سانسور دولتی اینترنت و کدگذاری انسانها

انسان در طول تاریخ همواره سعی کرده تا اسرار و اطلاعات شخصی مهم خود را از دید دیگران پنهان کند.
با آثار و مدارک باقیمانده، اکنون ما می‌دانیم برای نخستین بار در زمان فراعنه مصر، نامه‌نگاری با کد شروع شد.
این نوع نگارش، "صیفر" نام دارد.
لغت صیفر در انگلیسی "‪ "Cipher‬نوشته می‌شود، ریشه آن عربی است و دو معنی دارد، عدد صفر و استفاده از رمز و کد در نگارش ها.
اولین صیفر در ‪ ۱۹۰۰‬سال پیش از میلاد مسیح(ع) توسط مصریان در کتیبه‌های غیر استاندارد و با خط "هیروگلیف" به رشته تحریر درآمد.
"ژولیوس سزار" در حدود ‪ ۶۰‬سال پیش از میلاد مسیح(ع) با تغییر و جابجایی حروف، صیفر را در مکاتبات دولتی رواج داد.
علاوه بر کاتبان حکومتی و لشکریان و نظامیان، عشاق هم برای پنهان کردن روابط خود نامه‌های صیفر می‌نوشتند.
ادبیات ایران مملو از صیفر است و همیشه تفسیر نظر نویسنده به خواننده واگذار شده است.
در چین مانند دهها کشور دیگر، بکارگیری و نگارش کلماتی مانند دمکراسی، آزادی، حقوق بشر، استقلال تایوان، "دالایی لاما"، "میدان تیان ان من" و نام برخی از رهبران گذشته و کنونی چین مانند "مائو" در صورتی که با صفات زشت و سخنان رکیک همراه باشد، در وب سایت، ایمیل و وبلاگ ممنوع و غیر قانونی است و چنین متونی از طرف دولت به تیغ سانسور سپرده می‌شود.
استفاده از کلمات گرافیکی در تعریف اعضای بدن و جملات جنسی در چین عواقب خطرناکی دارد.
با آنکه شرکت "مایکروسافت" اخیرا نرم‌افزاری را برای دولت چین طراحی کرده که به سرعت، تمام کلمات ممنوعه را در هر نوع فعالیت اینترنتی سانسور کرده و آنرا از شبکه جهانی حذف می‌کند، اما مردم و نویسندگان با روشی مانند عشاق رم و فراعنه مصر باستان، صیفر و کدنگاری را در فعالیت‌های روزانه اینترنتی خود بکار می‌برند.
نرم‌افزار سانسورکننده چین "‪ "MSN Spaces‬نام دارد و طراحی آن موجب انتقاد شدید مجامع بین‌المللی از مایکروسافت شده است.
با توجه به جمعیت ‪ ۱۰۰‬میلیونی استفاده‌کننده و مشترک اینترنت و وجود یک میلیون وبلاگ در چین، چندان جای تعجب نیست که مایکروسافت در مقابل نظر مخالفان نرم‌افزار سانسور از موضع خود دفاع کرده و آنرا توجیه کند.
از زمان برقراری سانسور به شیوه مایکروسافت، مردم و نویسندگان به کدنگاری روی آورده‌اند.
حرف "ایکس" در هر جمله یک معنی خاص دارد و خوانندگان با جایگزینی آن با کلمه مناسب، منظور نویسنده را درک می‌کند.
اکنون جملاتی این چنین، در مکاتبات و نوشته‌های چینی به وفور یافت می شود.
انسان ایکس آفریده شده، همه ما در آرزوی جامعه ایکس هستیم و...
نرم‌افزار ‪ MSN Spaces‬قادر نیست تمام ایکس‌ها را تشخیص دهد و اگر هم تشخیص دهد، هر چه را که ایکس دارد، باید حذف کند.
شکستن کد و به دست آوردن رمز آن، کار چندان دشواری نیست.
در هنگامه جنگ جهانی دوم، قوای آلمان با خیال راحت به مکاتبه با پایگاه‌های خود مشغول بودند، زیرا سیستم کدنویسی موفقی با نام "اولترا" طراحی شده و به مرحله بهره‌برداری رسانده بودند.
انگلستان در همان زمان با به کارگیری طرح ماشین "اینگما" در لهستان و پارک "بلچلی" لندن، مشغول کشف رمز کدهای آلمان بود و تمام مکاتبات و مکالمات و اطلاعات سری آنها را زیر نظر داشت.
در سمت دیگر دنیا در "پرل هاربر" آمریکا توانسته بود کدهای نظامی ژاپن را که "ان جی ‪ "۲۵‬نام داشت، دو ماه قبل از شروع حمله بدست آورد.
حاصل شکستن رمز و بدست آوردن کدهای ژاپنی، شکست آنان در "میدوی" و به قعر دریا فرستادن سه ناو هواپیمابر و کشته شدن سه هزار سرباز ژاپنی در عرض چهار دقیقه توسط نیروی دریایی آمریکا بود.
اکنون بیش از ‪ ۳۰‬کشور جهان با صرف اعتباری چندین میلیارد دلاری، مشغول باز کردن کدها و سانسور نوشته‌های افراد عادی و سازمان‌های غیر دولتی هستند.
علاوه بر سرمایه‌گذاری و تلاش‌های دولتی، آیا با وجود دهها هزار "هکر"، احتمال خواندن و اسکن و فیلتر تمام ایمیل‌های جهان وجود ندارد.
سیستم "اشلون" در دهه ‪ ۱۹۷۰‬توسط آژانس امنیت ملی آمریکا و به منظور مقابله با پیشرفت‌های فناوری، شنود مکالمات و دریافت مکاتبات کشورهای بلوک شرق و بخصوص شوروی طراحی شد.
سیستم شنود اشلون حداقل هفت ماهواره در اختیار داشت و وظیفه آن گردآوری، دریافت، طبقه‌بندی و تجزیه و تحلیل موضوعی هر نوع ارتباط از نوع تلفن، فکس و اینترنت و ارسال آنها به واشنگتن بود.
پس از فروپاشی و تقسیم کشورهای بلوک شرق و اعضای پیمان ورشو، ماهواره های جاسوسی طرح اشلون بدون استفاده باقی ماندند و به همین دلیل در اواخر دهه ‪ ،۱۹۸۰‬آمریکا تصمیم گرفت آنها را در مصارف غیر نظامی بکار گیرد.
در سال ‪ ۲۰۰۰‬آمریکا از ماجرای سری جاسوسی ماهواره‌ای گفت‌وگوهای تلفنی، فکس و ایمیل و اینترنت، دیگر کشورهای انگلیسی زبان (کانادا، انگلستان، نیوزیلند و استرالیا) پرده برداشت.
در اوایل دهه ‪ ۱۹۷۰‬آمریکا استفاده از سیستم جاسوسی علایم مخابراتی "‪ (SIGINT) "Signals Intelligence‬متشکل از چندین ماهواره را شروع کرد.
هدف از طراحی سیستم، شناسایی و دریافت پیامها و علایم ارسالی از فرستنده‌های رادیویی، راداری و اصولا هر نوع سیستم الکترونیکی، تلفنی، ایمیل و اینترنت و حتی گیرنده و فرستنده‌های با امواج کوتاه و بلند بود.
سیستم ‪ SIGINT‬نمی‌توانست و نمی‌تواند مکالمات حضوری و علایم و امواج فیبرهای نوری و کابلهایی را که در زیر زمین و دریا قرار گرفته‌اند، دریافت کند، اما هرگونه پیامی حتی اگر به صورت کد و صیفر از نقطه‌ای به نقطه دیگری از کره زمین ارسال شود، با به کارگیری سیستم محاسبه مقایسه‌ای بانکهای اطلاعاتی و رایانه‌های هوشمند، کشف رمز شده و خوانده خواهند شد.
ظاهرا اعمال ماهواره‌های جاسوسی به بوته فراموشی سپرده شده و کمتر سخن و خبری از آن به میان می‌آید، اما اگر به هر دلیلی در هر مکالمه تلفنی و ایمیل و اینترنت کلماتی مانند تروریسم، جاسوسی، بمب‌گذاری ، "اسامه بن لادن"، "القاعده" و ترور به میان آید، ماهواره‌های جاسوسی ‪ SIGINT‬فعال شده و به ضبط و ارسال آن به مراکز امنیتی اقدام خواهند کرد.
بخشی از کلمات کدگذاری شده قدیمی فیلمها و رمانهای جاسوسی مانند همسایه به معنی دشمن، مذاکره یعنی به قتل رساندن، مهمانی یعنی قرار ملاقات پنهانی اسکن شده و از سیستم امنیتی ماهواره عبور نمی‌کنند.
پنهان کردن و پنهان کاری در همه ما وجود دارد.
چرا پاکت پستی اختراع شده است و چرا تمام پاکتهای نامه چسب دارند و چرا همه ما پس از قرار دادن نامه در داخل پاکت آن را با چسب می‌بندیم.
دلیل قانع‌کننده‌ای که از هر کس خواهید شنید این است: "چون نمی‌خواهم شخص دیگری آنرا بخواند"، اما متاسفانه قرار دادن نامه در داخل پاکت چسب شده هم چندان آسایش خاطری به نویسنده نمی‌دهد و همه خوشبینانه امیدوارند کسی نامه آنان را باز نکند و نخواند.
فرض کنید سیستم امنیتی ایمیل مانند پاکت پستی باشد.
هر کسی که بخواهد پاکت چسب شده حاوی نامه شما را بخواند، به راحتی می تواند پاکت را با بخاری که از کتری بر می‌آید باز کرده و مجددا آنرا ببندد.
با تکثیر و شیوع ارتباطات الکترونیکی از نوع ایمیل، مشکل جدیدی در زندگی روزمره مردم پدیدار شده است.
ایمیلی که به زبان روان و بدون اینکرپشن، صیفر و کد نویسی تهیه و نوشته شده و از اتاقی به اتاق دیگری در همان ساختمان فرستاده شود، حداقل از میان بیش از ‪ ۱۰‬رایانه دیگر در سراسر جهان گذر می‌کند و در پشت هر یک از آن رایانه‌ها حداقل یک شخص با نام "پست مستر" می‌تواند، چه نویسنده بخواهد و چه نخواهد، آنرا باز کرده بخواند و اگر تمایل داشت، نسخه‌ای از آنرا بایگانی کرده و سپس اصل نامه را مجددا به مقصد بفرستد.
اگر در میان کسانی که به هر دلیل توانسته‌اند به ایمیل دیگران دست یابند کسی به مسایل مالی علاقه داشته باشد، نامه‌هایی را که در آن شماره کارت‌های اعتباری، شماره شناسایی ملی، نام بانک و شماره حساب وجود دارد، اسکن کرده و باز خواهد کرد.

منبع : شبکه فن آوری اطلاعات ایران