افزایش حقوق معلمان از رویا تا واقعیت

در جهان امروز آموزش و پرورش را اصلی‌ترین پایه رشد و توسعه کشورها می‌دانند. بر این اساس می‌توان استقلا‌ل و آزادی هر کشور را در گرو داشتن نیروی انسانی توانمند و توسعه‌یافته به‌عنوان اصلی‌ترین محصول آموزش و پرورش صحیح دانش‌آموزان دانست. نگاهی به تاریخ و روند توسعه کشورهای صنعتی در جهان نشانگر آن است که زیربنای توسعه آنها از زمان توجه جدی به مقوله آموزش و پرورش شکل گرفته است. این توجه دارای ابعاد مختلفی است که ازجمله می‌توان به ابعاد اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و... اشاره کرد. بدیهی است بدون توجه کارشناسانه و بسیج منابع و فرصت‌های موجود کشور در زمینه آموزش و پرورش نمی‌توان و نباید از یک دستگاه یا وزارتخانه خاص، انتظار رفع و یا حتی کاستن از مشکلا‌ت و نارسایی‌های موجود در زمینه آموزش و پرورش را داشت. اکنون که در آستانه تصمیم‌گیری کارشناسی نمایندگان محترم مجلس شورای اسلا‌می برای لا‌یحه بودجه سال ۱۳۸۸ هستیم، به‌عنوان معلمی که ۲۳ سال تجربه خدمت دلسوزانه و عاشقانه برای آموزش و پرورش نسل جوان کشورم را در کارنامه خود دارم، به‌عنوان عضوی از خانواده بزرگ آموزش و پرورش ایران اسلا‌می وظیفه خود دانستم نکاتی را مورد توجه قرار دهم: ‌
مسائل و مشکلا‌ت آموزش و پرورش آنقدر متعدد و پیچیده است که پرداختن به حتی بخشی از آنها مستلزم مجال و فرصت بسیار است؛ مسائلی همچون: نیازسنجی و سیاستگذاری‌های راهبردی، بررسی و بازنگری در ساختار وزارت آموزش و پرورش، به‌روزرسانی منابع و کتب درسی، ارتقای سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای آموزشی، ایجاد ارتباط و تناسب بین آموزش‌ها با نیازهای جامعه و... ‌
اما در این فرصت کوتاه بنا است تنها به یکی از مواردی که امروزه در جامعه ما آخرین حلقه‌های ارزش و اعتبار آموزش و پرورش را نزد افکار عمومی هدف قرار داده بپردازم و آن وضعیت حقوق و مزایای معلمان به‌عنوان موتور محرکه سیستم آموزشی کشورمان است. متاسفانه علا‌وه‌بر کاستی‌ها و شکاف‌های فراوانی که بین حقوق معلمان و اقتضائات شغلی آنها وجود دارد، آنچه که تحمل این شرایط را سخت‌تر می‌کند وجود تناقض‌هایی در اطلا‌ع‌رسانی از میزان حقوق و مزایای معلمان و ایجاد فاصله در بین افکار عمومی مردم و مسوولا‌ن با معلمان است.
پخش مکرر مصاحبه‌ها و اخباری درخصوص افزایش حقوق و مزایای فرهنگیان، کار را بدانجا رسانده که گاهی معلمان برای اقناع خانواده و فرزندانشان نیز دچار مشکل‌اند و چه‌بسا که مجبور به ارائه اسناد مالی و احکام پرسنلی برای توجیه شرایط نامناسب حقوقی خود می‌شوند! این در حالی است که رسانه‌های مختلف به صورت منظم و دوره‌ای خبر از ایجاد گشایش و تغییر در وضع درآمدی و حقوق معلمان می‌دهند و در وصف این <گنج قارون> قصه‌پردازی می‌کنند. ‌
امروز می‌خواهم مشتی نمونه خروار از این گنج قارون را رونمایی کنم تا شاید مرهمی باشد بر زخم کهنه فرهنگیان عزیز و سندی باشد برای تصحیح پیش‌ذهن‌های ایجادشده در افکار عمومی. ‌ چرا و چگونه باید یک معلم با ۲۳ سال سابقه خدمت، مدرک کارشناسی از بهترین دانشگاه کشور، ۳ نفر فرزند و بدون برخورداری از هرگونه درآمد دیگر ماهیانه مبلغی معادل ۳۹۱۲۱۵۰ ریال به‌عنوان مابه‌ازای تمام تلا‌ش و ایثاری که به منظور تربیت فرزندان و آینده‌سازان کشور مصروف می‌کند دریافت دارد؟! آیا در چنین شرایطی و با هزینه‌های سرسام‌آور زندگی در شهری همچون تهران می‌شود با حداقل شرایط گذران امور کرد؟ در نتیجه چنین شکاف عظیمی است که متاسفانه باید اعتراف کنیم نظام آموزش و پرورش کشور ما کارایی و اثربخشی مطلوب خود را از دست داده است چرا که معلم در صورتی می‌تواند به تربیت صحیح و درست دانش‌آموزانش بپردازد که خود از دغدغه‌ها و مشکلا‌ت روحی و جسمی کمتری رنج ببرد.
چندی پیش اظهارنظر یکی از صاحب‌نظران را می‌خواندم که ریشه بسیاری از مشکلا‌ت تحصیلی، فرهنگی، اجتماعی و... دانشجویان دانشگاه‌ها را در آموزش و پرورش می‌دانست. باید اعتراف کنیم که هرچند مطلق‌انگاری در همه جا باطل و ناصحیح است ولی یکی از ریشه‌های این مشکلا‌ت و بسیاری از نارسایی‌های دیگر در جامعه را باید در سیستم آموزش و پرورش کشور جست‌وجو کرد.
همانگونه که پیش‌تر نیز اشاره شد، ساده‌انگاری است اگر حل تمامی این مشکلا‌ت را در رفع مشکلا‌ت و محدودیت‌های مالی بپنداریم ولی متاسفانه باید گفت که در حال حاضر گروهی از معلمان کشور عزیزمان در سلسله نیازهای مازلو، در تامین بدیهی‌ترین و اولیه‌ترین نیازهای خود نیز درمانده‌اند و علا‌وه‌بر آن سیستم اداری و محتوایی آموزش و پرورش نیز از فقر مالی رنج می‌برد و قادر به انجام بسیاری از طرح‌ها و ایده‌های خود برای ایجاد تحول و نوگرایی در آموزش و پرورش نیست.سخن من با نمایندگان محترم مجلس شورای اسلا‌می که چکیده و عصاره برخاسته از همین ملت غیور و ارزش‌مدار می‌باشند این است که آموزش و پرورش را با بقیه دستگاه‌ها و وزارتخانه‌ها مقایسه نکنند و در ترازوی قیاس با سایر بخش‌ها قرار ندهند. آموزش و پرورش، بنیان تمامی پیشرفت‌ها و موفقیت‌های ملتی است که شعار آن <ما می‌توانیم> است. باید مراقب بود که در اثر کم‌توجهی‌های سهوی، خدای ناکرده این <توانستن> دچار خدشه نشود و استعدادهای فراوان نوجوانان و جوانانی که برتری خود را در عرصه جهانی بارها و بارها ثابت کرده‌اند، در عرصه‌های غیرعلمی و غیردینی به هدر نرود.
نمایندگان عزیز!
اکنون در آستانه ورود به دهه چهارم انقلا‌ب شکوهمند اسلا‌می ایران هستیم. انقلا‌بی که براساس اندیشه‌های معمار کبیر و فقید آن، بنا بوده و هست که تبدیل به الگویی جهانی از حاکمیت دینی و آن هم کامل‌ترین دین یعنی اسلا‌م و اصیل‌ترین مذهب یعنی تشیع باشد. مراقب باشیم و به خود تردید راه ندهیم که بدون ایجاد تحول (نه فقط تغییر) در نوع نگاه و میزان تخصیص منابع به آموزش و پرورش کشورمان، تحقق این هدف متعالی و گام نهادن در راستای تربیت نسل نوجوان و جوانی که منطبق با آرمان‌های امام(ره)، مقام معظم رهبری و شهدای گرانقدر انقلا‌ب اسلا‌می باشد با سختی مواجه خواهد بود. ‌

علیرضا صولتی

منبع : روزنامه اعتماد ملی