اینترنت کلنگی‌

دو سال و چند ماه قبل اولین روزهایی بود كه حامد كرزای، رییس جمهور موقت افغانستان گردید و به همراه نیروهای ائتلاف وارد افغانستان شد، یادم می‌آید یكی از دوستان به فرصت‌های سرمایه‌گذاری در افغانستان اشاره كرد و معتقد بود تا دیر نشده باید به افغانستان رفت و كار را شروع كرد، البته من این كار را نكردم ولی دو سال بعد یعنی چند ماه قبل تصمیم گرفتم با گروهی جهت بررسی امكان سرمایه‌گذاری به افغانستان سفر كنم، حین بستن چمدان و برداشتن وسایل سفر دستم به سوی كامپیوتر شخصی رفت و خیلی زود آن را پس كشیدم دوست همراهم گفت چرا برنداشتی؟ گفتم ای بابا این تنها چیزی است كه در آنجا به درد ما نمی‌خورد و او گفت دقیقا اشتباه می‌كنی، همزمان با ورود هیات حاكم جدید در دو سال قبل اینترنت پرسرعت نیز به این كشور راه یافته، ارتباط آنها با دنیا online است، قبول نكردم ولی با اصرار دوستم pc را برداشتم، در افغانستان همه چیز فاجعه بود. ویرانه‌ای بود به نام كشور، پایتخت نه در داشت نه پیكر، دهی بزرگ و ویران ولی در این ده سیستم اینترنتی پرسرعت و مكالمه تلفنی GSM به صورت كامل و با كیفیت عالی استوار بود. تعجب كردم كشوری كه برق ندارد، آب سالم ندارد، وسایل ارتباطی مدرن و به روز دنیا را در اختیار داشت.امروز صبح زود ساعت ۵از خواب بیدار شدم و یك‌سر به سوی كامپیوتر رفتم به این نیت كه انشاءاله اتصال به اینترنت میسر گردد و نامه‌هایم را چك كنم و جواب بدهم، درست ۳۵دقیقه طول كشید تا چشمم به جمال جعبه پستی خودم روشن شد، البته من فقط سه دقیقه كار داشتم ولی ۳۸دقیقه به طول انجامید. به یاد افغانستان افتادم و به حال هموطنانم تاسف خوردم كه چگونه وقت گرانبهایشان را اینگونه تلف می‌كنند، در محل كار برای یكی از همكاران این موضوع را تعریف كردم كه چقدر معطل شدم. او گفت شانس آوردی گاهی این معطلی به یك‌ساعت یا بیشتر هم می‌رسد و توصیه كرد اینترنت پرسرعت با پرداخت ماهیانه ۵۰۰ تا ۶۰۰هزار تومان تهیه كنم تا به راحتی متصل شوم، نزدیك بود شاخ در بیاورم باور نكردم، پولی كه ایشان می‌گفت بهای خرید یك كامپیوتر در هر ماه بود، پس از بحث فراوان برای اثبات به شماره تلفن‌ یكی از شركت‌های انحصاری مورد تایید مخابرات را گرفت و به دستم داد، صحیح بود آنها این مبلغ را برای هر ماه مطالبه می‌كردند البته می‌فرمودند اول باید قرارداد را امضا كنی بعد منتظر سیستم ارتباطی باشید هر وقت رسید در منزل شما نصب می‌كنیم و بقیه قضایا، این بار یاد كانادا افتادم. یادم آمد مسافر بودم و احتیاج به ارتباط با شبكه اینترنتی در یك پاساژ را پیدا كردم به یك دكه مراجعه كردم و مطلب را گفتم، یك آدرس خواست و یك كارت شناسایی و قراردادی جلویم گذاشت برای امضا. چند دقیقه بیشتر طول نكشید هزینه اتصال به شبكه اینترنتی پرسرعت (بدون سیم) و قابل كار در تمام كشور ۱۹دلار كانادا در ماه یعنی ماهیانه ۱۵هزار تومان بدون قید زمان. پس از اتمام كار از فروشنده تشكر كردم و پرسیدم كی وصل می‌شود او گفت: شما وصل هستید از همین الان و همین‌جا می‌توانید كارتان را شروع كنید. اگر یادتان باشد اوایل كه فاكس به ایران آمده بود اداره پست مسوول آن بود و هفت‌‌خوان رستم را طی كردیم و تاییدیه گرفتیم تا موفق به نصب فاكس در دفترمان شدیم و هزینه زیادی بابت شارژ ماهیانه می‌پرداختیم این موضوع ادامه داشت تا هر منزل و اداره‌ای چند دستگاه فاكس به اصطلاح غیر مجاز نصب شد و آنقدر گسترش یافت كه اداره مربوطه فراگیر بودن آن را پذیرفت و مثل همه جا وجود فاكس را مثل ماشین حساب قبول كرد. چرا مخابرات، مثل افغانستان و كانادا و... قادر نیست خدمات اینترنتی در شان ملت ایران به ما ارائه كند؟ آیا مردم ما با درآمد متوسط ماهیانه حدود ۳۰۰دلار خیلی از كارگر كانادایی با درآمد حدود ۳۰۰۰دلار ثروتمند ‌تر هستند كه خدمات اینترنتی را حداقل ۳۰برابر بیشتر بخرند. آیا مخابرات، خود قادر نیست خدمات مستقیم به مردم ارائه نماید و حتما باید شركت‌های واسطه و انحصاری وجود داشته باشد كه بدون توجه به اعتراض مردم به بالاترین قیمت ممكن در جهان، خدمت بسیار بد و بی‌كیفیت را ارائه دهند؟ قدیم‌ها بساز و بفروش‌ها وقتی ملكی را برای خرید بازدید می‌كردند، چند اصطلاح داشتند نو، قابل سكونت، كلنگی، كلنگی غیر قابل سكونت كه این آخری فقط به درد خراب كردن و از نو ساختن می‌خورد. داشتم فكر می‌كردم این سیستم اینترنتی، جزو كدام دسته است.
* رییس هیات مدیره بیمه رازی‌
نویسنده: محمدرضا گنجی *

منبع : خبرگزاری ایسنا