سیاست، ورزش و عنر

وقت انتخابات معمولاً بازار گرمی است که اقشار معروف بازارشان سکه است. همه به حمایت های آنان چشم می دوزند. در سراسر دنیا این اتفاق وجود دارد که نزدیکی های انتخابات ،این افراد عزیز می شوند و اردوگاه های حزبی یا فردی کاندیداها سراغ آنان می روند. در این میان هنرمندان و فوتبالیست ها بیشتر در معرض تقاضای کمک جریانات سیاسی قرار می گیرند. الان که انتخابات سمبلیک در امریکا در حال انجام است، بعضی از کاندیداها اولین چیزی که به مردم اعلام می کنند این است که کدام فوتبالیست یا کدام هنرمند از آنان حمایت می کند یا حتی سخنگوی کاندیداها می شوند.
این البته طبیعی است. آنان به دلیل اینکه در معرض دید همیشه مردم قرار دارند و مورد شناخت طبیعی هستند و معروفند اگر نظری بدهند لااقل از طرف مردم شنیده می شود. البته چون آنان معمولاً سیاستمدار نیستند نظراتشان قاعدتاً در حوزه سیاست نباید ملاک قرار گیرد. همچنان که نظرات سیاستمداران در نحوه بازی فوتبال یا قواعد هنری نباید ملحوظ شود. اما واقعیت دیگری هم وجود دارد. در خیلی موارد سیاستمداران در حوزه ورزش و هنر دخالت می کنند بی آنکه از تخصص و آگاهی لازم برخوردار باشند. از سوی دیگر مردم در خیلی نقاط دنیا چون حرف آدم های مشهور را می شنوند و صدایشان به گوش می رسد علاقه مندند که از این امکان استفاده کنند. بعضی از هنرمندان هم البته به این کار علاقه نشان می دهند. بعضی از آنان اگرچه هنرمند یا بازیکن هستند اما به عنوان یک شهروند به سرنوشت کشورشان دل بسته اند و دوست دارند جریان سیاسی یا فردی را که می پسندند به مردم معرفی کنند. ممکن است بعضی نیز به خاطر جاذبه های مالی یا منطقه یی دوست داشته باشند در حوزه سیاست وارد شوند. نمی توان از آنان خرده گرفت که در سیاست می خواهند وارد شوند.
این بالاخره یک امکان است که این حق و امکان را نمی توان از هنرمندان و بازیگران گرفت. به عقیده من اگر اجبار های مخفی و علنی برای استفاده از رای و نظر و حمایت وجود نداشته باشد حضور هنرمندان و بازیگران در عرصه حمایتی از کاندیداها اشکالی نمی تواند داشته باشد و کار مفیدی نیز هست. البته اجبار های مختلف مثل فشارهای مخفی و علنی از سوی مثلاً مسوولان رسمی فدراسیون ها یا وزارت های ذی دخل کار زشتی است که معمولاً خود هنرمندان زیر بار آن نمی روند. و اگر هم جایی مجبور شوند چنین کنند، مردم آن را می فهمند و برای کاندیدا ها اثر معکوس دارد. اما شکل دیگر حضور هنرمندان و اصحاب مشهور ورزش این است که خود کاندیدا شوند.
در این نوع دخالت سیاسی اصحاب بازی و هنر تنها اگر خود از اصحاب سیاست باشند و احساس کنند که عنصر مفیدی در مجلس یا شوراها هستند باید خود را کاندیدا کنند. چون اگر چنین نباشد استفاده از اشتهاری که به دلیل هنر آنان بوده است و می خواهند استفاده سیاسی از آن کنند کمی ناجوانمردی و خیانت به اعتماد مردم است. کسانی هم که مسوولان انتخاب کاندیداها برای احزاب و جبهه ها هستند اگر افرادی را که صلاحیت کاندیدا بودن ندارند و آنان عنصر مفیدی برای مجلس یا شوراها نیستند معرفی کنند سوءاستفاده از اشتهار آنان است و در درازمدت به شخصیت و اعتبار آن احزاب آسیب می رسانند. تاکنون در ایران هر دو تجربه دیده شده است.
بسیاری از هنرمندان کاندیدا شده اند و عضو مفیدی برای جامعه خود بوده اند. و بعضی از این اصحاب اشتهار بوده اند که در مجلس یا شوراها رفته اند و فقط شهرت خود را از دست داده اند و برای مردم هم مفید نبوده اند. در یک جمله سوء استفاده از هنرمندان یا بازیکنان چه توسط گروه ها و چه خود کاندیداها کار ناصوابی است که باید از آن پرهیز شود. همچنان که استفاده صحیح و مفید هم امری پسندیده است.

محمدعلی ابطحی

منبع : روزنامه اعتماد