دل بستن به سراب!!

پیام تبریک آقای احمدی نژاد به عنوان رئیس جمهوری اسلامی ایران به « اوباما » به مناسبت انتخاب وی به ریاست جمهوری آمریکا اقدامی بی سابقه در تاریخ ۳۰ ساله نظام جمهوری اسلامی است . در طول ۳۰ سال گذشته هیچیک از روسای جمهوری و روسای دولت در نظام جمهوری اسلامی به مناسبت انتخاب یک رئیس جمهور در آمریکا به وی تبریک نگفته و به این مناسبت پیامی برای وی ارسال نکرده اند.
این اقدام آقای احمدی نژاد از دو نظر قابل تامل است .
اول آنکه فرض بر این باشد که ایشان درصدد ایجاد منفذی برای زمینه سازی جهت برقراری رابطه میان جمهوری اسلامی ایران و آمریکا نباشد و صرفا قصد دادن تذکر و ارشاد و راهنمائی و ارائه طریق داشته باشد.
در این فرض بدیهی است که این کار از وظایف رئیس جمهور نیست و اگر چنین اقدامی لازم باشد در حوزه وظایف رهبری انقلاب است که درصورتی که صلاح بدانند با ارسال نامه یا پیام و یا هر اقدام دیگری به ارشاد فردی که در راس یک کشور یا یک دولت قرار دارد می پردازند. یک نمونه از چنین اقدامی را می توان در نامه ای که حضرت امام خمینی به گورباچف صدر هیات رئیسه اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در سال ۱۳۶۷ نوشتند و آنرا توسط هیاتی به ریاست آیت الله جوادی آملی به مسکو ارسال نمودند یافت . حتی همان اقدام نیز مرهون شناخت دقیق شرایط موقعیت و جوانب مختلف موضوع و شخص مخاطب بود که اقدام امام با حفظ همه این امور و توجه به جوانب آن صورت گرفت و نتایج درخشانی نیز در برداشت و به قول اهل فن « صدر من اهله و وقع فی محله » .
بدیهی است اگر چنین اقدامی از دو جانب حساب شده نباشد یعنی کسی که پیام می دهد در جایگاهی نباشد که چنین پیامی از او مورد انتظار باشد و کسی که مخاطب است نیز اهلیت دریافت چنین مطلبی را نداشته باشد نه می تواند مصداق « صدر من اهله » باشد و نه مخاطب خود را می یابد و به همین دلیل نه تنها نتیجه ای ندارد بلکه عوارض منفی ناخوشایندی نیز خواهد داشت . بی اعتنائی سران کشورهائی که نامه های آقای احمدی نژاد در اوائل ریاست جمهوری ایشان را بی پاسخ گذاشتند و بعضی از آنها مطالب ناخوشایندی نیز گفتند نمونه ای از این واقعیت است .
فرض دوم اینست که ایشان درصدد ایجاد منفذی برای تجدید رابطه با آمریکا باشد و این پیام تبریک مقدمه ای برای چنین هدفی باشد. این فرض دارای اشکالات متعددی است .
اول آنکه تصمیم برای تجدید رابطه با آمریکا از سیاست های کلان نظام است که طبق قانون اساسی در قلمرو اختیارات رهبری می باشد و رئیس جمهور نمی تواند وارد این عرصه شود.
دوم آنکه حتی اگر رهبری به چنین تصمیمی برسند که در شرایط خاصی می توان برای تجدید رابطه با آمریکا اقدام کرد برای عملی ساختن این تصمیم باید مقدماتی فراهم شود تا وزانت نظام جمهوری اسلامی حفظ شود و آنچه مورد نظر رهبری است به بهترین شکل و با حفظ همه جوانب عملیاتی گردد. ارسال پیام تبریک برای کسی که تازه به ریاست جمهوری آمریکا انتخاب شده و هنوز راهی که او خواهد پیمود و سیاستی که به اجرا درخواهد آورد نامشخص است قطعا اقدام مطالعه شده ای نیست که بتواند راه را برای چنان تصمیم مهمی هموار سازد. علاوه بر این با توجه به بیانات اخیر رهبر معظم انقلاب که اختلاف میان ایران و آمریکا را فراتر از مسائل سیاسی دانسته اند کاملا روشن است که ایشان فعلا چنین تصمیمی ندارند.
سوم آنکه اصولا عملکرد دو حزب دموکرات و جمهوریخواه در ۳۰ سال عمر نظام جمهوری اسلامی ثابت کرده است که هر دوی آنها از نظر کلی پیرو یک سیاست هستند و خصومت با ملت ایران به دلیل انقلاب بیدارگری که با همت این ملت به پیروزی رسیده و نفوذ آمریکا را از ایران قطع کرده محور اصلی سیاست آنها در قبال این ملت است . بنابر این کاملا بدیهی است که انتخاب « اوباما » به عنوان نامزد حزب دموکرات آمریکا نمی تواند واقعه ای باشد خارج از دایره سیاست خصمانه ای که در طول ۳۰ سال گذشته این حزب و حزب جمهوریخواه در قبال جمهوری اسلامی ایران دنبال کرده اند. اینکه اوباما دیروز ایران را به حمایت از تروریسم متهم کرد ماهیت ضد ایرانی او را برملا کرده است .
و چهارم آنکه اظهارات « اوباما » در دوران تبلیغات انتخاباتی علیه ایران و به نفع رژیم صهیونیستی کاملا نشان میداد وی تفاوتی با گذشتگان ندارد و تصمیم دارد سیاست کلی آمریکا را در این دو زمینه ادامه دهد. همراهی با صهیونیست ها آنهم با سرعت و غلظتی که اوباما نشان داده وفاداری او به آنچه در تبلیغات انتخاباتی وعده داده بود را به اثبات رسانده است . وی در اولین اقدام خود یک یهودی وابسته به اردوگاه صهیونیسم را به ریاست تشکیلات کاخ سفید برگزید و با این اقدام به رژیم صهیونیستی چراغ سبز داد.
نکته مهم در این میان اینست که « اوباما » قبل از انتخابات به رژیم صهیونیستی قول داده بود درصورت پیروزی « رام امانوئل » را به ریاست تشکیلات کاخ سفید منصوب نماید و بدون فوت وقت همین کار را هم کرد. خبر این وعده دو روز قبل از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در یکی از روزنامه های چاپ اسرائیل منتشر شده بود. در تاریخ دوازدهم آبان ماه جاری روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارونوت چاپ فلسطین اشغالی اعلام کرد : « اوباما درصورت پیروزی در انتخابات رام امانوئل یهودی را به عنوان یکی از کارمندان بلندپایه کاخ سفید انتخاب خواهد کرد. » این روزنامه صهیونیستی در همان شماره نوشت : « این اقدام نقش اسرائیل را در داخل کاخ سفید بیشتر می کند » . این روزنامه در معرفی این شخص افزود : « امانوئل در دوره کوتاهی عضو نیروهای اسراییلی بوده و تا حدودی به زبان عبری صحبت می کند. هم چنین وی یکی از مطمئن ترین مشاوران اوباما است و اوباما او را یک دوست و همکار سیاسی می داند. بنیامین پدر امانوئل یک پزشک اسرائیلی است و مادرش مارتا هویت یهودی ـ آمریکایی دارد و با سازمان حقوق بشر ایالت شیکاگو همکاری می کند. هنگامی که بیل کلینتون رئیس جمهور اسبق آمریکا مبارزات انتخاباتی اش را آغاز کرد رام امانوئل را به عنوان مسئول کمیته ی مالی مبارزات انتخاباتی اش انتخاب کرد اما با حمله عراق به کویت و شروع جنگ خلیج فارس وی به نیروهای اسراییلی پیوست . وی تا زمان پایان جنگ در یکی از جبهه های شمالی اسراییل حضور داشت و پس از بازگشت به آمریکا به مدت هشت سال مشاور کلینتون در کاخ سفید بود » .
ملاحظه متن این خبر میزان وابستگی « اوباما » به رژیم صهیونیستی را کاملا نشان می دهد. با توجه به این واقعیت تلخ چگونه می توان ارسال پیام تبریک برای چنین شخصی را یک اقدام مطالعه شده دانست چنین اقدامی وقتی در سطح نفر اول اجرائی کشور صورت می گیرد برای نظام جمهوری اسلامی که محصول بزرگترین انقلاب ارزشی عصر حاضر است و توانسته آمریکا را در سطح جهان تحقیر کند هزینه های غیرقابل پیش بینی در بر دارد. آیا وقت آن فرا نرسیده است که برای این قبیل اقدامات سرمایه گذاری های وقتی و مشورتی کافی بعمل آید و از تحمیل هزینه های غیرضروری به نظام جمهوری اسلامی جلوگیری گردد !
خارج از این دو فرض رئیس جمهور یا سایر مسئولان همانگونه که در طول ۳۰ سال گذشته متداول بوده و هست نقطه نظرات خود را می توانند در سخنرانی ها بیان کنند و نیازی به ارسال پیام تبریک نیست کاری که نوعی دل بستن به سراب است و در شان مسئولان جمهوری اسلامی ایران نمی باشد.

منبع : روزنامه جمهوری اسلامی