جانشینانی در جیب پوتین

تا همین روزهای اخیر تنها دو نفر برای رقابت بر سر جانشینی پوتین مطرح بودند؛ «دمیتری مدودیف» و «سرگئی ایوانف» که هر دو معاون رئیس جمهور هستند و ظاهراً اولی لیبرال و دومی سختگیر و متعصب است. اما در روزهای گذشته صحبت از کاندیداهای دیگری نیز می شود که شاید وارث رئیس جمهور فعلی شوند. اما در این مورد که جانشین پوتین به هر صورت باید از معتمدان وی باشد، تردیدی نیست.
از قرار معلوم برای جلوگیری از انتخاباتی کسالت بار و برای گرم تر شدن تنور انتخابات، کرملین می خواهد به اصطلاح در آن کیسه جادویی اش را گشوده و کاندیداهای دیگری را رو کند. چندی پیش «ایگور شوالف» مشاور پوتین به هنگام ورود به واشنگتن از احتمال مطرح شدن بیش از دو کاندیدا سخن گفت؛ «شاید تا پایان سال کاندیداهای دیگری هم داشته باشیم.»
اما کاندیدای سوم کیست و آیا نامزد مونثی هم در انتخابات آینده ریاست جمهوری روسیه حضور خواهد داشت؟ اخیراً و ناگهان از «ولادیمیر یاکونین» رئیس راه آهن روسیه و همین طور از خانم «والنتینا ماتوینکو» فرماندار سن پترزبورگ نیز به عنوان کاندیداهای احتمالی نام برده شده است.
چندی قبل سرویس اطلاعات و امنیت داخلی روسیه خبر از کشف و خنثی کردن یک حمله تروریستی به جان خانم ماتوینکو داد که البته به گفته برخی ناظران، این مساله از اساس صحت نداشته و تنها یک ترفند تبلیغاتی برای مطرح شدن نام این خانم بوده است.
ولادیمیر پوتین هم اخیراً ضمن مخالفت با طولانی تر کردن دوره ریاست جمهوری از پنج سال به هفت سال، اعلام کرد که بهتر است رئیس جمهور آینده یکی از فرمانداران فعلی باشد. بدین ترتیب بود که بنگاه خبری ایزوستیا به سرعت دست به کار شد و نام های دیگری را مطرح کرد؛ به عنوان مثال «الکساندر تکاچف» فرماندار ایالت جنوبی کراسنودار که به خاطر نفرت ناسیونالیستی اش نسبت به کارگران مهاجر ارمنی شهرتی خاص دارد.
یا «الکساندر خلوپونین» فرماندار کراسنویارسک که قبلاً مدیریت صنایع نیکل در نوریلسک واقع در شمال روسیه را برعهده داشت. اما بر پایه نظرات ناظران سیاسی یکی از محتمل ترین جانشینان پوتین «سرگئی ناریشکین» است. ناریشکین که معاونت نخست وزیر روسیه را برعهده دارد خیلی کم در انظارعمومی ظاهر می شود و از جمله «عالیجنابان خاکستری» کرملین به شمار می آید. او مولف بسیاری از قوانین اصلاحی است که بر پایه آن روابط دولت روسیه با اتحادیه های بزرگ مثل اتحادیه اروپایی شکل می گیرد.
علاوه بر آن ناریشکین قبلاً عضو «گروه طراحان» سن پترزبورگ نیز بوده است. با این حال تلویزیون(دولتی) روسیه همچنان فقط از مدودیف و ایوانف به عنوان کاندیداهای اصلی یاد می کند و اغلب بخشی از اخبار را به آنها اختصاص می دهد. از قرار معلوم مدودیف در میان مردم محبوبیت بیشتری دارد زیرا همواره از برنامه های ویژه ملی اش مانند کمک های مالی دولت در امور درمان و آموزش و ساخت خانه و کشاورزی می گوید. اما ایوانف عملگرایی است که در میان صاحبان صنایع و مدیران کارخانه های اسلحه سازی از وجهه های خاص برخوردار است.
تلویزیون روسیه هم به مناسبت های مختلف از بازدید های وی از کارخانه ها و موسسات صنعتی برنامه پخش می کند. این دو کاندیدای اصلی ریاست جمهوری روسیه در نشست اقتصادی که پس از برگزاری اجلاس سران گروه هشت در سن پترزبورگ برگزار شد. گزارش هایی در قالب سخنرانی از وضع موجود و آینده روسیه ارائه دادند که با استقبال مواجه شد. ایوانف در گزارش خود بیان کرد که بی تردید روسیه در سال ۲۰۲۰ یکی از پنج ملت صنعتی پیشرو را خواهد داشت. اما مدودیف چهره ای معتدل تر از خود نشان داد و از «منابع انسانی» و شکوفایی ابرشهرهای روسیه گفت.
به عقیده مدودیف؛ «میان روسیه و دنیای غرب هیچ تضاد بنیادینی وجود ندارد و تنها سایه های بی اعتمادی است که باید برطرف شود.» اما با وجود این حضور تاثیرگذار نمی توان از این واقعیت غافل شد که هیچ یک از این کاندیداهای احتمالی در مقایسه با پوتین محبوب در روسیه، درخششی ندارند. همه کاندیداهای احتمالی که از آنها نام برده شد،
در واقع در اردوگاه طرفداران پوتین جای دارند. اما اپوزیسیون روسیه هم کاندیداهایی برای انتخابات ریاست جمهوری دارد، کاندیداهایی از احزاب و گروه های مختلف که البته هیچ کدام از آنها حاضر به هیچ ائتلافی نیستند و همین مساله پاشنه آشیل آنها به حساب می آید تا به اینجای کار اپوزیسیون روسیه چهار کاندیدای اعلام شده دارد. دو نفر از آنها عبارتند از «میخائیل کاسیانف» نخست وزیر سابق و «ویکتور گراشنکو» رئیس سابق بانک مرکزی روسیه.
اما سومین کاندیدای اپوزیسیون که تا اندازه ای جای شگفتی نیز دارد کسی نیست جز آن نویسنده و دگراندیش ۵۶ ساله روس یعنی «ولادیمیر بوکوفسکی» که زمانی به دلیل فعالیت های ضدشوروی برای هشت سال به زندان افتاد و از سال ۱۹۷۶ در بریتانیا زندگی می کند. بوکوفسکی شانس خود را در مقایسه با دیگر کاندیداهای اپوزیسیون بسیار بیشتر ارزیابی می کند زیرا از نظر وی مردم روسیه خواهان کشف «جنایتکاران گذشته» هستند و وی می تواند در این مورد نقش بزرگی ایفا کند.
چهارمین کاندیدا دبیرکل حزب یابلوکو یعنی «گریگوری یاولینسکی» است که همواره رقبایش در اتحادیه نیروهای راست را متهم به همکاری با کرملین می کند. البته کاندیدای پنجمی هم وجود دارد که همان رهبر حزب کمونیست روسیه یعنی «گنادی شروگانف» است. او هم به هیچ عنوان حاضر به ائتلاف با دیگر احزاب مخالف نیست.
بدین ترتیب مشخص می شود که عدم ائتلاف در میان مخالفان پوتین، در نهایت شانس کاندیداهای طرفدار کرملین را افزایش خواهد داد. اپوزیسیون روسیه رهبران زیادی دارد که البته به همان نسبت فاقد پایگاه اجتماعی هستند. به عقیده ناظران سیاسی، کرملین در سال های گذشته تلاش کرد که با پیشنهاد هایی اغواکننده بخشی از اپوزیسیون را به سوی خود جلب کند و موفق هم شد. و انشقاق امروز اپوزیسیون نیز حاصل همان تلاش های کرملین است.

منبع؛ فرایتاگ
اولریش هایدن مترجم : محمدعلی فیروزآبادی

منبع : روزنامه شرق