بگوییم <مردم> بخوانیم <ما>

امیر محبیان، تحلیلگر سیاسی اصولگرا پیش‌بینی‌اش از ترکیب آینده مجلس را مطرح کرد. براساس این گزارش، عضو شورای سردبیری روزنامه اصولگرای رسالت می‌گوید: گرایش کلی در جامعه هنوز به سمت اصولگرایان است و به نظر می‌رسد اگر پدیده‌هایی چون سهمیه‌بندی بنزین به درستی مدیریت شود، این گرایش تغییری جدی نخواهد کرد.> وی اضافه می‌کند: به گمان من میان اصولگرایان به ویژه در شهرستان‌ها وضع احمدی‌نژاد و طیف نزدیک به او خوب است.
طیف سنتی جریان اصولگرا در شهرستان‌ها از قدرت تشکیلا‌تی بالا‌یی برخوردار است. اگر محبوبیت احمدی‌نژاد هم با قدرت تشکیلا‌تی سایر تشکل‌های اصولگرا همراه شود، وضع این جناح در مجلس آینده مناسب خواهد بود. سخنان محبیان درباره گرایش جامعه به اصولگرایی همزمان شد با اظهارات سخنگوی جبهه پیروان امام و رهبری که خطاب به اصلا‌ح‌طلبان هشدار می‌داد: این جریان‌ها باید درک کنند گفتمان غالب در کشور، گفتمان اصولگرایی است و باید برای ارزش‌های مردم احترام قائل شد. ‌
امیر محبیان را با لقب‌های گوناگون در رسانه‌ها معرفی می‌کنند، در گذشته‌ای نه چندان دور بیشتر از او با عنوان تئوریسین جناح راست یاد می‌کردند و این روزها <عضو موسس حزب نواندیشان> به فهرست عناوین وی افزوده شده است، با این حال محبیان در همه این سال‌ها سمت <عضو شورای سردبیری روزنامه رسالت> را یدک کشیده و نام او به این روزنامه متعلق به گرایش عملگرای جناح اصولگرا گره خورده است. ‌
نمی‌شود از رسالت نوشت اما از رقیب مرحومش روزنامه سلا‌م یاد نکرد. این دو روزنامه از سال ۶۹ تا ۷۸ بازتاب دهنده دیدگاه‌های اوضاع درون حاکمیت جمهوری اسلا‌می بودند. ‌
اکنون هشت سال از توقیف روزنامه سلا‌م در ۱۸ تیر ۱۳۷۸ می‌گذرد اما هنوز بسیاری از سنت‌هایی که این روزنامه به تنهایی در دوره حاکمیت محافظه کاران بر کشور بنانهاد، پابرجاست. ‌
ایجاد ستون <الو سلا‌م> برای انعکاس حرف‌های مردم از آن دسته نوآوری‌هایی بود که سبب شد حتی مطبوعات مخالف با گرایش‌های سیاسی <سلا‌م> ناچار به اقتباس این شیوه شوند. ستون <کیهان و خوانندگان> این روزنامه (کیهان> نمونه خوبی از این دست به شمار می‌رود. ‌
گرچه محافظه کاران دیروز و اصولگرایان امروز همواره کوشیده‌اند به طور غیر محسوس و در فرآیندی تدریجی از برخی روش‌های ابتکاری اصلا‌ح‌طلبان نمونه‌برداری کنند اما در بسیاری از موارد این اقتباس عالمانه یا عامدانه به صورت ناقص انجام می‌شود. ‌
یکی از دلا‌یل موفقیت ستون <الو سلا‌م> در پاسخ‌هایی بود که گردانندگان روزنامه اصلا‌ح‌طلب <سلا‌م> به پیام‌های مردمی می‌دادند. این پاسخ‌ها باعث شده بود که ستون <الو سلا‌م> به جایی برای بیان آموزه‌های سیاسی و انتقادات به زبان‌ساده و همه فهم تبدیل شود. ‌ یکی از حساسیت‌های گردانندگان این ستون پرخواننده مطبوعاتی، همواره آن بود که به هیچ کس حتی مخاطبانشان اجازه ندهند به جای مردم حرف بزنند و دیدگاه‌های شخصی‌شان را به نام ملت در روزنامه ثبت کنند. به همین دلیل هر گاه پیامی به نمایندگی از مردم در الو سلا‌م حتی در تایید مواضع روزنامه درج می‌شد حتما پاسخ آن را به این شکل می‌دادند که تنها زمانی می‌توان عقیده‌ای را نظر ملت دانست که بر اساس نظر سنجی علمی به دست آمده باشد. ‌
این آموزه را هیچ گاه اصولگرایان به رسمیت نشناختند زیرا به باور آنان، بهترین جلوه افکار عمومی را باید در اجتماعات خیابانی یافت.
البته پس از بازگشت اصولگرایان به نهادهای انتخابی مانند شورای مردم، مجلس هفتم و دولت نهم، فعالا‌ن سیاسی این جناح به نتایج انتخابات نیز به عنوان معیاری برای تعیین جهت‌گیری افکار عمومی توجه پیدا کردند. ‌
اما در نگاه اصلا‌ح‌طلبی‌بر هر یک از دو معیار یاد شده نقد‌های جدی وارد است: آنان از یک سو گمانه‌زنی سیاسی براساس گرد‌همایی‌های خیابانی را شایسته کشوری با نهادهای دموکراتیک نمی‌دانند زیرا آن را ترویج حرکت‌های توده‌ای می‌دانند. اشکال اصلا‌ح‌طلبان به حرکت‌های توده‌ای بر این مبنا استوار است که غالبا بر آنها شرایط احساسی حاکم است نه رفتارهای عقلا‌نی. ‌
از سوی دیگر گرچه انتخابات از سوی اصلا‌ح‌طلبان در جایگاه منطقی‌ترین روش تعیین گرایش‌های مردم به رسمیت شناخته شده است، اما آنان صندوق‌های رای را مطلق نمی‌دانند یعنی برای انتخابات شرایطی نظیر سلا‌مت، آزادی و رقابتی بودن قائلند.
به نظر می‌رسد پیش‌بینی امیر محبیان به عنوان تحلیلگر سیاسی و کمال الدین سجادی سخنگوی جبهه پیروان درباره اینکه گرایش‌کلی جامعه به سمت اصولگرایی است، آشکارا با غفلت از مقتضیات شناخت افکار عمومی بیان شده است. ‌
اصولگرایان در آخرین انتخابات برگزیده شده در کشور (دوره سوم شوراها) به نتایج مطلوبی دست نیافتند، همچنین درصد قابل توجه آن دسته از واجدان شرایط که پای صندوق‌های رای حاضر نشدند (آرای خاموش) در سه انتخاباتی که اصولگرایان در آن به پیروزی رسیدند تعیین گرایش افکار عمومی را بر پایه نتایج آنها با تردید‌های جدی روبه‌رو کرده است. حال آنکه درصد آرای خاموش در انتخابات دوم خرداد، مجلس ششم و شورای اول یعنی همان رای گیری‌هایی که نهادهای انتخاباتی را در اختیار اصلا‌ح‌طلبان قرار داد، به کمترین میزان رسیده بود. ‌

منبع : روزنامه کارگزاران