سابقه تاریخی اطلاع رسانی بطری

اگه به شما بگن که فلان شخص پیام رسونه اصلا تعجب نمی کنید.اگه بگن یک گوشی تلفن همراه پیام رسونه باز هم تعجب نمی کنید اما اگه قرار باشه بگن یک بطری پیام رسونه مطمئنم ... مطمئنم تعجب می کنید.(خب حالا خوب تعجب کردید!؟)بله ... می خوام اینو بگم که از این به بعد نگاه به قیافه تنگ و باریک و خاصیت زباله ساز بودن بطری ها نکنید و در هر مسافرت به خصوص سفر به شمال یک یا چند جعبه بطری اعم از پلاستیکی، فلزی و شیشه ای رو با خودتون همراه کنید تا حسابی به دردتون بخوره.اصلا می تونید .. ولش کن می خواستم که از خاصیت اشتغال زایی و بعضا شیپوریش صحبت کنم که فعلا بماند برای جشنواره .... جدا از شوخی حتما نمی دونید که بطری ها به خصوص بطری های خارجی سابقه ای بس طولانی در رسوندن پیام (منظورم این نیست که می تونن در آینده کار تلفن همراه رایگان رو انجام بدن ها پس بی زحمت مخلوط نکنید) دارن.اما این طور که معلومه غریق نجاتای خوبی در دریا بودند و حداقلش خارجی ها از دستشون راحت اند.احتمال داره در یک روز ۱۶۰ کیلومتر رو دریاپیمایی کنند و یه وقتایی هم به خودشون زحمت ندن و تو ماه دو کیلومتر رو هم سفر نکنند.
اما طبق گزارشات رسیده کارشون دیر و زود داره اما سوخت و سوز نداره پس بی زحمت اعتماد کنید.در آن سال یعنی ۱۹۲۹ که یه آدم کنجکاو و شاید هم بیکار یه بطری رو در اقیانوس هند شمالی رها کرد شاید فکرشو نمی کرد که روزی بخواد به دستش برسد.اون داخل بطری یادداشتی نوشته بود و از یابنده خواسته بود گزارش ارسالی شو حالا هر کسی هست به دست اون برسونه و دوباره بطری رو به آب بندازه.خب یعنی چی؟ ... یعنی این که عاقبت جوینده یابنده است.یعنی این که عاقبت این بطری خودشو بعد از مسافت ۱۶ هزار و ۸۰۰ مایل طی ۶ سال به اقیانوس هند رسوند.تصور کردید که چه طوری؟ این بطری هندی ما با چه مشقت و عذابی بالاخره به اون چیزی که باید می رسید رسید؟دوباره مثل مطلبای قبلی که یه جاهایی رو بی خیال می شیم این جارو هم بی خیال می شیم و زندگی که چند بطری مسافر رو ... آهای آهای کشتی ما داره غرق می شه کمک کنید این یادداشتی بود که توسط چند کودک آمریکایی شیطون از یک بطری در لب ساحل پیدا شد و وقتی به داد این کشتی رسیدند که یک سال روزگار از غرقش گذشته بود!!و اما عجیب تر حکایتی که در مورد دریانورد ژاپنی گفته شده ماتسویاما با یک گروه ۴۵ نفره به عشق گنج راهی سفری با کشتی بودند و از قضا کشتی این ها هم بر لب ساحل ننشست و عمرشو داد به شما ولی از سر بیکاری و شاید هم کنجکاوی ماتسو قبل از مرگ سرگذشتش رو روی یک قطعه چوب در داخل یک بطری نوشابه حک کرده بود و بعد عمرش رو داد به شما... (نمی خواد زیادی دلسوزی کنید و جیگرتون کباب شه) حکایت ما حکایت این بطریه که امواج دریا درست اون رو به دهکده ای رسوند که ۱۵۰ سال قبل ماتسو اونو رها کرده بود، منتها با اندکی تاخیر!خب همیشه بطری ها حامل پیام های مرگ که نیستن؟ می خوام این بار از یک ملوان جوان با احساس صحبت کنیم که بیشتر عمر خودش رو روی دریا گذرونده بود.هر دختری که این یادداشت رو پیدا کرد می تونه به همسری من در بیاد.
دو سال بعد وقتی یک مرد ماهیگیر در سواحل دریا مشغول ماهیگیری بود بطری حامل این پیام ارزشمند رو دیده و بعد از کلی ریسه رفتن، برای تفریح هم که شده اون رو تقدیم به دخترش کرد.وقتی هم که بطری شانس به دست دخترک رسید مطمئنا بیکار ننشست و نامه ای .... را نثار ملوان کرد و سرانجام .... بله همان قصه بادا بادا مبارک بادا و اما آقای مایکل توری هم از ثروتمندای انگلیسی عاشق سفر بود که در یکی از مسافرت های دریایی اش .... بله .... اون هم دور از جون شما غرق شد.ولی وقتی طوفان دست بردار نبود و غرق شدنش حتمی شده بود (توری) مغزش تو یک لحظه از ایست گذشت و وصیت نامه کاملی رو با مهر و امضا تهیه کرد و اونو به وسیله همین بطری به امواج خروشان دریا سپرد.خب بله این بار هم بطری پس از ۱۰ سال ماموریت خودشو وقتی به انجام رسوند که خانواده اش بر سر تقسیم ارث به سر و کله هم لنگه کفش پرتاب می کردند.ذکر این نکته لازمه که قهرمان گزارش ما همیشه نوشداروی بعد از مرگ سهراب نبود و گاهی نوشتن یادداشت و متوسل شدن به اون واقعا (یعنی واقعا) نجات دهنده بود.شاید خنده دارترین یادداشت رو فردی در بطری گذاشته بود که وقتی می دید امیدی به زنده ماندن در یک سفر دریایی رو نداره این جوری نوشت ما که مردیم... اما یادتون باشدبا همه این تکنولوژی های جدید دنیا رو وفایی نیست ... خواستید سوار کشتی شید از من به شما نصیحت بطری یادتون نره

حسینی نژاد

منبع : روزنامه خراسان