موسوی و مظلوم نمایی بی اثر

زندان رفتن و ممنوعیت یا محدودیت تصویر در جمهوری اسلامی مایه هیچ نوع تفاخری آن هم برای کاندیدای ریاست جمهوری نیست. میرحسین در اولین نطق انتخاباتی تلویزیونی اش در برنامه «با دوربین ۳۰ دقیقه» در اولین جملات خود اعلام کرد ظرف ۲۰ سال گذشته به دلیل محدودیت تصویر از طریق رسانه ملی با مردم صحبت نکرده است!
گمان امثال میرحسین این است که این گونه حرف ها و شعارها و چیزهایی حاشیه ای دیگر مایه توجه و عنایت مردم می شود، به همین خاطر او ظرف چند ماه گذشته همواره به جای ارائه برنامه به طیفی از مسائل روانشناسی عمومی روی آورده است؛ سخنان شبه روشنفکری، انتقاد تند و بی انقطاع از دولت و روانشناسی رنگ ها! کلمه سبز، شال سبز و احتمالاً جریان سبز! و ...
این سه نوع طراحی برای تبلیغات انتخاباتی تاکنون تاثیری به حال آقای موسوی نداشته است.
در پس هر انتقاد، ترجیع بند مخاطبان این است که چرا نمی گوید خودش چه برنامه ای در این مورد دارد؛ در باب نماد ها و صبغه هایی که نام برده و بعضی اطرافیانش به آنها دلخوش کرده اند مثلاً همین رنگ ها و رنگ آمیزی ها هم نکته ای که یادآور ضعف مضاعف می شود این است که اگر مشاور زمان شناسی و زمینه فهمی در میان همراهان ایشان باشد، نباید بگذارد ایشان به موضوعی که لااقل ۱۰ سال از زمان مصرف آن گذشته است، این گونه اتکا کند.
● اما چند نکته درباره محدودیت تصویر وی در تلویزیون:
در ۲۰ سالی که مهندس موسوی مدعی محدودیت تصویر خود در سیمای جمهوری اسلامی است، آقایان محمد هاشمی رفسنجانی، علی لاریجانی و سید عزت الله ضرغامی ریاست صدا و سیما را به عهده داشته اند، با این مفهوم به طور قطع این محدودیت ادعایی مربوط به یک یا دو دولت نیست و در میان سه نفر رفسنجانی، لاریجانی و ضرغامی طبعاً بر اساس تقدم زمانی این محمد هاشمی رفسنجانی است که در طی سال های ۶۸ تا ۷۳ مثلاً میرحسین را محدود التصویر کرده است و بعدها هم طبق روال! این در حالی است که بعد از اظهارات اولیه موسوی (چند ماه پیش) که گفته بود «من برادر بزرگ تر نمی خواهم (با اشاره به هاشمی رفسنجانی) خودمان بنشینیم و مسائلمان را حل کنیم (میرحسین و کروبی)» و به فوریت سخن خود را اصلاح کرد و گفت: «من به حمایت هاشمی رفسنجانی نیازمندم و خوب است جناب هاشمی علناً اعلام حمایت کند!» با این اظهارات متناقض و این اعمال متفاوت، ضایعه سنگینی به اعتماد و اتکا مخاطبان که مسائل را از نزدیک تعقیب می کنند و به خوبی به کنه و ذات مسائل پی می برند، در قبال مواضع مهندس موسوی وارد می شود. جالب تر آنکه محمد هاشمی رئیس اسبق صدا و سیما که لابد اولین فرد محدود کننده موسوی بوده است، اکنون به همراه همه اقوام به طور شبانه روز برای پیروزی موسوی می کوشد!
آیا ظرف سال های اخیر مهندس موسوی به عنوان رئیس شورای هنر، زیر مجموعه شورای عالی انقلاب فرهنگی به ریاست دکتر احمدی نژاد نبوده؟ آیا نمی توانست اگر چنین مشکلی برای او بوده است با کمک رئیس جمهور حل کند؟! یا ماجرای محدودیت تصویر ایشان واقعیت ندارد یا انگیزه و فعالیت چشمگیر در مسؤولیت شورای هنر کشور نداشته است که در هر دو صورت جای تاسف است.
اگر واقعیت ندارد، چرا سوء استفاده از موضوع کذب؟ و اگر این سوی ماجرا یعنی بی انگیزگی و عدم فعالیت مؤثر در شورای مهم هنر مطرح است چرا با کمال میل ریاست شورا را به عهده گرفته و حتی در دوره ای که این روزها برای تخریب آن از هیچ فرصتی فروگذار نمی کند به ریاست خود ادامه می دهد؟ البته بنده که چند جلسه در شورای مذکور با حضور آقای موسوی شرکت کرده ام و تا حدودی به نحوه مدیریت و اداره و دیدگاه های ایشان در دوره اخیر وقوف یافته ام حرف هایی دارم که در صورت لزوم مطرح خواهم کرد.
● نتیجه آنکه:
۱) موسوی ۱۰ ساله اول انقلاب هر چه بوده است در ۲۰ ساله سکونی و رکود دچار کاهش شده است و چیز مهمی در کارنامه اخیر او نیست، مردم ما و حتی خواص هم از کارنامه او در فرهنگستان هنر بی اطلاعند، در مقام مشاوره هم نه در دولت های هاشمی رفسنجانی و نه در دولت های اصلاحات هیچ گاه نشنیدیم که طرح و حرف مهمی که مایه تحرک و توفیق برای دولت های مذکور باشد ارائه کرده باشد؛ لااقل خود آقایان هاشمی و خاتمی هم در این خصوص یک کلمه نگفته اند.
مزید بر این اصولاً آقای هاشمی در بدو تصدی ریاست جمهوری، دولت میرحسین را شدیداً زیر سؤال بردند.
۲ ) فرض کنیم که صدا و سیما به هر دلیل مهندس موسوی را ممنوع التصویر یا محدود التصویر کرده باشد؛ آیا موسوی توان انتشار روزنامه ای را در چنته باکفایت خود نداشت! آیا جناب موسوی نمی توانست در آن همه روزنامه اعم از این جریان و آن جریان و همه نشریاتی که در تصاحب دوستان فعلی او که برایش ستاد ساخته اند قرار داشت دیدگاه های خود و فعالیت هایش را به احترام مردم منعکس کند؟! آیا روزنامه جمهوری اسلامی جناب مهاجری، دوست گرمابه و گلستان ایشان، لیاقت رساندن فرمایشات او به مخاطبان را نداشت؟! پس در واقع اگر آقای موسوی اصولاً اهل اطلاع رسانی و انسان رسانه ای نیست یا هیچ نوع علاقه و انگیزه عمومی نداشته است، دلیلی ندارد اکنون نظام و دولت اسلامی و رسانه ملی و همه و همه را زیر سؤال ببرد و نکته آخر آنکه: مظلوم نمایی در مرحله تکوین فرزانگی ملت بی اثر است.

کرم رضا پیریایی

منبع : روزنامه جوان