پرریزی اجباری در طیور تخمگذار

درحال حاضر بسیاری از مواقع که بحران‌هایی از قبیل اقتصادی، بهداشتی و یا مدیریتی کمیت و کیفیت تولید را درگله‌های مرغ تخمگذار تجاری و گله‌های مرغ مادر، تهدید می‌کند با استفاده از تولک بردن اجباری، برای مدتی کوتاه از ۲ تا ۸ هفته به گله استراحت داده، بعد از گذشت این مدت مجددا" گله را وادار به تخمگذاری می‌کنند تا به این طریق اثرات مضر بحران‌ها فوق را به حداقل رسانده یا مرتفع سازند.القاء پرریزی اجباری ( تولک بردن اجباری) با وارد کردن استرس به گله همراه است. از طرفی باعث تغییرات فیزیولوژیک، هیستولوژیک، پاتولوژیک، ایمونولوژیک، هماتولوژیک و مورفولوژیک در طیور می‌گردد. لذا انتخاب روش مناسب تولک بردن اجباری مستلزم اطلاعات کاملی از این گونه تغییرات است تا بتوان مناسب‌ترین روشی را که دارای مزایای اقتصادی ، بهداشتی و مدیریتی است ، انتخاب نمود. در این پایان نامه پدیده پرریزی از دیدگاه‌های فوق مورد بحث و بررسی قرار گرفته و با توجه به معایب و محاسن روش‌های مختلف تولک بردن، برنامه‌های زیر جهت تولک بردن اجباری طیور تخمگذار تجاری توصیه شده اند:
الف : تولک بردن اجباری به کمک تغییر میزان روی – کلسیم در جیره غذایی.
ب : تولک بردن اجباری به کمک میزان بالای آلومینیوم در جیره غذایی.
ج: تولک بردن اجباری به کمک میزان پایین سدیم در جیره غذایی .
برای تولک بردن گله‌های مادر ( گوشتی – تخمگذار). برنامه تولک بردن معمولی توصیه می‌گردد.

منبع : مؤسسه مرغداری ایران