هالِ کم‌مایه - SHALLOW HAL

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : آلمان و آمریکا
محصول : بابی فارلی ،پیتر فارلی، برادلی تامس و چارلز ب. وسلر
کارگردان : بابی فارلی و پیتر فارلی
فیلمنامه‌نویس : شان موینیهان، بابی فارلی و پیتر فارلی
فیلمبردار : راسل کارپنتر
آهنگساز(موسیقی متن) : ویلیام گودرام
هنرپیشگان : گووینت پالترو، جک بلک، جیسن الکساندر، جو ویترلی، رنه کربی، بروس مگیل و آنتونی رابینز
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۳ دقیقه


̎هال لارسن̎ (بلک) مردی سطحی و کم‌مایه است که خیلی سریع به میان سالگی نزدیک می‌شود؛ تقصیر سطحی و کم‌مایه بودنش را نیز می‌توان به گردن پدرش انداخت که در بستر مرگ به او هشدار می‌دهد برای انتخاب زن زندگی‌اش فقط دنبال زنان جوان و ملیح باشد. ̎هال̎ و دوست صمیمی‌اش، ̎موریسیو̎ (الکساندر) این هشدار را به گوش گرفته‌اند اما ̎هال̎ متوجه شده که همهٔ زنانی که جلب توجهش را می‌کنند، جوان ولی فاقد سایر قابلیت‌هائی هستند که از آنان همسری ایده‌آل می‌سازد. وقتی یک روز با مرشدی (رابینز) آشنا می‌شود، مرشد تحت تأثیر تنگنای ̎هال̎ قرار می‌گیرد و طوری او را هیپنوتیسم می‌کند که از آن پس بتواند فقط زیبائیِ درونی زنان را ببیند. ̎هال̎ خیلی زود شیفتهٔ ̎رُزمری شاناهان̎ (پالترو) می‌شود ـ زنی مهربان، شوخ‌ و باهوش که ضمناً ملیح است و شکل و شمایلش با معیارهای ̎هال̎ در زمینهٔ زیبائی ظاهریِ جنس مقابل، هماهنگی دارد. اما آن‌چه ̎هال̎ از آن بی‌خبر است این که طلسم ̎رابینز̎ کار خودش را کرده و او متوجه نیست که رُزمری در واقع ۱۵۰ کیلو وزن دارد. وقتی ̎موریسیو̎ بالاخره موفق می‌شود ̎هال̎ را از آن حالت طلسم شده بیرون بکشد، ̎هال̎ که دل‌باختهٔ زنی با زیبائی درونی شده، حالا باید با دغدغهٔ همیشگی‌اش در زمینه‌ٔ زیبائی ظاهری کنار بیاید.
● کمدی ضعیف و مثل شخصیت اصلی‌اش کم‌مایه، سطحی و مبتذلی از برادران فارلی که نسبت به کمدی‌های جذاب‌ترشان، چیزی دربارهٔ مری هست (۱۹۹۸) و من، خودم و آیرین (۲۰۰۰) نقطهٔ پس‌رفتی به شمار می‌آید. ̎هال̎ آدم خورهٔ زن و بی‌مزه و نفرت‌انگیزی است که به توصیهٔ پدرش در جست‌وجوی زنی ایده‌آب و رویائی در کلوب‌های شبانه ول می‌چرخد؛ سپس با هیپنوتیسمی مسخرهٔ ذائقه‌اش تغییر می‌کند و به‌جای ظاهر و فیزیک زنان متوجه ̎زیبائی درون‌̎شان می‌شود. ترفند فیلم برای زیبا نشان دادن ̎رُزمری شاناهانِ̎ ۱۵۰ کیلوئی در چشم ̎هال̎، استفاده از پالتروی عادی در کنار پالتروئی چاق در پوششی مصنوعی است که به ترتیب برای خوشایند تماشاگر و ̎هال̎ جابه‌جا می‌شوند. فیلم‌نامه، گفت‌وگوها و لحظات بامزه‌ئی هم دارد اما طولانی شدن ایدهٔ اصلی و تأکید و تکرار روی پیام اخلاقی فیلم طراوت آن را گرفته و هرچه فیلم جلوتر می‌رود سخیف‌تر و کسل‌کننده‌تر می‌شود.