این کار را به گونه‌ای نا‌کارآمد انجام می‌دهد. تی‌اس‌ای اساسا در مقام یک پروژه اشتغال‌زایی دولتی عمل می‌کند. اگر فرود‌گاه‌ها از سوی بخش خصوصی اداره می‌شدند و سود‌‌دهی برایشان مهم بود، تنها نو‌آوری‌هایی قابل تصور بودند که می‌توانستند این فرآیند‌های امنیتی را آسان‌تر و پر‌سرعت‌تر کنند. کافی است پیامد آزاد‌سازی صنعت خطوط هوایی در سال‌های پایانی دهه ۱۹۷۰ و آغاز دهه ۱۹۸۰ را در نظر آورید. موری روتبارد می‌گوید:

آزاد‌سازی خطوط هوا‌پیمایی در دوره حکومت کارتر آغاز شد و در دولت ریگان به پایان رسید و در نتیجه آن هیات هوا‌نوردی کشوری (سی‌ای‌بی) که بر این صنعت سایه انداخته بود، نه تنها کوچک‌تر شد یا دامنه فعالیت‌هایش کاهش یافت، بلکه در عمل کاملا از میان بر‌چیده شد. سی‌ای‌بی از آغاز کار خود با تعیین قیمت‌ها در سطوحی بسیار بالا‌تر از سطح بازار آزاد، کارتلی را در صنعت خطوط هوا‌پیمایی پدید آورده بود و با ایجاد محدودیت شدید در ورود به این صنعت و محدود‌سازی گزینه‌های پیش روی مسافران به یک یا دو شرکت تحت حمایت، از میزان عرضه در این بازار کاسته بود. چند شرکت انگشت‌شمار فعال در این حوزه تحت پشتیبانی دولت بودند، قیمت‌ها به گونه‌ای مصنوعی افزایش یافته بود و رقبا یا از ورود به بازار باز‌داشته می‌شدند یا عملا به میانجی مخالفت سی‌ای‌بی با ادامه فعالیت‌شان از میدان کسب‌وکار بیرون می‌افتادند.

یک نکته جالب درباره آزاد‌سازی، نا‌کامی متخصصان در پیش‌بینی عملکرد‌های واقعی بازار آزاد بود. هیچ یک از کار‌شناسان اقتصاد حمل‌و‌نقل، رشد سریع سیستم قطب و پره را پیش‌بینی نکرد، اما کار‌کرد‌های معمول این بازار با بینش‌های حاصل از اقتصاد آزاد همخوانی داشت. رقابت شدید شد، قیمت‌ها پایین آمد، تعداد مشتریان افزایش یافت و انواع گوناگونی از تخفیف‌ها و خرید‌های حیرت‌انگیز در بازار سفر‌های هوایی پدیدار شد. تقریبا هر هفته شرکت‌های هوا‌پیمایی تازه‌ای به این بازار پا می‌گذاشتند، شرکت‌های نا‌کار‌آمد قدیمی ور‌شکست می‌شدند و با حرکت شتابان بازار خطوط هوا‌پیمایی به سوی بر‌آورده‌سازی کار‌آمد نیاز‌های مصرف‌کنندگان پس از دهه‌ها کارتل‌سازی ملال‌آور دولتی، ادغام‌هایی در این بازار رخ داد.

هیچ دلیلی نیست که همین اصول را نتوان درباره امنیت خطوط هوا‌پیمایی نیز به کار بست. هیچ بنگاهی نمی‌خواهد که سانحه‌ای مرگبار یا هوا‌پیما‌ربایی در پیشینه‌اش ثبت شود. چنین اتفاقی لکه‌ای سیاه در کار‌نامه آنها خواهد بود و سهم بازار‌شان را بسیار کاهش خواهد داد. در همین حین، فرود‌گاه‌های خصوصی، پولی را برای استخدام کار‌مندان در پست‌هایی نا‌کارآ تلف نخواهند کرد. به شدت به دنبال بر‌قراری توازن میان کار‌آیی، امنیت و بهره‌وری کل خود خواهند بود. مثل همه فعالیت‌های دیگری که در بازار انجام می‌شود، تعادل واقعی هیچ گاه بر‌قرار نخواهد شد، اما تلاش برای دستیابی به آن نتایجی را در پی می‌آورد که نیاز‌های مشتریان را بر‌آورده می‌سازد و استاندارد زندگی همه افرادی را که در این میان دخالت دارند، بالا می‌برد.

اما با حضور تی‌اس‌ای، آمریکایی‌ها به رفتار توهین‌آمیزی که پیش از پرواز با آنها صورت می‌گیرد، عادت کرده‌اند. با این همه با ادامه این بد‌رفتاری‌ها فریاد اعتراض مردم بلند‌تر خواهد شد. معذلک بد‌ترین قسمت ما‌جرا، این رفتار‌ها و تجاوز‌ها به حقوق شهروندی افراد نیست، بلکه ولخرجی در مصرف در‌آمد‌های مالیاتی برای انجام فعالیت‌هایی است که بنگاه‌های خصوصی به خوبی می‌توانستند انجام‌شان دهند.

استفاده از هوا‌پیما‌، پیشرفت‌هایی باور‌نکردنی در حمل‌و‌نقل، ارتباطات، تقسیم کار و تولید کل به بار آورده است. افزایش قابلیت جابه‌جایی سرمایه و شهر‌وندان، همواره تهدیدی برای دولت است. خطر حملات خارجی تنها به این برداشت غلط و انگل‌وار دامن زده که این دست پیشرفت‌ها در زندگی بشر باید از سوی «رهبران» ما کنترل شوند. با تامین مالی مشاغل نا‌کار‌آیی که هم بر اندازه دولت می‌افزایند و هم رای شهر‌وندان را برای آن تضمین می‌کنند، بخش مولد خصوصی از دستیابی به منابع محروم می‌ماند.

هر چند این بد‌رفتاری‌های تی‌اس‌ای آشکار است، اما اقتصاد‌دان خوب همواره آن چه را که نا‌دیدنی است، در‌می‌یابد. تی‌اس‌ای مانعی است در راه سفر‌های هوایی سریع و کارآمد.

خسارتی که در این میان به پر‌ارزش‌ترین منبع، یعنی زمان وارد می‌شود، برای افراد مختلف فرق می‌کند، اما فرض بر این است که اندازه بزرگی دارد. تی‌اس‌ای زمان انتظار برای پرواز را در سال ۲۰۰۶ به نزدیک به ۱۵ دقیقه رساند، اما از زمانی که این برنامه‌های تازه باز‌‌رسی آغاز شده‌اند، انتشار آمار را متوقف کرده است و حالا به مسافران توصیه می‌کند که دو ساعت پیش از پرواز در فرود‌گاه حاضر باشند. دولت دامنه کنترل‌ها را گسترده‌تر می‌کند. مصرف‌کنندگان حاکمیت خود را از کف می‌دهند و جریان تجارت آشفته می‌شود. دفعه بعد که ماموری دولتی ادعا می‌کند بهترین راه را برای «حفاظت» از شما می‌داند و در حال باز‌رسی بدنی شما است، همه اینها را به یاد داشته باشید.

مترجم: محسن رنجبر

منبع: میزس