اژدهای پیت - Pete's Dragon

سال تولید : ۱۹۷۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : والت دیزنی
کارگردان : دان چافی، کارگردان نقاشی متحرک: دان بلوت.
فیلمنامه‌نویس : مالکوم مارمورستاین، برمبنای داستانی نوشته سیتن میلر و ا.ا. فیلد.
فیلمبردار : فرانک فیلیپس.
آهنگساز(موسیقی متن) : آل کاشا و جوئل هرشهورن.
هنرپیشگان : شان مارشال، چارلی کالاس، هلن ردی، جیم دیل، میکی رونی، رد باتنر، شلی وینترز، جین کین، جیم باکوس و جک کالینز.
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۴ دقیقه. نقاشی متحرک و زنده.


شروع قرن بیستم. «پیت» (مارشال)، پسر نُه ساله یتیمی است که به خانواده طماع «گوگان» سپرده شده است. او با «الیوت» (با صدای کالاس) اژدهائی که او را به فرزندی پذیرفته و هر وقت بخواهد ناپدید می‌شود، فرار می‌کند. آنها به شهر کوچک پاساماکودی می‌رسند و «الیوت» خسارت‌های زیادی وارد می‌کند و «لمپی» (رونی)، متصدی فانوس دریائی را حسابی می‌ترساند. «پیت» و «الیوت» در غاری در همان نزدیکی پناه می‌گیرند و آنجا «پیت» با «نورا» (ردی)، دختر «لمپی»، دوست می‌شود. «لمپی» و «نورا» او را به خانه‌شان می‌برند و او می‌تواند از این پس به مدرسه دهکده بروند. وقتی معلمش (کین) می‌خواهد او را به‌دلیل دروغ‌گوئی درباره اژدهائی خیالی تنبیه کند، «الیوت» مدرسه را ویران می‌کند. در همین بین، «دکتر ترمینوس» (دیل)، پزشک قلابی دوره گرد و دستیارش، «هوگی» (باتنز) که داستان ژادها را شنیده‌اند، تصمیم می‌گیرند آن را به‌دست بیاورند و به همین منظور می‌خواهند به کمک «خانواده کوگان»، «پیت» را بگیرند و طعمه اسیر کردن اژدها قرار دهند. اما «الیوت» قوی‌تر از این حرف‌هاست و شکست‌شان می‌دهد. «پیت» و «الیوت» به‌موقع به فانوس دریائی برمی‌گردند تا «الیوت» با نفس آتشینش فانوس را روشن کند که باعث نجات نامزد «نورا»، «پل» که در دریا گم شده می‌شود. «پیت» که خانواده جدیدی پیدا کرده به تلخی با «الیوت» خداحافظی می‌کند و اژدها می‌رود تا دوست تازه‌ای پیدا کند که به او احتیاج داشته باشد.
* این محصول اساساً زنده دیزنی که فقط اژدهایش نقاشی متحرک است، آمیزه بی‌قاعده‌ای از داستان‌های پیکارسک کودکانه و کمدی موزیکال‌های از مُد افتاده است. در نیمه اول، کارگردانی کُند و ملال‌آور است و فصل‌های مربوط به اژدها پرداختی یکنواخت دارد که تضاد میان ناتورالیسم و تضنع را موکد می‌سازند. جلوتر که می‌رویم، فیلم جان بیشتری می‌گیرد: طراحی رقص پُرنشاط اونا وایت و مارتین آلن بی‌مزگی اشعار را جبران می‌کند و چافی استفاده بصری جالبی از فانوس دریائی می‌برد. کاربرد مؤثر کلیشه‌ها به فیلم کمک می‌کند و در این زمینه احتمالاً سهم میلر در داستان فیلم قابل توجه است: کسی که کارنامه طولانی فیلم‌نامه‌نویسی‌اش از دهه 1930 - چندین فیلم هوارد هاکس و ماجراهای رابین هود (مایکل کورتیز و ویلیام کیتلی، 1938) - قدمت دارد.