مریم گلی

گیاهی است بوته ای به ارتفاع حداكثر ۶۰ سانتی متر با ریشه چوبی و پایا، ساقه افراشته، انشعابات متعدد، پوشیده از كرك های كوتاه پیچیده، برگ های ساده، دارای پهنك مستطیلی شكل و دمبرگ دار.
جام گل به رنگ بنفش - آبی، صورتی یا سفید، مختصری كرك دار است. میوه فندقه های تقریباً كروی، قهوه ای رنگ با خطوط تیره است. بخش دارویی گیاه برگ های آن است. برگ های خشك شده گیاه حداقل دارای ۵/۱ درصد اسانس است. بیشترین مقدار اسانس برگ ها در فصل گلدهی این گیاه یعنی خرداد تا مرداد است. گیاه بومی غرب اروپا است و در سایر نقاط برای مقاصد دارویی كشت می شود. تركیبات اصلی اسانس این گیاه را ۶۰-۳۵ درصد توچون و بقیه را سینئول، بوزنئول و بورنئول استات تشكیل می دهند. مریم گلی به صورت موضعی به عنوان ضد التهاب قابض، ضدباكتری و در التهاب دهان به صورت قرقره و دهان شویه مورد استفاده قرار می گیرد. در گذشته مریم گلی را به صورت خوراكی مقوی عمومی و به صورت موضعی در التیام زخم ها و خراش های پوستی موثر می دانسته اند. به واسطه داشتن تركیب سمی توچون مقادیر زیاد برگ مریم گلی (بیشتر از ۱۵۰ گرم در هر مرتبه مصرف) سمی بوده و باعث افزایش ضربان قلب، افزایش دمای بدن و سرگیجه می شود.
این گیاه در ایران رویش طبیعی ندارد و در چند سال اخیر با وارد كردن بذر گیاه، در نقاطی از شمال ایران كشت شده است. به جز نمونه گیاهانی كه از مناطق كشت به دست می آید دیگر گیاهان ارائه شده در بازار ایران گونه هایی است كه اشتباهاً ارائه می شود.

سحر شهنازی

منبع : روزنامه شرق