بوی کباب سوخته هدیه رئیس جمهور

هدیه رئیس جمهور هم شده است موضوع بحث‌های در گوشی مطبوعاتی‌ها. انگار ناف ما مطبوعاتی‌ها را با نق و گلا‌یه بسته اند. هر کاری می‌کنیم که یک بار انتقاد نکنیم و مثل آدمهای مثبت،خوشبین باشیم و زبان به شکر بگشاییم و مدح بپراکنیم، نمی‌شود؛باز می‌بینیم نمی‌شود؛یعنی نمی‌گذارند،حتما یک اتفاقی می‌افتد،یک جای کار مشکلی پیش می‌آید،جوری و از طریقی پا می‌گذارند روی دممان و حساسیتمان را بر می‌انگیزند و مجبورمان می‌کنند که نیش تیز انتقاد را کوک کنیم.
البته حقیر که هدیه رئیس جمهور را دریافت کردم،پس بدانید که برای خودم جوش نمی‌زنم، از همین جا و همین تریبون هم تشکر می‌کنم از همه کسانی که باعث و بانی این کار شدند و ماشین لکنته معاش زندگی ما را با این اقدام،بفهمی نفهمی هل دادند.دست مریزاد،که ایزد در بیابانتان دهد باز!
قصه این هدیه‌ها از آنجا شروع شد که رئیس جمهور در روز خبرنگاربرای تقدیراز خبرنگاران ،در محضر اهالی مطبوعات و دوربین صدا و سیما، از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلا‌می خواست که همه بر و بچه‌های مطبوعات، تاکید می‌کنم همه برو بچه‌های مطبوعات را به یک سفر زیارتی بفرستند با امکانات مفصلی مثل هتل خوب و تغذیه محشر.
این خبر دهان به دهان بین اهالی مطبوعات گردید و گردید و برای همه بر و بچه‌ها از دبیران و سردبیران گرفته تا حروفچین‌ها و صفحه بند‌ها این توقع به وجود آمد که مشمول این هدیه می‌شوند.حق هم همین است که بچه‌های فنی روزنامه‌ها دوشادوش و بلکه بیش از خبرنگاران دارند زحمت این عرصه را می‌کشند. آنهایی هم که امروز دبیر سرویس هستند و سردبیر یا ویراستار ارشد،گذشته از آن که روزگاری از بدنه خبرنگاری رشد کرده و ارتقا یافته اند،استرس و فشار بیشتری را به دلیل مسئولیت‌ها تحمل می‌کنند و حق این است که بخش مهمی از بار فرسایشی انتقال خبر،به دوش این افراد است. ‌
اما در این میان خبرهایی از بخش‌هایی از وزارت ارشاد به گوش رسید،که هدیه تنها به خبرنگارانی تعلق می‌گیرد که "خبرنگار" هستندو دارای حوزه خبری!ابتدا این خبرها را خیلی جدی نمی‌گرفتیم اما با شروع پرداخت هدایا معلوم شد که خبر خیلی هم راست است و بخش مهمی از اهالی مطبوعات از دریافت هدیه محروم شده اند و دلگیر.
معمولا‌ اهالی دولت گلا‌یه می‌کنند از غربتشان در میان مطبوعاتی‌ها،واین که رسانه‌ها رویکرد مناسبی به تحولا‌ت حوزه دولت ندارند.شاید هم حق داشته باشند.
یکی از سخت ترین قسمت‌های کار یک دولت و دولتمردان تعامل و چالش با رسانه‌هاست؛دولت‌های موفق تر معمولا‌،مناسبات مطلوبی با اهالی مطبوعات داشته اند.اما گاهی کاری با اهالی مطبوعات می شود که باز گله هایی را روی گله های گذشته انباشته می کند.یعنی وزارت ارشاد هنوز پس از یکصد سال از عمر مطبوعات نباید تعریف مشخصی از خبرنگار و خبرنگاری داشته باشد؟ چرا انجام یک پروژه مالی ساده و کوچک در حوزه مطبوعات باید بر اثر فقر اطلا‌عاتی ناشی از کم کاری های گذشته به سرانجامی اینچنین دچار شود و عده ای از فعالا‌ن عرصه خبر از حق طبیعی خود محروم شوند؟
اگر از عیب ها می نویسیم،از سر عیب جویی نیست.مثلا‌ همین هدیه رئیس جمهوری.آیا می‌توان نق نزد و گلا‌یه نکرد با این همه دلخوری؟ما چه کنیم که رئیس جمهور آمد ثواب بکند اما در مرحله اجرا همه چیز کباب شد؟!اگر مشاوران رئیس جمهور در مرحله اجرا بهتر عمل می کردند،پیش از هر چیز تعریف خبرنگار را مشخص می کردند،فعالا‌ن عرصه خبر را شناسایی می کردند،و نظامی به این وضعیت بی سامان مطبوعاتی ها میدادند،کسی صدایش در می آمد؟یعنی بوی کباب سوخته را هم نشنویم؟

اصغر قاسمی

منبع : روزنامه سیاست روز