مربیان وطنی

ناصر حجازی، محمد مایلی كهن، فیروز كریمی و فرهاد كاظمی این شب ها خواب راحتی ندارند. نه اینكه گرفتار بیماری یا مشكلی شده باشند، بلكه از آن جهت كه تا چند روز دیگر نام یكی شان به عنوان سرمربی جدید تیم ملی فوتبال كشورمان از قوطی مشترك فدراسیون و سازمان تربیت بدنی بیرون خواهد آمد تا دوباره یك ایرانی روی نیمكت داغ بنشیند.
و این گونه رویای كسانی كه - در هر حالت و شاید به هر قیمتی - می خواهند یك هموطن سكان رهبری فوتبال ملی را در دست داشته باشد نیز به حقیقت ختم می شود. در این میان شانس به چنگ آوردن همای سعادت همان است كه در ابتدا آمده، بنابراین ناصر حجازی بیشترین بخت را برای تصاحب نیمكت تیم ملی دارد. داریوش مصطفوی دبیر جدید فدراسیون می خواهد هر طور كه شده این فرصت استثنایی را دراختیار دروازه بان بزرگ و متین دیروز و مربی عصبی مزاج امروز بگذارد بلكه جبران مافات سال هایی را كرده باشد كه در مقام ریاست فدراسیون هرگز موفق نشد حجازی را به جمع مربیان ملی برساند.
ناصر حجازی البته محبوبیت فراوانی میان علاقه مندان فوتبال كشورمان دارد. یك استقلالی كه بین پرسپولیسی ها ارج و قرب دارد و به ویژه آنكه همواره از حمایت علی پروین برخوردار بوده است. از این رو، به قدرت رسیدن حجازی مقبولیت مصطفوی را نزد فوتبال دوستان افزایش می دهد و چه بسا او را دوباره به مرد شماره یك فدراسیون فوتبال بدل كند. ناصر حجازی اما در عرصه مربیگری روزهای پرنوسانی از سر گذرانده. همان طور كه گاه با تیم هایش در قامت مدعی ظاهر شده، گاهی نیز زنگ تفریح حریفان بوده است. پس منتقدان او هم كم نیستند. از جمله مخالفان سرسخت حجازی می توان به محمد مایلی كهن اشاره كرد كسی كه از اتفاق، رقیب اصلی اش نیز به شمار می رود.
مایلی كهن اما چند سالی تجربه سرمربیگری تیم ملی را دارد. نیمه دوم دهه نود كه فوتبال ایران با بازیكنان آبدیده ای چون احمدرضا عابدزاده، علی دایی، خداداد عزیزی، كریم باقری، حمید استیلی و علیرضا منصوریان و كشف چهره هایی چون مهدی مهدوی كیا و مهرداد میناوند در قاره آسیا جولان می داد.
روزهایی كه عربستان را با سه گل شكست داده و كره جنوبی را با شش گل درهم می شكستیم و تنها در ضربات مرگبار پنالتی ها از فینال جام ملت ها بازمانده و به سومی آسیا با حسرت ولی غرور بسنده می كردیم تا همگان در این ایام یاس آمیز فوتبال ایران، از یكدیگر بپرسند «كجایند آن روزها؟» با این همه، آیا می توان درخشش آن روزهای فوتبال ایرانی را به نام مایلی كهن نوشت؟ مگر نه اینكه تیم ملی پس از اخراج او سرانجام در مصاف حماسه وار با استرالیا، جواز ورود به جام جهانی ۹۸ را به دست آورد؟
پس منتقدان مایلی كهن نیز حرف ها و دلایلی برای مخالفت با بازگشت او دارند. همچنان كه صراحت بیش از اندازه بیان و عدم نرمش مایلی كهن در مواجهه با قدرت های پشت پرده اگرچه تحسین برانگیز است اما می تواند چون مانعی بزرگ بر سر راه انتخاب مجدد او ایفای نقش نماید. فیروز كریمی و فرهاد كاظمی. اولی با زبان طنز آلود و به كارگیری تاكتیك های غیر متعارف(!) یك بار قهرمانی در باشگاه های آسیا را تجربه كرده و دومی با بهره گیری از روانشناسی تجربی و منحصر به فردش، پس از سال ها تخت سلطنت آبی و قرمز ها را به زیر آورده و به شهرستانی ها اعتماد به نفس بخشیده. این دو را همچنین مربیانی «زیرك» نامیده كه در اتخاذ «استراتژی بازی» لااقل در میان مربیان داخلی شهره اند. پس عجیب نیست اگر در جدال پایاپای و بی پایان حجازی و مایلی كهن، كریمی یا كاظمی قد علم كنند.
با این وصف، تنها یك سئوال مطرح است «چرا اسمی از مجید جلالی به میان نیامده؟» پرسشی كه از لحظه برملا شدن اسامی نامزدها بارها از زبان بسیاری شنیده ایم و پاسخی درخور نیافته ایم. آیا سابقه كم جلالی در نشستن روی نیمكت تیم های بزرگ عامل اصلی دوری اش از تیم ملی شده است؟ شاید فدراسیون و در راس آن سازمان ورزش بیش از هر چیز در فصل بحرانی فوتبال كشورمان می خواسته مربیانی را در تیم ملی بگمارد كه توان مقابله با پدیده ای كه از آن با عنوان «بازیكن سالاری» نام برده می شود داشته باشد، خصوصیتی كه هر چهار كاندیدای سمت سرمربیگری از آن برخوردار هستند و به آن افتخار می كنند. اما چه كسی است كه از یاد برده باشد مجید جلالی نیز همین دو فصل پیش با وجود بازیكنان آشوبگری كه به «یاغی» معروف گشته اند و با كمترین حاشیه، قهرمانی در لیگ برتر را برای پاس به ارمغان آورد؟و اینچنین است كه بدبینی به ذهن علاقه مندان علم روز و دانسته های نوین هجوم می آورد كه اراده و دلبستگی هایی همواره وجود داشته و دارد كه- در هر شرایط و برهه ای از زمان- برابر هر تغییر و اصلاحی مقاومت می كند و در پی آن عقب گردها شكل می گیرند.
هرچه هست، اما به نظر می رسد تیم ملی و حواشی آن در روز های پیش رو آبستن حوادث بسیاری است. جایی كه بازگشت مردان وفادار به سنت و چالش آنها با طرفداران فوتبال علمی روز، به طور حتم دیدنی خواهد بود و البته ترس برانگیز.

شهرام ذاكری فرد

منبع : روزنامه شرق