قول - THE PROMISE

سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : چین، هنگ‌کنگ، ژاپن و کرهٔ جنوبی
محصول : چن هنگ، هان سانپینگ و چل کایگه
کارگردان : کایگه
فیلمنامه‌نویس : ژانگ تان و کایگه، برمبنای داستانی نوشتهٔ کایگه
فیلمبردار : پیتر پائو
آهنگساز(موسیقی متن) : کلاوس بادلت
هنرپیشگان : سیسلیا چئونگ، چنگ کیان، جانگ دونگ ـ گون، هیرویوکی سانادا و نیکلاس دزه
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۳ دقیقه


دختر جوانی که والدین خود را در خشونت‌های جنگ از دست داده، دلاورانه از تن دادن به دستورات پسر یک سلحشور، سر باز می‌زند و سپس روحی به سراغش می‌آید و به‌عنوان پاداش، یک زندگی پُر از ثروت و قدرت به او پیشنهاد می‌کند ولی با یک شرط: فقط در صورتی عاشق خواهد شد که بتواند با عقب بردن زمان، یاد بگیرد که چه‌طور مرده‌ها را به زندگی برگرداند. دو دههٔ بعد، دختر یتیم به ̎کینگ‌چنگ̎ (چئونگ) دخترخواندهٔ پادشاه تبدیل شده ـ و ملتش بار دیگر در چنگال جنگ اسیر شده است. در جریان نبردی خونین و طولانی، ̎کونلون̎ (دونگ ـ گون) ـ برده‌ای که به زور به میدان نبرد فرستاده شده ـ شجاعت و مهارت خود را در رویاروئی با دشمن به اثبات می‌رساند و فرمانده‌اش، ̎ژنرال گوانگ‌مینگ̎ (سادانا)، به‌عنوان پاداش، او را دستیار خویش می‌کند. وقتی ̎گوانگ‌مینگ̎ پی می‌برد که پادشاه در خطر است، او و ̎کنلون̎ به راه می‌افتند تا نجاتش دهند. ̎گوانگ‌مینگ̎ و ̎کونلون̎ خود را آمادهٔ رویاروئی با رهبر دشمن، ̎ووهوان̎ (دزه) ـ که قصد کشتن پادشاه را دارد ـ می‌کنند؛ ولی وقتی می‌رسند متوجه می‌شوند که ̎کینگ‌چنگ̎ با اراده، بیش از فرمانروای مطلق در خطر است و پدر ̎کینگ‌چنگ̎ و سربازانش سعی دارند از هر نظر او را خُرد کنند. ̎کونلون̎ و ̎گوانگ‌مینگ̎ به‌طور غریزی، به‌جای رهاندن پادشاه، ̎کینگ‌چنگ̎ را نجات می‌دهند و در راه رسیدن شاهزاده خانم به مکان امن، هر دو دل‌باختهٔ ̎کینگ‌چنگ̎ می‌شوند. در این میان، سربازان پادشاه و ̎ووهوان̎ مصمم‌اند آنان را بیابند.
● قول به تعبیری بازگشت کایگه به فضاها و مایه‌های آثار ژانگ ییمو است، اما حاصل کار ناکامی بزرگی برای این‌فیلم‌ساز و سینمای رو به‌ رشد چین به حساب می‌آید. مایه‌های افسانه‌ای و اسطوره‌های باستانی شرق در کنار قابلیت‌های ژانر ورزش‌های رزمی و توانائی‌های اجرائی و جلوه‌های ناب بصری، باعث جلب توجه دنیا به این فیلم‌ها شد. کایگه در قول می‌کوشد (و موفق نمی‌شود) که از همین مؤلفه‌ها برای پیش‌برد درام استفاده کند. چشم‌نوازی و طراحی صحنهٔ خیلی خوب فیلم در غیاب داستان جذاب و حضور شخصیت‌های گنگ و ریتم کش‌دار صحنه‌ها باعث شده تماشای زیبائی‌های بصری فیلم هم کسالت‌آور شود. با عدم توفیق قول در سراسر دنیا به نظر می‌رسد که این شیوهٔ فیلم‌سازی برای رونق دوباره به چیزهائی بیش از اسطوره و رنگ و نور و شمشیر و پرواز و منظره نیاز دارد.