از بنزین تا فوتبالیست ها

به خاطر دارم وقتی رهبری سخن از جنبش نرم افزاری به میان آوردند و در مورد لزوم آن سخن گفتند عده ای سخن ایشان را با لزوم نگارش نرم افزار اشتباه گرفتند و حتی به خاطر دارم که در این مورد شاهد تیزری با این مضمون از تلویزیون بودم: " در راستای ایجاد جنبش نرم افزاری کسانی که توانایی ایجاد نرم افزار در زمینه ....... دارند می توانند... ."
اصلاح الگوی مصرف نیز گویا قرار است به همین سرنوشت دچار شود. بر روی پلاکاردهای شهرداری نوشته شده " سال اصلاح الگوی مصرف گرامی باد!!". البته من از این پلاکارد ممنونم چون به من انگیزه داد این مطلب را بنویسم. اصلا عادت ما ایرانی ها است که گرامی بداریم، در تعریف و تمجید اغراق کنیم و بعد بدون فکر فراموش کنیم.
در خبرها آمده بود که خود رهبر نیز از برداشت های نادرست از سخن خود در آغاز سال جاری گلایه مند هستند.
بعد از این مقدمه می خواهم پیشنهادی در باب اصلاح الگوی مصرف در بازار خودرو بدهم.
مصرف بنزین در ایران به طرز وحشتناکی بالا است. همه این را می دانیم. حتی مصرف بالای بنزین در ایران تبدیل به یکی از پاشنه های آشیل ما شده است.حتی آمریکا در برهه ای تهدید کرد که جلو واردات بنزین به ایران را خواهد گرفت.
راه حل چیست؟ چگونه می توان مصرف بنزین را بهینه کرد و الگوی مصرف آنرا اصلاح کرد؟
به نظر نگارنده شرکتهای خودروسازی باید بر اساس فرمایش رهبری به تولید خودروهای کم مصرف بپردازند تا به اصلاح الگوی مصرف بنزین کمک کنند. این مفیدترین کاری است که در نبود رقابت با بازارهای جهانی می توان انجام داد.
به عنوان مثال خودروهایی چون پژو ۴۰۵ و پارس که فروش نسبتا بالایی دارند عملاً بالای ۱۰ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر مصرف بنزین دارند. بخشی از مصرف بالای بنزین به خاطر ضعف سیستمهای حمل و نقل عمومی و خودروهای تک نشین و .... است. حداقل بخشی از مصرف بالای بنزین به خاطر مصرف بالای خودروهای ساخت داخل است.
اگر یادتان باشد ایران خودرو با سر و صدای بسیار پیکان را از رده خارج کرد و بعد موتورش را گذاشت روی RD و وانت! همه کاسه کوزه ها سر بدنه پیکان خراب شد و موتور پر مصرف آن به زندگی نه چندان مخفیانه خود دامه داد و می دهد!
سهمیه بندی بنزین یافتن راه حلی یک شبه برای یک مشکل مزمن است که در طولانی مدت ایجاد شده است. باید چشمها را شست و جور دیگر باید خودرو تولید کرد!
مورد دیگری که به نظر نگارنده مصداق اسراف و مصرف بی رویه سرمایه های عمومیست ، اداره باشگاههای ورزشی توسط دو تولید کننده انحصاری خودرو در ایران امروز است.
چرا دو تولید کننده خودرو در ایران اصرار دارند در لیگ برتر فوتبال ایران، باشگاهی به نام خود داشته باشند؟ هدف از اداره یک باشگاه ورزشی با هزینه های میلیاردی توسط یک کمپانی خودروسازی چیست؟ آیا آنها با این کار برای محصولات خود تبلیغ میکنند؟ در بازار بدون رقابت، تبلیغ چه لزومی دارد؟
انصاف بدهید، آیا به جای یافتن استعدادهای ورزشی بهتر نیست این کمپانی ها بدنبال یافتن استعدادهای جوانان در زمینه های فنی و مهندسی باشند تا بتوانند محصولات قابل رقابت بسازند؟
آیا بهتر نیست این هزینه گزاف صرف ساختن یک دانشگاه یا موسسه پژوهشی برای تربیت نیروی متخصص برای کمپانی های خودروسازی داخلی و حتی خارجی باشد؟
آیا نمی توان این سرمایه ها را به سوی کار پژوهشی هدایت کرد تا بجای کپی برداری از محصولات درجة دو جهانی خودمان واقعا تولید کننده خودرو شویم؟
تعریف من از تولید کننده خودرو شرکتی است که بتواند خودرویی تولید کند که به لحاظ قیمت و کیفیت با سایر کشورهای تولید کننده رقابت کند.
آیا این تعریف در داخل مصداق واقعی دارد؟!

محمدرضاحسینی
پژوهشگر و مدرس دانشگاه

منبع : سایت تحلیلی خبری عصر ایران