زندان های مخفی سیا

دولت آمریکا اخیرا شیوه عمل شکنجه گران سرویس های اطلاعاتی این کشور درعصر «جرج دبلیو بوش» و تکنیک های بازجویی مورد استفاده این سرویس ها را در جزئیات آنها منتشر ساخته، درعین حال تاکید کرده است کارکنانی که بدین شیوه ها عمل کرده اند از هرگونه پیگرد قانونی مصون خواهند بود.
روایت سانسور شده یادداشت های محرمانه «سیا» که در ۱۰ صفحه انتشار یافته و سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۵ را پوشش می دهد، به ۱۰ تکنیک «پایه» و «اجباری» برای به حرف آوردن تروریست های احتمالی اشاره دارد که از جمله آنها برهنه کردن مظنون، محروم ساختن وی از خواب و استراحت، به زنجیر کشیدنش و بسیاری تکنیک های دیگرند. گزارش مزبور روش هایی «تنبیهی» را نیز ذکر می کند که با هدف «اصلاح» مظنون به کارگرفته می شده است. که از آن جمله اند، «ضربه های اهانت آمیز به صورت»، «ضربه به شکم»، محرومیت از خواب تا ۱۸۰ ساعت پیاپی، با دستانی دستبند زده شده و گاه با تکیه زندانی به دیواری سست و دروغین که درهربار تکیه فرد به این دیوار به قصد استراحت، فرو می ریخته است. بازجو همچنین می توانسته است از «وضعیت های استرس»، قرار دادن محبوس در کنار حشرات موذی و... استفاده کند.
● در زندان های مخفی سازمان «سیا» حقیقتاً چه گذشته است؟
مجله آمریکایی «نیویورکر» در شماره اوت خود پیشنهاد می کند سری به این مکان های مخفی و مخوف بزنیم که پس از انفجارهای ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، به رغم تکذیب های رسمی، شاهد اعمال شکنجه بر مظنونان تروریسم در سطحی گسترده، بطور منظم و طبق قاعده ای معین بوده اند. «جین مایر»، خبرنگار «نیویورکر»، تحقیقات خود را برمبنای گزارش محرمانه کمیته بین المللی صلیب سرخ- که به شهادت و اظهارات ۱۵ تن از مظنونان دسترسی داشته- تهیه کرده است. این گزارش محرمانه است، چرا که کمیته بین المللی صلیب سرخ خودداری بجا از انتشار آن را برای ادامه کار و تحقیقات خود الزامی می داند.
جمع بندی های این سازمان بی پرده و بدون ابهام است. به گفته نویسنده مقاله، مسئولان آمریکایی که در برنامه «سیا» دخالت داشته اند، در نقض «کنوانسیون ژنو» و قوانین آمریکا مرتکب «جنایاتی جدی» شده اند. تا بدان حد که، بسیاری از مأموران «سیا» اکنون بسیار نگران بوده، سعی در محکم کردن پشت خود به لحاظ قضایی دارند.
● بازجویان آموزش دیده به روش «کاگ ب»
به گفته «جین مایر»، برنامه زندان های مخفی ریشه در ۱۷ سپتامبر ۲۰۰۱ و مجوز رئیس جمهور «بوش» برای آموزش واحدهای شبه نظامی به منظور دستگیری و یا کشتن اهداف مشخص شده به عنوان تروریست در سراسر جهان دارد. در آن زمان، سازمان «سیا» با کمبود شدید مأمور «خبره» در زمینه بازجویی مواجه بود. بنابراین، افسران آرشیوهای آژانس اطلاعاتی را زیرورو کرده، سرانجام به «طرح فنیکس» دست یافتند که در سال های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۱ از سوی ارتش آمریکا در ویتنام مورد استفاده قرار می گرفت و به منبع الهامی برای «سیا» تبدیل شده بود. مسئولان اطلاعاتی همچنین به متحدان مجرب تر خود در زمینه مبارزه ضدتروریستی روی آورده، به ویژه توصیه های مصر، اردن و عربستان سعودی را طالب شدند که وزارت خارجه آمریکا مدام آنها را در زمینه حقوق بشر به زیر سؤال می برد.
هنگامی که نخستین مظنونان دستگیر شدند، «سیا» هنوز از آمادگی لازم برای بازجویی از آنان برخوردار نبود. بدین خاطر نیز، سران «سیا» به «عوامل بیرونی» با روش هایی که از سوی جهان اطلاعات «نزدیک به فیلم پرتغال مکانیکی» توصیف شده است، روی آوردند. این افراد از روانپزشکان نظامی سابق، هرگز در زندگی خود کسی را شکنجه نکرده، اما طریق مقاومت در برابر آن را به سربازان آموخته بودند. آنها تحت فرماندهی آمریکا انواع شکنجه ازقبیل شبیه سازی غرق کردن محبوس، محرومیت وی از خواب، منزوی کردن او، قرار دادنش در دمای فوق العاده بالا، همچنین در معرض اصوات کرکننده ونیز تحقیرهای جنسی و مذهبی وی، را بر مظنونان به تروریسم اعمال کردند.
به گزارش «جین مایر»، «ابو زبیده» پاکستانی که در مارس ۲۰۰۲ بازداشت شده بود، بارها شکنجه «خفگی در آب» را متحمل و در قفسی بسیار تنگ موسوم به «لانه»- که حتی نمی توانست در آن بایستد- نگهداری شده است. این کارشناسان «مدرک گرفته» شکلی از شکنجه را به کار می بستند که از روش های «کا گ ب» الهام گرفته بود. هدف نهایی این طرز عمل اطمینان بخشیدن به زندانیان و القای این مطلب بود که هیچ چیز و هیچکس دیگر قادر به نجات آنان نیست. هدفی که ازطریق سلب توانایی مظنون برای درنظر گرفتن و بررسی آینده- مانند، چه وقت غذای بعدی خود را دریافت خواهد کرد، چه زمانی می تواند به دستشویی برود و...-، و با محروم کردن وی، تا حداکثر امکان، از هرگونه ادراک حسی- به عنوان مثال، با محبوس کردنش در اتاقی بی بو، بی صدا و بی نور- به دست آمده است. «استیو کلینمن»، یک سرهنگ ذخیره که با برنامه مخفی «سیا» مخالف است، در این ارتباط تأکید دارد: «کا گ ب از این روش ها علیه افرادی استفاده می کرد که برضد منافع کشور عمل می کردند، و هدفش بدست آوردن اعترافاتی خیالی بود. کا گ ب به دنبال اطلاعات نبود.»
● ازبین بردن شأن و شخصیت زندانی
«جین مایر» تصریح می کند، روش های بازجویی به تدریج شکلی ظریف تر و پیشرفته تر به خود گرفت. هریک از مراحل بازجویی به منظور خردکردن یک مرد، کاملاً پیش بینی و کدگذاری شده بود. تا بدان حد که، به گفته یک کارشناس خارج از سازمان «سیا» که به پروتکل به کار رفته کاملاً واقف است، پیش از هر شکنجه تازه «کاملاً می دانی که هر زندانی چه خواهد گفت، زیرا که قبلاً آن را شنیده ای.» چیزی که سبب این نتیجه گیری «جین مایر» می شود: هیچ قیاسی میان برنامه «سیا» و سوءاستفاده های «گوانتانامو» و یا «ابوغریب» که مأموران بدآموزش دیده و یا نامتعادل مرتکب آن شدند، امکان پذیر نیست. کسب مجوز برای انتقال هر زندانی و یا هربار بازجویی باید از مراحل مختلف و گزارش های دقیق گذر می کرد و تا بالاترین حد مسئولیت می رسید.
شکنجه های مأموران «سیا» تا بدان اندازه وحشتناک بودند که حتی یک زندانی یمنی را تا حد سه بار اقدام به خودکشی پیش برده اند. درواقع، این زندانی مجبور شده بود هفته ها وحتی ماه ها
در سلولش صداهای کرکننده، موسیقی و یا قهقهه های وحشتناک استخراج شده از فیلم های ترسناک را تحمل کند. به اعتقاد تمامی زندانیان بازجویی شده، تحمل این فشارهای روانی بسیار دشوارتر از تحمل سوء استفاده های فیزیکی بوده است.
مورد دیگری که خبرنگار «نیویورکر» بدان اشاره دارد، مورد «خالد شیخ محمد» است که معمار انفجارهای ۱۱ سپتامبر به شمار می رفته است. «محمد» پس از بازداشت در مارس ۲۰۰۳ به زندانی مخفی در خاک لهستان انتقال می یابد. او سپس مجبور می شود تحقیرهای متعددی را متحمل شود. پس از آن نیز، هفت روز تمام برهنه نگهداشته شده، سپس مورد بازجویی تعدادی نامتعارف از ماموران زن قرار می گیرد! بعد هم، از سقف سلول آویزانش می کنند.
● انتقال به لهستان
شهادت «خالد شیخ محمد» بر نکته ای دیگر نیز پرتو می افکند. وی می گوید به هنگام حبس یک بطری آب معدنی دیده است که برچسب روی آن به زبان لهستانی بوده است! نکته ای که بر اتهامات شورای اروپا- که معتقد است ورشو نیز در خاک خود میزبان زندان های مخفی سیا بوده است- صحه می گذارد.
این دستگاه پیچیده و مخفی که بحث های فراوانی را در بطن دولت آمریکا برانگیخته است، برای دستیابی به چه نتیجه ای به راه انداخته شد؟ ژنرال «مایکل هیدن»، رئیس سازمان «سیا» بدفعات اذعان داشته است که برنامه زندان های مخفی «غیرقابل جایگزینی» است. در حالی که، رئیس جمهور «بوش» هنوز هم معتقد است کاری که «سیا» انجام داده به دلیل «ممانعت از حملات جدید» سبب «نجات» زندگی های بسیاری گردیده است.
اما، مثال «خالد شیخ محمد» که بسیاری از شکنجه های پیش بینی شده از سوی «سیا» را متحمل گردیده و طعم زندان های این آژانس در خاک افغانستان، لهستان و کوبا (گوانتانامو) را چشیده، بسیار آشفته کننده است. در مجموع، «محمد» مسئولیت «سی و یک توطئه تروریستی» را برعهده گرفته است، رقمی که به قضاوت کارشناسان بسیار «غیر محتمل» به نظر می رسد، حتی برای تروریستی در رده بالا! از بین جنایاتی که او مسئولیت آنها را پذیرفته، علاوه بر حوادث تروریستی ۱۱ سپتامبر، می توان به طرح های سوء قصد علیه جان «بیل کلینتون» ، «جیمی کارتر» و یا پاپ «ژان پل دوم» اشاره کرد. او حتی مسئولیت قتل «دانیل پیرل» ، روزنامه نگار آمریکایی، در سال ۲۰۰۲ در پاکستان را نیز برعهده گرفته است. اما، روایت «خالد شیخ محمد» از جزئیات قتل «پیرل» از سوی نزدیکان وی مردود شمرده شده، پدرش اندیشه خانواده را در این باره اینگونه خلاصه می کند:«محمد حتی می تواند بگوید حضرت مسیح را کشته است، او دیگر چیزی ندارد که از دست بدهد!» نتیجه آن که، شکنجه الزاماً به حقیقت منجر نمی گردد...
به گفته «جین مایر»، برنامه «بلک سایتز» (مکان های سیاه) سازمان «سیا» در پاییز ۲۰۰۶ پس از اظهارات «جرج بوش» در این زمینه و انتقال آخرین محبوسان زندان های مخفی به «گوانتانامو»، پایان گرفت. اما، کاخ سفید هنوز نیز حاضر به رد «بازجویی های بهبود یافته»- و با این حال، غیرقانونی- در خاک آمریکا نیست. و این بدان معناست که آژانس های اطلاعاتی آمریکا می توانند مظنونان را تا بی نهایت و براساس هیچ گونه پایه قضایی در مکان های مخفی محبوس سازند.

منبع: لوموند

منبع : روزنامه کیهان