آقای قلعه نویی، لطفا بهتر باش!

امیر قلعه نویی در دوران بازیگری به اخلاق خوب شهره نبود بلکه او را در گروه Boys Bab فوتبال ایران قرار می دادند. بازیکنی پرخاشگر که ناسزاها و فحش های رکیک هم از زبانش شنیده می شد.
او دوست داشت در چشم باشد و قدرت و نفوذش را به خیلی ها اثبات کند و برای همین خودش را اینگونه به نمایش می گذاشت و تصورش بر این بود که اینگونه و از طریق جنجال ها می تواند «دیده» شود. هنوز هم ماجرای جنجال همان بازی معروفی که امیر قلعه نویی به وجود آورد و با حرکتی زشت به داور ضربه زد را از یاد نبردیم. حرکتی که نمایانگر اوج نگاه بازیکنی را به فوتبال نشان می دهد که می خواست در فوتبال ایران به عنوان یک بازیکن شناخته شده حضور داشته باشد و البته بدترین راه را برگزید.
امیر قلعه نویی پله های ترقی را چند تا یکی طی کرد. در این مورد که چه شد و چه کرد ننویسیم بهتر است اما گذشت ایام نشان داد که تغییری در حالت های او ایجاد نشده است. امیر قلعه نویی در قامت سرمربیگری به همان اندازه نچسب بود که در قامت بازیگری از خود نشان داده بود. خیلی ها انتظار داشتند وقتی پست سرمربیگری تیم ملی را به او تقدیم کردند، امیر از خود واکنش بهتری نسبت به اطرافش نشان دهد اما او هرگز نخواست و یا نتوانست واقعیت های جدید فوتبال را درک کند و با همان لحن استهزاآمیز و مسخرهانگیزش به پرسش ها، انتقادات و اعتراضات گوش می کرد و برخورد بدی از خودش نشان می داد.
حتی برخوردهای بد قلعه نویی و پاسخ های بی منطق و حاصل از یکدندگی او به خبرنگاران موجب شده بود رسانه ها هم میلی به موفقیت تیم ملی نداشته باشند.
تیم ملی اشکال داشت و هر کارشناسی به آن اشاره داشت و اکثر فوتبالدوستان هم بر آن اتفاق نظر داشتند اما قلعه نویی نه تنها این انتقادات را نمی پذیرفت بلکه با رفتارش به گونه ای نشان می داد که هیچ اهمیتی برای آنها قائل نیست.
فصل قبل و بعد از اتفاقات جام ملت ها، روشن ترین تصویری که از امیر قلعهنویی در ذهن داریم تاسف برانگیز است.
افشین قطبی به همراه پرسپولیس به کرمان آمده بود و ۲ تیم در پایان بازی به تساوی رسیدند هنگامی که سرمربی پرسپولیس حرف می زد و ضمن تعریف از تیم مس می گفت که از شاگردانش راضی است، در تصویر، چهره قلعه نویی را دیدیم که با پوزخندی موضعش را نشان داد. همان قلعه نویی و با همان ایده را در روز دربی دیدیم که چگونه مقابل چشمان یکصد هزار تماشاگرو میلیون ها فوتبالدوست، پس از پایان بازی به سمت بیژن کوشکی می رود و به بدترین شکل او را زیر سوال می برد. حالتی زننده و پر از توهین که در قامت هیچ مربی سازنده ای قابل تصور نیست. همین مربی در کنفرانس خبری حاضر می شود و وقتی خبرنگاران از او می پرسند که قطبی از تیم شما تعریف کرد، خودتان چه برداشتی دارید، پاسخ می دهد: «به هیچ کس ربطی ندارد که در مورد تیم من اظهارنظر کند.» و در همان کنفرانس به یک خبرنگار می گوید: «یا یک سوال بپرس یا سر جایت بنشین.»
یادش بخیر. اصلا همین امیر قلعه نویی از تیمی رشد کرد که مربیانش بیشتر از آنکه به فکر نتیجه باشند به معلمی می اندیشیدند. فوتبال برای قدیمی ها یعنی زندگی و حضور در میدان مسابقه به معنی جنگیدن برای زندگی بود. آیا امیر قلعه نویی با همین ایده بازیکنانش را می سازد؟ آیا او با چنین نگاهی به تربیت بازیکنان می پردازد؟ یقین داریم که او «معلم» نیست و یا حداقل «معلم خوبی» نخواهد بود اما انتظار داریم که رفتار سنجیده تری از خود نشان دهد، همان رفتاری که یک مربی با کارنامه مربیگری تیم ملی باید داشته باشد. لطفا بهتر باش.

منبع : روزنامه ابتکار