اوتیسم چیست؟

اوتیسم، كه ریشه در واژه ای یونانی به معنای «خود» دارد، نخستین بار توسط لئو كانر در دانشگاه جانز هاپكینز در بالتیمور ایالات متحده و (بدون اطلاع او و در گوشه دیگری از جهان ؛ استرالیا) هانس اسپرگر مطرح شد. مبتلایان به این بیماری قادر به برقرار كردن ارتباط طبیعی با سایر مردم نیستند و میل توام با اضطرابی به حفظ و ادامه روش های عادی زندگی دارند كه به مرور زمان به صورت علایق یا وسواس های بسیار شدید درمی آیند.
شدت بیماری از مواردی كه فرد از حضور دیگران بی خبر است، سخنی بر زبان نمی آورد، و هیچ رفتار و كردار مفید و نتیجه بخشی ندارد، تا دانش آموزانی كه نمرات بالا در درس های شان می آورند، واژه های دانشمندانه و كاملاً حساب شده بر زبان می رانند، و اطلاعات و واقعیات بسیاری را به ذهن سپرده اند، متفاوت است. بسیاری از مبتلایان به این بیماری با خود حرف می زنند، و چنان رفتار می كنند، كه گویی حضور یا نظر دیگران برای شان اهمیتی ندارد.
بیماری چند شكل دیگر نیز دارد، كه البته تفاوت هایی با هم دارند. بسته به شدت بیماری، گاه می توان با داروهای ضد افسردگی، كه با نظارت و كنترل دقیق تجویز می شوند، از شدت علائم كاست، هر چند كه به طور معمول بیماران كار و زندگی طبیعی در اجتماع را دشوار می یابند. به قول پروفسور نانسی مینشو از دانشگاه پیتسبورگ، «آنها اغلب وارد حوزه های فنی می شوند، بیشتر دوست دارند با كامپیوتر- و خلاصه در هر حوزه ای كه دقت عمل، جزئیات و الگوها در آن نقش مهمی دارند- كار كنند. ولی به دلیل جلوه نامطبوعی كه در سطح اجتماع دارند، یافتن شغل برای شان اغلب با دشواری فراوان همراه است.»
ابتدا، اوتیسم را نوعی اختلال روانی تصور می كردند، كه گریبانگیر فرزندان مادران خونسرد و بی عاطفه می شود، و معتقد بودند با چند جلسه روان درمانی فشرده قابل درمان است. در طول سال های دهه ،۱۹۶۰ متخصصین متوجه شدند، كه برخی كودكان مبتلا به اوتیسم اغلب دچار صرع یا دارای اسكن مغزی غیرطبیعی نیز هستند. حاصل این كشفیات آن بود، كه از سال های دهه ،۱۹۷۰ بیماری را نوعی اختلال مغزی پنداشتند. حال می دانیم كه اوتیسم یك بیماری عصبی ارثی است، كه در پسر بچه ها سه برابر دختر بچه ها دیده می شود.

ترجمه: ع. فخریاسری

منبع : روزنامه شرق