ایده‌پردازی و جمله‌نویسی، مشکل نثرنویسی ایرانی

من مشکل نثرنویسی ایرانی را در دو سطح " ایده پردازی" و " جمله نویسی" به ویژه " ارتباط جمله ها" می‌بینم و این دو معضل همان چیزی است که مرا به این نتیجه ساده می رساند: در نوشته های ما سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.
اساسا یکی از گرفتاری‌های ما در ایران ایده پردازی و فراوانی ایده ها و ایده پردازان است. هر کدام از ما حتی بدون مرور اصول" منطق صوری" و کمی مدرن تر بگویم، بدون توجه به قواعد "صورتبندی نظری" و " ساختمان ایده" که برای اولین بار توسط فیخته شاگرد کانت مطرح شد، دست به نظریه پردازی و ایده سازی می زنیم. اگر تحلیلگریم نظریه را به همان شکل در اختیار خواننده قرار می دهیم و اگر شاعر یا داستان‌نویسیم، سعی می کنیم " ایده ناب خویش" را لابه لای عبارات داستانی بگنجانیم.
من معتقدم مشکل نظریه ما در جمله پردازی آن است. گفت و گوی تمدن ها چه می گوید: ای تمدن ها بیایید با هم آشتی کنیم، دوست باشیم و برای صلح و آرامش و امنیت در جهان دست به دست هم دهیمو
جنگ تمدن ها چه می گوید: تمدن ها در مقابل هم نقش تز و آنتی تز را بازی می کنند که در کنش و واکنش با هم باعث از بین رفتن خود و به وجود آمدن سنتزی برتر از خود می شوند.
اینکه کدام یک را می‌پذیریم اهمیتی ندارد، مهم این است که کدام یک خوب ارائه شده‌اند.
همان طور که می بینید در دنیای ما ایده‌ها نیستند که اهمیت دارند بلکه شیوه اجرای آن‌ها مهم‌اند.
http://kmotlagh.blogspot.com

منبع : خبرگزاری ایسنا