ناقص و دیرهنگام

آغاز دیرهنگام مناظره‌های انتخاباتی، اگر چه احتمالا‌ً تاثیر چندانی بر نتایج انتخابات دوره هشتم مجلس ندارد، اما از آن جهت که نشانه تن دادن سران جناح‌های گوناگون به دیالوگ به جای مونولوگ و تلا‌ش برای راضی کردن مخاطبان بجای راضی شدن از حضور در محکمه شخصی است می‌تواند یک امر مبارک تلقی شود. در سال‌های گذشته و حتی تا چند روز پیش، بسیاری از وابستگان جناح محافظه‌کار با حسن استفاده از تریبونهای یک طرفه،هر چه می‌خواستند علیه رقیب اصلا‌ح‌طلب می‌گفتند. این گروه از سیاستمداران ایرانیدر ماههای گذشته نیز با <دیوسازی> نه‌چندان ماهرانه از رقیب، به دنبال آن بودند که مردم را از نزدیک شدن به اصلا‌ح طلبان برحذر دارند. آنها همچنین با پیگیریاین روش، عملا‌ً خود را از پاسخگویی در مـورد عـمـلکرد چهارساله مجلس اصولگرا و دستاوردهای ۵/۲ ساله دولت مورد حمایت خویش خلا‌ص می‌کردند بهره‌برداری سوم اصولگرایان، بی‌نیاز ساختن خود از ارائه برنامه دقیق برای ۴ سال آینده بود. البته از این امتیاز، اصلا‌ح‌طلباننیز برخوردار شدند و آنها هم به جای ارائه برنامه دقیق و معرفی ضمانت اجرائی بـرنـامـه‌هـای خـود، بـیش از هر چیز نتیجه عملکرد اصولگرایان در سال‌های اخیر را به مردم یادآوری می‌کردند.
اما این بار نـیـز سـمـاجـت و پـافـشـاری چـند تشکل دانشجویی، برای همه گروههای سیاسی مـصـیبت‌ساز شد و سران جناح‌ها رابـه‌گـفـتـگـوی <صـورت بـه صـورت> با حضور عده‌ای ناظر فارغ‌ از قدرت ناچار ساخت. این در حالی است که در تمام سـال‌هـای گـذشـتـه، بـهـانه‌های مختلف آسمانی و زمینی به یاری برخی مدعیان می‌آمد تا فقط در تریبون‌های یکطرفه، داد سخن بدهند.به هر حال اگر چه باید گفتگوی رودرروی سیاستمداران را به فال نیک گرفت اما همین مناظره‌ها نیز بی نقص نیست. یکی از بزرگترین کاستی‌ها، سرگرم شدن افراطی برگزار کنندگان مناظره‌ها و میهمانان آنان به گذشته و غفلت آنها از آینده از جمله خودداری از طرح برنامه‌های هرگروه در صورت پیروزی در انتخابات است. البته به دلیل عدم وجود تشکل‌های شناسنامه‌دار که مانیفست حکومتی خود را به مردم ارائه کرده باشند، حتی به فرض ارائه برنامه از سوی برخی افراد در این مناظره‌هابرنامه‌های اعلا‌می، تعهدی برای جناح‌ها و احزاب ایجاد نمی‌کند که رفع این نقیصه نیز باید در دستور کار فعالا‌ن سیاسی قرار گیرد.
اما بعضی از افرادی که در مناظره‌های اخـیـر حـاضـر شـده‌انـد، شخصاً کاندیدای نمایندگی می‌باشند و حداقل قادر هستند که برنامه‌های خود در صورت کسب رای‌از مردم را ارائه نمایند. ضمن آن که به نظر می‌رسد تعدادی از آنها سخنگوی عده دیگری از همفکران خود می‌باشند ولذا می‌توان حدس زد که عدم تفاهم<درون جناحی> در خصوص برنامه‌های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی،عامل خودداری آنها از ارائه هرگونه برنامه بوده است. به عبارت دیگر، عدم اعتماد به وجودبرنامه‌های قابل اتکا در بسیاری از امور، آنها را به برگزاری میتینگ‌های رسمی و غیررسمی انتخاباتی با محور <وحشت زایی از رقیب> تشویق کرده است که اگر اینچنین باشد بازهم مردم باید در انتظار چهار سال <وقت کـشـی> و حل اختلا‌فات درون جناحی به‌جای تــلا‌ش هـمـاهـنـگ بـرای حـل مـشـکـلا‌ت عمومی کشور باشند. البته یک احتمال نه چندان ضعیف دیگر نیز وجود دارد که تن دادن برخی اصولگرایان به حضور در مناظره‌های انتخاباتی، ایجاد فرصت برای طرح انتقادات شدید از دولت و نوعی ابراز برائت از آن به منظور کاهش مسئولیت خود نسبت به عملکرد ۵/۲ سال اخیر دولت نهم باشد.
در صورت صحت این فرضیه، وظیفه اخلا‌قی، میهنی و قانونی اصولگرایان برای ارائه برنامه‌هایی که می‌تواند ضعف‌های موجود در دولت مورد حمایت آنان را برطرف کند، دو چندان خواهد شد. مگر آنکه تنها هدف‌ و انگیزه حفظ قدرت فعلی و جلوگیری از دسترسی رقیب به مناصب انتخابی حکومت باشد.

منبع : روزنامه آفتاب یزد