گداپروری و صدقه خور کردن مردم! تهمت بی اساس به دولت نهم

صدقه و بخشیدن مال به نیازمندان ، جامع فضایل دنیوی و اخروی است ، دارایی انسان را زیاد می کند، هفتاد نوع بلا را برطرف سازد، مرگ های ناگهانی و حوادث ناگوار را از صدقه دهنده برطرف می کند ، فقر و ناداری رااز بین می برد و روزی او را افزایش می دهد.
انفاق و صدقه ، عملی حسنه و نیکوست که در دین مبین اسلام بر انجام آن تاکید شده است اما طی سالهای اخیر برخی افراد و جریانهای سیاسی با تکرار اتهام بی اساس صدقه دهی و گداپروری دولت ، به طور خواسته یا ناخواسته ، یک بار ضد ارزشی را متوجه این مفهوم پر معنا و برآمده از ضرورت های گریز ناپذیر در زندگی اجتماعی کرده اند.
حمایت مالی از افراد نیازمند جامعه ، یک وظیفه حکومتی است و برعهده دولت است که به در راه ماندگان ، آسیب دیدگان از زلزله ، سیل ، خشکسالی ، فقرا و محرومان ، بیکاران ، خانواده های بی سرپرست ، یتیمان ، ورشکستگان و افرادی نظایر آن ، امداد رسانی کند ، دست آنها را بگیرد، فرصت روی پای خود ایستادن را برایشان فراهم آورد ، قوت لایموتشان را تامین کند ، خسارات وارده به آنها را جبران نماید و یاریشان دهد تا در زیر دنده های خرد کننده ، چرخ روزگار مقاومت و ایستادگی کنند.
با این وجود مواضع و روش عملی برخی احزاب ، گروهها و شخصیت های سیاسی که بعضا مدیریت اجرایی کشور را در دوره های قبل برعهده داشته اند، نشان می دهد که آنها به قانون جنگل و نظریه بقای اصلح داروین مبنی بر ساقط شدن حق زندگی از افراد ضعیف ، درمانده و ناتوان توسط اقویا و اغنیا اعتقاد دارند و بر آن نیز اصرار می ورزند.
در نتیجه اعمال همین نگرش مادی گرایانه طی ۱۶ سال قبل از دولت نهم ، فاصله میان دهکهای پایین جامعه با طبقات مرفه و پردرآمد افزایش یافت و تسمه از گرده کسانی کشیده شد که برای تامین معاش خود و خانواده شان ناگزیر از دریافت وام از ثروتمندان بی درد با پرداخت نزول و اخذ وام از نظام بانکی مبتنی بر ربا با نرخهای ۳۰ درصد و بالاتر از آن بودند. کم نبودند کشاورزان ، کارمندان و کارگرانی که با دریافت مبلغ اندکی وام بانکی ، به خاک سیاه نشستند و سود سنگین پول ، شیرازه زندگی آنها را از هم پاشید.
بانیان همین تفکر با بسیج عوامل خویش ، طی سالهای اخیر به تکاپو افتاده اند تا تلاش حکیمانه و ارزشمند دولت نهم را برای تک رقمی کردن نرخ بهره بانکی عقیم بگذارند و آب رفته را به هر طریق ممکن ، به جوی بازگردانند. آنها بر این باورند که طبقات ضعیف و محروم باید به تدریج نابود شوند و این تنها اقویا هستند که حق زندگی دارند. منادیان همین تفکر ، صدای اعتراض خود را به روی دولتی گشوده اند که بهره های عقب افتاده ناشی از ناتوانی وام گیرندگان در بازپرداخت بدهی های خود به بانکها را مشمول بخشودگی قرار می دهد و با ایجاد روزنه های امید، آنها را به زندگی دلگرم می سازد. این دولت ، یار و غمخوار واقعی مردم است و خود را در مشکلاتشان سهیم و شریک می داند، بنابراین نمی تواند اجازه دهد تا برخی قوانین و ضوابط بی رحمانه سرمایه سالاری ، طومار زندگی دهک های پایین جامعه را درهم بپیچد و هیچکس هم خم به ابرو نیاورد.
معترضان به این رویکرد و سیاست عدالت گرایانه دولت نهم ، تصمیم گرفته اند تا سهم خود را در تسلط بر سرنوشت جامعه افزایش دهند و بار دیگر با به دست گرفتن قدرت اجرایی کشور و اجرای تفکر داروینیسم ، فرصت زندگی و امید به آینده را از اقشاری که حمایت دولت از آنها نه تنها یک وظیفه قانونی بلکه یک تکلیف شرعی است ، سلب کنند.
ادعای صدقه دادن به مردم و گداپروری در جامعه ، از جمله تبلیغات پرهیاهویی است که اصلاح طلبان و اسلاف آنها در دولتهای پیشین ، طی سالیان اخیر و در مخالفت با دولت نهم ، همواره در بوقهای پرتعداد تبلیغاتی خود دمیده اند و اخیرا نیز از سوی تازه زبان گشوده ها تکرار می شود، بدون آنکه به معنای زشت چنین ادعایی و تاثیرات روانی ناشی از آن بر قشرهای مختلفی از جامعه ، توجه کنند.
بیان و تکرار این سخن ، گذشته از آنکه قلب یک واقعیت زیبا و زشت نشان دادن یک حرکت ارزشی و اصولی است ، توهینی آشکار به مردم و کسانی است که به طور مستقیم و غیر مستقیم از یک حق مسلم و لازم الاعاده ، برخوردار می شوند.
جا دارد به این نکته نیز توجه شود که صدقه چیزی است که کسی از مال ، ثروت و دارایی متعلق خود ، به یک فرد نیازمند عطا می کند. بنابراین نمی توان دست در جیب دیگری کرد و از پولی که صاحب آن شخص دیگری است ، به نیازمندان کمک کرد و نام آن را صدقه گذاشت. به این ترتیب می خواهم تاکید کنم که اصولا دولت از آنچه که صاحب اصلی آن خود مردم هستند به نیازمندان کمک می کند. در واقع حمایت شدگان که طالبان قدرت ، با بی شرمی آنها را گدا می نامند ، دست در جیب خود می کنند و از کسی صدقه نمی گیرند.
باعث بسی تاسف و اندوه است که برخی افراد ، ادای دین و اعاده حقوق تضییع شده بخشی از مردم را ، آن هم از پول و ثروتی که صاحبان اصلی اش خود آنان هستند ، به عنوان صدقه و گداپروری تبلیغ می کنند، مفهومی که اصولا کاربرد و بار معنایی درستی از آن استنباط نمی شود و برخی افراد و گروههای سیاسی با توسل به آن ، هم به مردم توهین می کنند و هم مفاهیم ارزشمند اسلامی را در اذهان عمومی مخدوش می سازند.
همچنین باید به این نکته نیز اشاره شود که خیل قابل توجه اقشار عقب نگه داشته شده ، ثمره اعمال نگرش سرمایه سالاری و توسعه منهای عدالت در دولتهای ۱۶ سال قبل از دولت نهم است و در واقع کسانی که خود باید در جای متهم بنشینند و به مردم در باره آثار سوء و مخرب ناشی از برخی تصمیمات و عملکردهایشان پاسخگو باشند ، امروز در موضع مدعی قرار گرفته اند و با خلاف گویی و وارونه سازی واقعیت ها ، دولت مردمی و بی تکلفی را که صادقانه و در عین هوشمندی و تدبیر به ساماندهی امور جامعه اهتمام می ورزد ، در مظان انواع اتهامات بی اساس و ظالمانه قرار می دهند.
به راستی کسانی که در انتخابات نهم ریاست جمهوری، بدون ارائه هیچگونه طرح و برنامه ای ، برای رسیدن به کرسی قدرت ، وعده پرداخت ۵۰ هزار تومان و ۸۰ هزار تومان به هر نفر را مطرح می کردند! با چه منطقی ، سیاست های عدالتخواهانه و به تازگی طرح تحول اقتصادی دولت را گداپروری و صدقه خوری تفسیر می کنند؟
در هر جامعه انسانی، زیاده خواهان، فرصت طلبان، ثروت اندوزان، مسرفین و مرفهین بی درد، راحت طلبان و خودبرتر بینان، عاملان اصلی و موثر در عقب ماندگی ، محرومیت ، فقر ، بی سوادی و توسعه نیافتگی عده ای دیگر محسوب می شوند و در شرایطی که یک دولت عدالتخواه و مردمی بر سر کار باشد ، به طور طبیعی با به خدمت گرفتن ثروت ملی و بودجه عمومی ، در صدد جبران عقب ماندگیها و متوازن کردن نابرابریها برمی آید و در این میان عاملان اصلی پدیدار شدن ناهنجاریها ، برای جلوگیری از این روند ، همه تلاش خود را به کار می گیرند تا آنجا که خدمات دولت به مردم را که چیزی جز اعاده حقوق تضییع شده آنها نیست ، به صدقه دادن و گدا پروری تعبیر و تفسیر می کنند و چه زشت است که برخی افراد ، در رقابت برای بالا رفتن از کرسی قدرت ، به تکرار غیرمنطقی و توهین آمیز سخنانی بپردازند که سود آن را بیش از هر کس ، عاید عوامل اصلی نابسامانی ها خواهد کرد.

علی اکبرجوانفکر

منبع : صنایع نیوز