آقای رئیس‌جمهور جدی می‌گوئید؟!

رئیس‌جمهور در آخرین سال از دوره مسئولیت، نخستین دیدار عمومی با دست اندرکاران مطبوعات را برگزار کرد و مانند همیشه بسیار امیدوارانه سخن گفت. او افق‌هایی برای مطبوعات ایران ترسیم کرد که می‌تواند بسیاری از مخاطبان را خوشحال و حتی هیجان زده کند. اما شاید کمترین شادی و هیجان در میان کسانی ایجاد شد که اداره‌کنندگان مطبوعات و رسانه‌ها در ایران هستند. آقای رئیس‌جمهور تیراژهای میلیونی بعضی مطبوعات در دنیا را با تیراژ چند هزارتایی روزنامه‌های کشور مقایسه کرد و غصه‌داری خود از این بابت را بیان نمود. اما او نگفت که سهم مطبوعات در این کم تیراژی چقدر است و سهم مـدیـران دولـتـی و کـارگـزاران حـکـومـتـی چـه اندازه!؟ اگر رئیس‌جمهور تیراژ میلیونی جراید سایر کشورها را به رخ ما نمی‌کشید ضرورتی نداشت که ما هم نحوه تعامل سـران آن کـشـورهـا با جراید را به آقای رئیس‌جمهور یادآوری کنیم. اما حال که او گفته است بهتر است سخن ما را هم بشنود و به چند پرسش جواب دهد. مثلا خوب است رئیس‌جمهور به همکاران خود دستور دهد تا سری به کشورهای پیشرفته و دارای مطبوعات چند میلیونی بزنند و ببینند آیا دولتمردان آنها با مطبوعات بخش خصوصی رقابت می‌کنند؟ آیا کشوری را سراغ دارند که پس از پنج برابر شدن قیمت کاغذ برای بخش خصوصی و افزایش سرسام سایر هزینه‌ها، قیمت <روزنامه دولتی> آن کشور کاهش یابد و به این طریق عرصه بر مطبوعات خصوصی تنگ‌تر شود؟ آیا کشوری در این دنیا وجود دارد که عالی‌ترین مقام اجـرائـی آن، گـاه و بـیگاه شخصا به مصاف رسانه‌های خـصـوصی بیاید؟ در کدام کشور، خبررسانی رسانه‌ها درخصوص نابسامانی‌های اقتصادی و گرانی‌ها، مقامات عالیرتبه را برآشفته می‌کند که <رسانه‌ها به جو کاذب گرانی، دامن می‌زنند؟> ما کشورهای دیگری را هم سراغ داریم که رفتار دولتمردان آنها با مطبوعات، به همین گونه است و البته ‌ ‌در آن کشورها تیراژ جراید نیز چیزی شبیه جراید خودمان است! آقای رئیس‌جمهور که جراید چـنـد میلیونی بعضی کشورها را با تیراژ چندهزارتایی روزنامه‌های ایران مـقایسه می‌کنند لابد می‌دانند که در آن کشورها، گاه بیش از ایران به توصیه‌های اسلامی برای سخن گـفـتن بدون لکنت مردم، توجه می‌شود تا جایی که عالی‌ترین مقام‌های اجرائی، با شدیدترین انتقادها مواجه می‌شوند. شدت انتقاد از سران در آن کشورها به حدی اسـت کـه مندرجات جراید آنها، به عنوان مستند رسانه ملی ما بر علیه مـقامات عالیرتبه آن کشورها مورد استناد قرار می‌گیرد! اما در ایران چه؟ آقای رئیس‌جمهور لابد به یاد دارند که چندی قبل، افشای نقشه امریکایی‌ها برای ترور ایشان در عراق، چه بازتاب‌هایی در ایران داشت. در آن داستان، روزنـامـه‌هـایـی از دو جناح، به انتقاد از نحوه بیان این مـوضـوع تـوسـط رئیس‌جمهور پرداختند. هیچ‌یک از سیاستمداران اصلاح طلب و اصولگرا نیز حاضر نشدند این سوژه را پیگیری کنند. اما واکنش آقای رئیس‌جمهور در این مورد چه بود؟ آیا ایشان می‌دانند که وقتی رسانه‌های مــنـتـقـد خـود در ایـن‌گـونـه سوژه‌ها را <بلندگوی دشمن> مـی‌نـامند فشارهای رسمی، غیررسمی و حتی روانی، امـکان عرض اندام رسانه‌ها را بشدت کاهش می‌دهد و لذا توقع رسیدن تیراژ آنها به چند میلیون، آرزویی دست نیافتنی خواهد بود؟
آقای رئیس‌جمهور می‌دانند که امروزه بسیاری از جـرایـد اصـولـگـرا و نـیـز رسـانـه ملـی کـشورمان، هرگاه می‌خواهند ناکامی‌ها و شکست‌های اقتصادی دولت‌های بوش، سارکوزی و هم پیمانان آنها را ثابت کنند به آمارهایی اسـتـناد می‌کنند که در رسانه‌های مکتوب، تصویری و شنیداری همان کشورها ‌ ‌منتشر می‌شود! آیا در آن کشورها هم بعد از ارائه این آمارها، رئیس‌جمهور کشور از تریبون یک طرفه، برای اتهام افکنی علیه این رسانه‌ها استفاده می‌کند تا ثابت کند <این رسانه‌ها وابسته به رانت‌خوارانی هـسـتند که دست آنها از حکومت کوتاه شده است؟> ما هم کشورهایی را می‌شناسیم که جراید آنها تیراژ چند میلیونی دارد، اما نشنیده‌ایم که در هیچ‌یک از آن کشورها به رسانه‌ها بگویند <وقتی حاضر نیستید موفقیت‌های دولت – آن هم موفقیت‌های ادعایی– را منتشر کنید نباید توقع حمایت از سوی دولت داشته باشید.> البته ممکن است گفته شود در آن کشورها، کمک‌های حمایتی در اختیار هیچ‌یک از روزنامه‌ها قرار نمی‌گیرد. ما هم قبول داریم اما مسئولان هم لابد می‌دانند که در هیچ کشوری، بعضی جراید و روزنامه‌ها با استفاده افراطی از آگهی‌های دولتی و سایر روش‌هـای حمایتی، عرصه رقابت را بر منتقدان دولت تـنگ نمی‌کنند. هـمـچـنین در آن کشورها، انتشار یک ویژه‌نامه توسط گروهی که می‌تواند رقیب انتخاباتی تلقی شود، موجب توقیف هیچ روزنامه‌ای نمی‌شود.
سـخـن در ایـن زمـیـنه بسیار است، اما اگر آقای رئیس‌جمهور برای رساندن تیراژ جراید ایران به ارقام قابل قـبـول، اراده جـدی دارنـد بهتر است در گام نخست، سوالات فوق را مورد تامل قرار دهند. پاسخگویی به این سوالات می‌تواند میزان جدیت دولت نهم برای تغییر جایگاه رسانه‌های ایران را نشان دهد. در غیر این صورت، سـخـنـرانـی آخـریـن روز خـبـرنگار در دولت نهم، تنها خاطره‌ای خوش و غبطه‌ای جدید برای اصحاب رسانه باقی خواهد گذاشت؛ بدون آنکه آرزوی دکتر احمدی‌نژاد برای انتشار هم زمان روزنامه‌های ایران در ۲۰ پایتخت جهان، به تحقق نزدیک شود!

منبع : روزنامه آفتاب یزد