مروری بر سایه و روشن‌های ”فررو“

”خوان کارلوس فررو“ یکی از چند ستاره بزرگ تنیس اسپانیا است. آفتاب اقبال او زودتر از ستارگانی نظیر نادال طلوع کرد، هر چند که نتوانست افتخارات بعدی و آن تداوم خاص یک قهرمان را از خود بروز دهد. با هم نگاهی به زندگی حرفه‌ای وی می‌اندازیم.
تولد: ۱۲ فوریه ۱۹۸۰
محل تولد: اونتنینتی
محل سکونت: ویلینا
وزن: ۷۲ کیلوگرم
قد: ۱۸۲ سانتی‌متر
مهارت بازی: دست راست
شروع دوران حرفه‌ای: سال ۱۹۹۸
”فررو“ تنیس را در سن ۷ سالگی و با کمک پدرش آموخت. ”ادوارد“ همواره مراقب پسرش بود و او را در تمام سفرها همراهی می‌کرد. خوان کارلوس دارای ۲ خواهر به‌نام‌های ”آنا“ و ”لورا“ است. ”خوان“ دارای ۲ لقب است. اولی ”موسکیتو“ و دیگری ”چاوالیتو“ است که این لقب به جهت سرعت فراوان و قد کوتاه به وی اهداء شده است. ”چاوالیتو“ در اسپانیائی با نام ”بچه کوچک“ معنا می‌شود. اسطوره دوران ابتدائی حرفه‌ای او ”جیم کوریر“ آمریکائی بود. فرور علاقه فراوانی به انواع ماشین و موتور دارد؛ با این حال بین تمام وسایل نقلیه به ”رنوی مدل عنکبوتی“ علاقه بیشتری دارد. او هوادار رئال‌مادرید، تیم فوتبال سلطنتی اسپانیا است و بنابر ادعای خودش از ”روزاریو“ مادرش الهام گرفته است. وقتی این اسپانیائی به ۱۷ سالگی رسید از حمایت تمام مادر بهره برد. بر این اساس وی تصمیم گرفت در عرصه حرفه‌ای با عزم جزم‌تر حرکت کند.فررو در سال ۱۹۹۹ عنوان بهترین تازه‌وارد رقابت‌های ATP را به‌دست آورد. وی در اکتبر سال ۲۰۰۱ یک مدرسه تنیس را در زادگاهش تأسیس کرد که نام آن را به احترام اجدادش ”فررو“ گذاشت. اوج درخشش وی هنگامی که همگان از او با عنوان پدیده بزرگ تنیس دنیا نام می‌بردند، در سنین ۱۴ تا ۲۱ سالگی رقم خورد. یکی از نزدیکترین دوستان ”فررو“ سرجیو گارسیا، هموطن و گلف‌باز سابق محسوب می‌شود. در جام دیویس، رکورد وی بین فصول ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۴، ۱۴ برد و ۵ باخت در رقابت‌های انفرادی و یک شکست بدون پیروزی در رقابت‌های دوبل بوده است. او در مجموع در ۱۳ رقابت جام دیویس شرکت کرده و هنگام قهرمانی‌های پیاپی تیم ملی اسپانیا، عضوی از تیم محسوب می‌شده است. از دیگر افتخارات فررو می‌توان به نامیده شدنش به‌عنوان برترین ورزشکار ملی اسپانیا در سال ۲۰۰۳ اشاره کرد. او جایزه خود را از پادشاه خوان کارلوس دریافت کرد. ”فررو“ یکی از معدود ورزشکاران اسپانیائی بود که شخصاً از مقامات سیاسی جایزه‌ای دریافت کرده است. مربیان فررو اشخاصی چون ”میگوئل ماسو“، ”آنتونیو مارتینز“ و ”ساموئل لوپز“ هستند. گفتنی است مارتینز از سال ۱۹۸۹ مربی فررو بوده است.
دوران کاری
فررو برای اولین بار در سال ۲۰۰۴ خود را تیتر اول مطبوعات فوتبالدوست اسپانیا دید. در آن هنگام فررو برای اولین بار پس از ۵ سال حضور در میادین تنیس، در جمع ۳۰ نفر برتر رتبه‌بندی اتحادیه جهانی تنیس جای گرفت، با این حال وی مدت‌ها قبل لیاقت‌های خود را اثبات کرده بود. او در سال ۱۹۹۸ رقابت‌های ”فیوچرز“ اسپانیا را فتح کرد. وی در رقابت‌های مشابه که در ایتالیا برگزار شد نیز به فینال رسید. فررو در این سال بزرگترین جهش خود را در رتبه بعدی اتحادیه تنیس تجربه کرد. او با چندین پله صعود نام خود را در میان برترین‌ها و کنار بزرگانی چون آغاسی، هیوئیت و... قرار داد. در سال ۲۰۰۳ وی اولین عنوان ATP خود را در کشورش و جزیره مایورکا بالای سر برد. ”خوان“ در فینال، ”آلکس کورجا“ هموطن خود و نفر یازدهم رتبه‌بندی اتحادیه تنیس را در ۳ ست پیاپی از پیش‌رو برداشت. او در این مسابقات که پنجمین رقابت حرفه‌ای وی محسوب می‌شد، طی ۵ مسابقه تنها یک ست را از دست داد و به این ترتیب در کنار هیوئیت و سافین در زمره ۳ جوانی قرار گرفت که چنین رکوردی را در یک دوره رقابت ATP رقم زدند. در سال ۲۰۰۰ وی رکورد جالبی خلق نکرد؛ چرا که در هیچ تورنمنتی قهرمان نشد؛ با این حال در ۲ فینال ATP سال، حضور یافت.سال بعد عناوین گوناگون به سمت ”فررو“ هجوم آوردند. مقام نایت قهرمانی بازی‌های بارسلون، ”مونت کارلو“ و ”استرویل“ از جمله عناوین مهم فررو در این سال بود. او در رقابت‌های رولند گاروس با قرعه مناسبی روبه‌رو شد. در این دوره از بازی‌ها به پوئرتا، فیلیپوسیس و هموطنش ”کورجا“ غلبه کرد؛ اما در بازی ۵ ستی، مقابل کوئرتن مغلوب شد. حضور فررو در رقابت‌های المپیک، اولین بار در بازی‌های سیدنی رقم خورد. وی علی‌رغم پیروزی در بازی اول مقابل حریف ایتالیائی، از ادامه درخشش بازماند. فررو در این سال‌ها عنوان‌های مهمی کسب کرده است؛ ولی اگر یک نقطه ضعف در کار وی وجود داشته باشد. آن؛ عدم تداوم در نتیجه‌گیری و به تبع آن فتح جام‌هاست. نمی‌توان از درخشش او چشم‌پوشی کرد. شاید جوان احساساتی اسپانیا بتواند همپا با لیاقت‌هایش، در ادامه، جام‌های بیشتری به کلیکسیون افتخاراتش بیفزاید.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی