داشتن فضاهای شهری از حقوق مردم است

اگر هدف اصلی همین باشد، تمامی برنامه ها بر محور نیاز شهروندان و بهبود وضع زندگی آنها در شهر خواهد بود. در تهران از حدود آغاز دهه ۷۰ شمسی كه احداث ساختمان های بلند از طریق فروش تراكم رایج شد، منافع عامه كمتر موردتوجه قرار گرفت. ظاهرا مسئولان به فكر این بودند كه از محل فروش تراكم، بودجه مورد احتیاج طرح ها و پروژه های عمده تهران را تامین كنند، اما به این اصل توجه نداشتند كه وقتی یك ساختمان بلند ساخته می شود و سازنده، قسمتی از فضای شهری را كه متعلق به همه مردم است با پرداخت مبلغی - و نه برابر ارزش واقعی آن- اشغال می كند، موظف است، در طبقه همكف در كنار احداث پاركینگ، فضای لازم را برای گردش آزادانه عابران پیاده فراهم كند یا مثل شهرهای اروپایی و دیگر ممالك توسعه یافته، حتی واحدهای تجاری در خور هم به وجود بیاورد و از محل واگذاری فضا، درآمد هم داشته باشد.مهم آن است كه عابران پیاده در ازای حقوقی كه به سازنده یك بنای بلند آن هم با نازلترین قیمت فروخته است، حداقل در پیاده رو با تنگنا رو به رو نشود. در تب وتاب برج سازی در تهران این اصل مهم نادیده گرفته شد و هیچ فضایی برای حركت آزاد عابران پیاده پیش بینی نشده است. در مواردی حتی، پیاده روها تنگ تر و عبور و مرور مردم سخت تر شده است و شهر متعلق به همه مردم است و نباید عده ای در ازای پولی كه پرداخت می كنند، حقوق مسلم شهروندان را نادیده بگیرند. یعنی قوانین و ضوابط شهری می تواند، سازندگان بناها را به اجرای تمهیداتی كه آنها را بر شمردم، وادار سازد. اگرچه، ظرف ۱۵-۱۴ سال اخیر به حقوق شهروندان به هنگام احداث بناهای بلند توجه كافی نشده است، اما هنوز دیر نیست و بهتر است در مقررات و ضوابط مربوط به احداث ساختمان های بلند و برج سازی ها، حقوق عابران پیاده در ازای فضایی كه در اختیار سازنده قرار می گیرد، حفظ شود و در طبقه همكف فضای كافی برای آمد و شد و حركت آزادانه عابران پیاده درنظر گرفته شود. این حداقل ادای دین به مردم یك شهر است كه بخش های وسیعی از فضاهای حیاتی شهری متعلق به آنها، ظرف ۱۵سال اخیر با بهایی ناچیز اشغال شده است.

منبع : روزنامه کیهان