شروه ، آوازی برخاسته از هرم جنوب

روزیتا انواری

شَروه(šarve)  یکی از اشکال موسیقی آوازی جنوب ایران و مخصوص مناطق فارس، دشتستان و بوشهر است که به عنوان آواز دشتی و دشتستانی معروف است و آواز غمگنانه ای است که در مایه دشتی خوانده می شود.
 اشعار شروه دوبیتی است و غالباً از شاعران دو بیتی سرای جنوب به خصوص" فایز"  و "محیا"  انتخاب می شود.
 شواهد زیادی در دست است که شروه ( آهنگ و نوع خواندن آن ) نه تنها در دشتستان؛بلکه در اطراف کرمان و در همه نقاطی که فارسیان اصیل می زیسته اند ، و در سرزمین های کویری که چوپان ها و ساربان ها در آن فراوان یافت می شوند ؛ رواج داشته و دارد .در کرمان؛ هم اکنون آن را غریبی یا غربتی می گویند.
 موطن اصلی شروه ، مناطق دشتی ،دشتستان و تنگستان است. در این مناطق گاهی به شروه ،حاجیانی و یا شنبه ای گفته می شود. در نقاط مختلف ایران شروه خوانی را به عنوان دشتستانی و آواز دشتستانی می شناسند.در بوشهر ، دشتی و دشتستان و خوزستان ، شروه خوانی را فایز خوانی نیز می گویند.
شروه در جنوب از حرمتی خاص برخوردار است و بر آن ارج می نهند و در حرمت آن همین بس که شروه خوانان معمولاً شروه را با مثنوی آغاز می کنند و مثنوی را با وجود قدر و منزلت و احترام و قدمتی که در ادبیات و عرفان ما دارد بیش از سردادن شروه می خوانند.

برای خواندن این مقاله در زیر کلیک کنید:

پیوست	اندازه
7384.doc	51.5 KB