طلوع نورعلی (ع) در آغوش پیامبر(ص)

فاطمه بنت اسد در حالی كه در حال طواف كعبه بود، درد زایمان برایشان مستولی شد. ناخودآگاه از خداوند كریم مدد خواست كه شرایط بر او آسان شود، ناگاه دیوار كعبه شكافته شد و با ندایی كه از داخل كعبه بلند شد از همسر ابوطالب دعوت به عمل آمد، فاطمه بنت اسد وارد شد. سه روز میهمان حضرت دوست بود و روز چهارم دیوار كعبه ناگهان از مكان قبلی شكاف برداشته و فاطمه با فرزندش از خانه خارج شد، فرزند را ابتدا به پدر داد و سپس قنداقه نوزاد را به پیامبر رحمت دادند. در آن حالت كودك چشم را باز كرد و بعد از زیارت نور نبوی، شهادتین بر زبان جاری نمود زیرا پیامبر با دهان مبارك نوزاد را تحنیك كرد و سپس اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ آن حضرت گفت و فرمود این مولودی است كه بر فطرت به دنیا آمده است.
● علی بنیانگذار وحدت
دوران عمر پربركت امیرالمؤمنین را می‌توان به سه بخش تقسیم نمود
۱) وقتی پیامبر به مقام نبوت منصوب شدند، حضرت علی(ع) ۱۰‌ساله بود و اولین فردی كه به پیامبر ایمان آورد، علی‌ابن ابیطالب بود و دوران زندگی پرافتخار ایشان در معیت رسول اعظم آغاز شد و دوران اول را دوران مكتب نام نهادند زیرا امیر بیان تمام تلا‌ش خود را برای ایجاد مكتب به كار برد.
دوران ۲۳‌ساله نبوت جز با مساعی طاقت‌فرسای امیرالمومنین میسر نبود.
۲) دوران وحدت:
سخت‌ترین و مهم‌ترین دوران زندگی امیر بیان بعد از رحلت پیامبر شروع شد كه حدود ۲۵ سال هم طول كشید- سكوت علی بزرگ‌ترین خدمت را به اسلا‌م نمود به طوری كه دشمنان خارجی تا مدت‌ها نتوانستند اختلا‌ف بین امیرالمومنین و دیگران را بفهمند- رم آن روز كه از رشد سریع اسلا‌م بیمناك بود تا مدت‌ها متوجه نشد در مدینه چه اتفاقاتی افتاده است و مدینه‌ای كه قابل انفجار بود با سكوت شجاعانه و مردانه حضرت علی(ع) از آن انفجار مهیب كه چه‌بسا به اضمحلا‌ل اسلا‌م می‌انجامید، جلوگیری نمود.
علا‌وه بر دشمنان خارجی، دشمنان داخلی هم مترصد هرج و مرج داخلی بودند. رفتار حكیمانه امیر بیان ابوسفیان‌ها را در داخل و خسروها را در خارج ناامید كرد.
اسلا‌م بیش از اینكه مدیون شمشیر علی و فداكاری‌های بی شائبه علی باشد، مدیون سكوت علی است. علی(ع) نه تشیع تفرقه و نه تشیع غیرعملی و سازشكارانه را تعقیب نكرد بلكه با حفظ مواضع حق و اعتراضات اصلا‌ح‌گرانه خویش، یك‌چهارم قرن را تحمل نمود. امیر بیان با اصولی كه معتقد بود و با اصولی كه معترض بود، تواما به هدف سربلندی مسلمانان و بقای اسلا‌م می‌اندیشید و حتی با خیراندیشی و صلا‌ح‌اندیشی به كمك خلفا می‌رفت، به طوری كه نظرات صائب مشورت‌های كارساز آن بزرگوار، موجب تقویت خلفا بود. عده‌ای گمان می‌كنند كه باید بین تشیع و تسنن وحدت باشد - چنین وحدتی كه نه ممكن است و نه پایدار - مگر در بین تسنن وحدت است و یا مگر بین تشیع وحدت است، اگر وحدت است پس فرقه‌های تسنن و فرقه‌های تشیع برای چیست؟در سال انسجام اسلا‌می كه انتخاب مباركی است، نامگذاری به وحدت ملی و انسجام اسلا‌می مزین شده است زیرا وحدت ملی میسر است ولی به جای وحدت اسلا‌م باید به انسجام اسلا‌می فكر كرد، زیرا وحدت تشیع و تسنن ممكن نیست ولی وحدت شیعه و سنی كه همان انسجام اسلا‌می است، میسر است.
۳) دوران عدالت:
این دوران كه نزدیك ۵ سال به طول انجامید، دوران پذیرش مسوولیت اداره امور مردم و كشور اسلا‌می بعد از اصرار زیاد مردم بود. در آن برهه زمانی اگرچه بسیار كوتاه بود ولی مردم تاریخ پر‌افتخار اسلا‌م طعم شیرین عدالت واقعی را چشیدند.اگرچه جنگ‌های خانمانسوز ناكثین و مارقین و قاسطین همیشه امیرالمومنین را در حال آماده‌باش و مبارزه بی‌امان قرار داده بود ولی هیچگاه مشغولیات جنگ، ذره‌ای آن بزرگوار را از وظیفه اصلی حاكم اسلا‌می باز نداشت و وظیفه، ایجاد عدالت اجتماعی بود. تابلوی درخشان حكومت علوی، عدالت محض بود تا جایی كه آن بزرگوار به قول خودش حتی به مورچه‌ای ظلم نكرد تا چه رسد به منتقدان و مخالفان حكومتش - تا جایی كه حقوق مخالفان خود را از بیت‌المال قطع نكرد و انتقادات خشن و مغرضانه آنان را پاسخ می‌داد كه یكی از سرمایه‌های علمی امروز ما همان احتجاجات آن بزرگوار با منتقدین بی‌انصاف خود است، لذا پس از شهادت امیرالمومنین هاتفی در آسمان ندا داد، كشته شد، امیرالمومنین در محراب عبادت به واسطه شدت عدالتش. صبر و شكیبایی و پاسخگویی امیر بیان به مخالفان خود راه استواری است كه برای رهروان راهش قابل پیمودن و موجب سربلندی آنان خواهد شد.

محمدرضا خباز‌

منبع : روزنامه اعتماد ملی