عراق: مبارزهٔ رهایی‌بخش ملی یا شورش؟

سرویس‌های خبری غرب می‌کوشند تا مبارزه علیه اشغال عراق از سوی ایالات متحده را یک «شورش» معرفی کنند. با این‌که کلمهٔ «شورش» کلمه‌ای نسبتاً خنثی، بی‌خطر و با بار کم ایدئولوژیک است، استفادهٔ گستردهٔ سرویس‌های خبری از این کلمه بیانگر یک پیروزی علیه ایدئولوگ‌ها و مبلّغان امپریالیسم است. در مراحل اولیهٔ اشغال عراق، همهٔ نیروهایی که علیه لژیونرهای آمریکایی، مزدوران و اقمار وابسته به آن‌ها ایستادگی می‌کردند به‌عنوان یک مشت صدامی، تروریست، یا اقوام و هم‌قبیله‌های چاقوکش صدام حسین معرفی می‌شدند.
به‌تدریج که مبارزه ادامه یافت، این عبارات توهین‌آمیز هرچه خجالت‌آورتر و غیرقابل‌دفاع‌تر شدند.با دستگیری صدام حسین و کادرهای ردهٔ بالای او، این افسانه که عوامل این مقاومت دستیاران فاسد و سرسپردهٔ دیکتاتور عراق هستند به‌کلی از هم پاشید، چرا که پس از دستگیری صدام و کادرهای بالای او، مقاومت شکلی منسجم‌تر و پیشرفته‌تر نیز به‌خود گرفت.
ارتش تعریف تازه‌ای برای مقاومت عراق پیدا کرد: مقاومت از داوطلبان غیرعراقی‌ و «خارجی» (گویی اشغالگران «خارجی» نیستند)، از جنایت‌کاران و دزدان آزاد شده در هرج و مرج ناشی از اشغال (که ظاهراً ناگهان به این فکر افتادند که علیه نیرومندترین قدرت امپریالیستی تاریخ یک جنگ چریکی سازمان دهند)، یا از ملایان مذهبی فناتیک و قدرت‌طلب که زمینه را برای کسب قدرت در دوران پس از اشغال آماده می‌کنند، تشکیل شده است. اما ثابت شد که این تعریف‌ها نیز نادرست و صرفاً مصلحت‌طلبانه هستند.
واقعهٔ تعیین‌کننده‌ای که چهرهٔ سیاسی مقاومت عراق را در چشم غربیان عوض کرد نبرد «فلوجه» بود. غلوآمیز نیست اگر بگوییم که «فلوجه» استالینگراد عراق بود. فرماندهی امپریایستی تصمیم گرفت که قدرت و کارآیی نظامی خود را با مهار کردن مقاومت در این شهر به‌نمایش بگذارد. آن‌ها مصصم بودند که با استفاده از همهٔ تجهیزات پیچیدهٔ تکنولوژی کشتار خود، و با انداختن خشن‌ترین لژیونرهای خود به‌جان مردم بی‌پناه و مقاومت کم‌سلاح «فلوجه»، از این شهر درس عبرتی برای سایرین بسازند. درحالی که شهر محاصره شده بود، ریزش باران بمب از آسمان شروع شد و تک‌تیزاندازان آمریکایی هر شهروند «فلوجه» را که به‌طور اتفاقی بر سر راهشان قرار می‌گرفت هدف قرار دادند ـــ اقدامات تروریستی‌ای که با شگفتی بسیار از نظر خبرنگاران «تروریست‌جو»ی غربی که سربازان را همراهی می‌کردند به‌دور ماند.
به‌رغم این حملهٔ بی‌رحمانه و بی‌وقفه، مقاومت ایستادگی کرد و امپریالیست‌ها را به عقب راند. شدت خشونت این حمله انگیزهٔ اقدامات قهرمانانهٔ بسیاری در همبستگی با مردم «فلوجه» شد. از سراسر عراق به‌یاری شتافتند و مقاومت «فلوجه» باعث قیام در شهرهای دیگر شد. هیچ واقعهٔ دیگری نتوانسته بود به‌اندازهٔ مقاومت استالینگراد عراق و شکست امپریالیست‌ها در «فلوجه»، حس وحدت و برانگیختگی را در مردم عراق ایجاد کند.
از زمان این شکست به‌بعد، همهٔ نظرسنجی‌های انجام گرفته از سوی غربیان حاکی از این است که بیش از ۹۰ درصد مردم عراق با ادامهٔ اشغال کشورشان از سوی آمریکا مخالف‌اند. این واقعیت غیرقابل انکار غربیان را ناچار کرده است که به مقاومت عراق، نه به‌عنوان یک مشت کارشکن لجوج باقی‌مانده از رژیم صدام، بلکه به‌چشم یک جنبش ریشه‌دار مردمی بنگرند. همین واقعیت است که ایدئولوگ‌های امپریالیسم را وادار ساخته تا «جنگندگان شریر» سابق را امروز «شورشی» بخوانند.
اما در اینجا دعوا فقط بر سر لغت‌ها نیست، زیرا لغت‌ها حامل ایده‌ها، و ایده‌ها به‌نوبهٔ خود بیانگر واقعیت‌های مادی هستند. در حقیقت، این تغییر نام‌گذاری بازتابی از آغاز یک مرحلهٔ تازه در نبرد عراق است. «فلوجه» امپریالیست‌ها را وادار ساخته است که تاکتیک خود را عوض کنند و از یک دولت و ارتش دست‌نشانده برای تحمیل سیاست‌های استعماری خود به مردم عراق استفاده کنند.
ناگزیر، تاکتیک تازهٔ آمریکا نیازمند یک برخورد تازه از سوی مقاومت عراق نیز هست. از این پس نبرد شکل ظاهری «عراقی علیه عراقی» را به‌خود خواهد گرفت. همانند الجزایر، ویتنام، آنگولا و دیگر نمونه‌های مبارزات رهایی‌بخش ملی، در این‌جا نیز لیبرال‌ها و برخی در میان نیروهای چپ، خشونت و تخریب تراژیک ناشی از این تغییر تاکتیک را تقبیح خواهند کرد. اما نباید فراموش کرد که این تاکتیک از سوی خود این ارباب مستأصلِ نواستعمارگر تحمیل شده است. نباید فراموش کرد که این یک مبارزه برای رهایی ملی است، نه یک شورش.
نه مسالمت‌جویان غربی و مجیزگویان امپریالیسم حق دارند دربارهٔ تاکتیک برای مردم عراق موعظه کنند، و نه چپ حق دارد در مورد روابط نیروهای چپ، سوسیالیست، کمونیست، بنیادگرا و سکولار در عراق، که در هردو سمت نبرد بر سر استقلال عراق گردآمده‌اند، به قضاوت بنشیند. اما لازم است که مارکسیست ـ لنینیست‌ها ماهیت واقعی این نبرد را به‌دیگران بشناسانند: این کافی نیست که فقط خواستار صلح شویم. ما باید همبستگی خود را با مبارزات مردم عراق علیه امپریالیسم آمریکا و برای استقلال ملی در عمل نشان دهیم.

تارنگاشت مهر
نوشته: زُلتان زیگِدی
سایت مارکسیسم ـ لنینیسم امروز
۲۴ فوریه ۲۰۰۸

منبع : صدای مردم