نگاهی به روابط پاکستان و آمریکا

این روزها شاید بسیاری از مناطق جهان نگاه غمزده ای به خود گرفته باشند و جنگ امان همه آنها را بریده باشد، اما نقطه ای هست که در آن مردم از ترس مرگ خانه و کشور امن خود را ترک و به کشور جنگ زده دیگری فرار می کنند که حتی در زمستان سخت آن منطقه هیزم هم به اندازه کافی برای گرم کردن خود ندارند. این نقطه از جهان که از دو سو مورد حمله قرار گرفته است، جایی نیست جز وزیرستان شمالی در پاکستان، جایی که افغان ها ادعای آن را دارند.
به گزارش دیپلماسی ایران، ارتش آمریکا در طول دو ماه گذشته بالغ بر ۲۰ بار این منطقه را با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین و موشک های هولناک و ویرانگر هلفایر هدف قرار داده است که طی این حملات تاکنون صدها تن جان خود را از دست داده اند و در سرمای کشنده دره سوات و بلندی های پامیر، خانه های بیشتری از این مردم که شاید جزء فقیرترین مردم دنیا باشند، ویران شده است. در این میان مردم این مناطق که از دولت خود برای حمایت ناامید شده اند، راه افغانستان جنگ زده را در پیش گرفته تا حالا که سرپناهی ندارند، جان به سلامت ببرند.
ارتش آمریکا بنا به دستور مقامات بلندپایه کاخ سفید که همگی به دنبال یافتن سرنخی از زنده و یا مرده بن لادن و بلندپایگان القاعده بودند تا شاید در ماه های پایانی ریاست جمهوری جورج بوش، بتوانند سنگی بر ننگ نیافتن فرماندهان شبکه القاعده بگذارند، مناطق مرزی پاکستان را که به باور آنها محل استقرار و اختفای اعضای این شبکه است، هدف قرار داده اند. در این حملات که از بدشانسی جمهوری خواهان تا پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا هیچ تیری به هدف نخورد تا مک کین نامزد این حزب به کاخ سفید راه یافته و سلطه نومحافظه کاران همچنان ادامه یابد، تنها و تنها مردم بی گناه کشته می شوند، موشک های هلفایری که از جنگنده های بدون سرنشین شلیک شده و تنها بر اساس آدرسی کور عمل می کنند، بی گناه بودن را بلد نیستند و هنگامی که به صورت دوتایی بر هدفی قرار می گیرند، مانند گردباد همه چیز را در خود کشیده و آن را متلاشی می کند، و این چنین است که بی گناه و گناهکار با هم به آتش موشک های آمریکایی ها گرفتار می شوند.دولت پاکستان نیز از طرف دیگر مردم این منطقه را هدف قرار داده است.
از روزی که ژنرال مشرف عصای سحرآمیز قدرت را به کنار گذاشت و در ویلای زیبایش در اطراف پیشاور رحل اقامت افکند و آصف علی زرداری و یوسف رضا گیلانی جای وی را گرفتند، مشخص بود که دوران تازه ای در پاکستان آغاز شده است. از روزی که حملات آمریکا به خاک پاکستان آغاز شد و هر روز تعدادی از مردم این کشور جان خود را از دست می دانند، اعتراض ها هم از اسلام آباد برخاست و رسانه های این کشور تجاوز به خاک خود را نشان بی عرضگی حکام کشور تعبیر کردند و نمایندگان پارلمان هم بر برخورد تاکید داشتند، اما امروز اوضاع چگونه است و ارتش بزرگ پاکستان که تمام امور کشور را به نوعی در دست دارد، چه اقدامی در برابر تجاوز روزانه ارتش آمریکا انجام داده است؟
ارتشی که روزگاری القاعده و طالبان را بر سر مردم بیچاره افغانستان فرستاد و برای کنترل کشور همسایه از فجیع ترین جنایات در حق مردم این کشور فروگذار نکرد، امروز آیا می تواند از تمامیت ارضی خود و کسانی که روزگاری از پول مردم فقیر پاکستان برای آنها خرج کرده بود، مراقبت کند؟ ژنرال های ارتش پاکستان که وظیفه خود را دفاع از کشور «پاک» پاکستان می دانند و از سیر تا پیاز حوادث رخ داده در این کشور را می دانند و به صورت قطع به یقین جای رهبران القاعده و طالبان را بهتر از اعضای این دو شبکه تروریستی می دانند، چرا حاضر نیستند ردی از این تروریست های بی وطن به آمریکایی ها بدهند تا آنها دست از سر مردم بی گناه وزیرستان بردارند؟
آیا روزگاری که ژنرال های پاکستانی دست در دست برخی از افسران سازمان اطلاعات این کشور با پول مردم وزیرستان القاعده و طالبان را به جان مردم افغانستان انداخته و این کشور را به ویرانه ای تبدیل کردند، فکر این روزها را هم می کردند که روزی ارتش آمریکا کشور خودشان را به دنبال رهبران این گروه ها مورد حمله قرار دهد و آنها با تمام دبدبه و کبکبه نتوانند هیچ اقدامی در برابر این تجاوزها کنند؟ آنچه که به نظر می رسد این مهم است که امروزه دست ژنرال های پاکستانی و سیاستمداران این کشور با سران کاخ سفید در حمله به خاک پاکستان در یک کاسه است و اگر گاهی وقت ها آنها سر و صدایی راه می اندازند، تنها به این خاطر است که به افکار عمومی این کشور بگویند ما هم اعتراض داریم و حساب متجاوز را خواهیم رسید؛ اما ماجرا چیز دیگری است، در طول هفت سال گذشته که افغانستان مورد حمله ارتش آمریکا و متحدان این کشور قرار گرفت، پاکستانی ها با به راه انداختن بازی موش و گربه تلاش کردند بیشترین سود را از این جنگ به عمل آورند و در حقیقت جنگ برای پاکستانی ها یک نوع تجارت سودآور است، به گفته برخی از مقامات سیاسی و دفاعی آمریکا در طول هفت سال گذشته بیش از نیمی از هزینه نظامی پاکستان را آمریکا و برخی از کشورهای غربی داده اند و از این رو پاکستانی ها نه تنها از انزوای بین المللی به خاطر آزمایش هسته ای بیرون آمدند، بلکه توانستند برخی از اقلام و تجهیزات نظامی را که تا آن روز نمی توانستند خریداری کنند، خریداری کرده و با بخشش بسیاری از بدهی های خود روبه رو شوند، از همین رو جان چند صد دهاتی فقیر که تنها بر روی دست مقامات اسلام آباد هزینه می گذارند، چه ارزشی دارد؟
حال اگر رهبران القاعده و طالبان پیدا شوند و آمریکایی ها در جنگ خود به پیروزی برسند و موفق شوند بن لادن، ایمن الظواهری و ملا عمر را بگیرند، دلارهای مفت و مجانی کجا سراغ پاکستان را خواهد گرفت و آنها چگونه خواهند توانست به میزان بسیاری خود را شریک مبارزه با تروریسم نشان دهند؟ به نظر می رسد نه پاکستانی ها می خواهند سرنخی از اعضای القاعده به آمریکا بدهند و نه حاضر هستند که در برابر موج حملات روزانه آمریکایی ها به مناطق مرزی خود واکنش نشان دهند، سود فعلا در این است که ببینی و دم نزنی، فردا هم خدا بزرگ است... در کدام صفحه از تاریخ می توان مشاهده کرد که مردم یک کشور مستقل از ترس جانشان به کشور اشغال شده و جنگزده همسایه پناه ببرند...

منبع : روزنامه ابرار