دوران سخت - Haro Times

سال تولید : ۱۹۷۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : کلمبیا
کارگردان : والتر هیل
فیلمنامه‌نویس : برایان گیندورف، بروس هنستل و هیل، برمبنای داستانی نوشته گیندورف و هنستل.
فیلمبردار : فیلیپ لاتروپ
آهنگساز(موسیقی متن) : باری دِوُرزون
هنرپیشگان : چارلز برانسن، جیمز کابرن، جیل آیرلند، استرادر مارتین، مگی بلای، مایکل مک‌گوایر، رابرت تسی‌یر، فلیس اُرلاندی، ادوارد والش و نیک دیمیتری.
نوع فیلم : رنگی، ۹۷ دقیقه.


دوران بحران اقتصادی در آمریکا. «چِینی» (برانسن) که از طریق مشت‌بازی خیابانی امرار معاش می‌کند، در خدمت ترتیب‌دهنده مسابقاتش، «اسپنسر اسپید وید» (کابرن) است. «اسپید» که به توانائی‌های «چینی» پی برده، او را به نیواور لیانز می‌برد و به محبوبه‌اش، «گِیلین» (بلای) و پزشکی محروم از کار، «پو» (مارتین) معرفی می‌کند. سپس قهرمانی محلی، «جیم هنری» (تسی‌یر) را به هنگام مبارزه نشانش می‌دهد. حالا از طرفی «چینی» رابطه‌ای را با «لوسی» (آیرلند) آغاز می‌کند و از طرف دیگر «اسپید» نیز از گنگستری به‌نام «له‌بو» (اُرلاندی) برای آغاز کار هزار دلار پول قرض می‌گیرد، اما «گُندیل» (مک‌گوایر)، کارگزار «جیم هنری» اصرار دارد که حداقل شرط‌بندی در مسابقه سه هزار دلار باشد. پس «اسپید» ترتیب مسابقه دیگری را برای «چینی» می‌دهد. «چینی» این مسابقه را می‌برد ولی کارگزار رقیبش، «پتی‌بن» (والش) به سختی از پول جایزه دل می‌کند. حالا «گندیل» مسابقه با «چینی» را قبول می‌کند و «جیم هنری» می‌بازد. «اسپید» سهم خودش را در قمار از دست می‌دهد و «له‌بو» نیز برای پس گرفتن پولش او را تحت فشار می‌گذارد. وقتی «اسپید» از «چینی» تقاضای کمک می‌کند، او با عصانیت می‌گوید که چیزی به «اسپید» بدهکار نیست و از مبارزه با «استریت» (دیمیتری)، بوکسوری که «گندیل» از شیکاگو آورده، خودداری می‌کند. در اینجا «گندیل»، «اسپید» را می‌رباید و تهدید می‌کند که اگر «چینی» با «استریت» مبارزه نکند، «اسپید» را می‌کشد «پو» وضعیت را برای «چینی» توضیح می‌دهد، اما «چینی» باز هم امتناع می‌کند. تا اینکه در آخرین لحظه تصمیمش عوض می‌شود، با «استریت» مبارزه می‌کند و از میدان پیروز بیرون می‌آید...
* حاوی همان درون مایه مورد علاقه هیل، درباره آدم‌هائی حاشیه‌ای که تمام سعی و تلاش‌شان را می‌کنند تا خود را از موقعیتِ «بازنده» خلاص کنند. جنگیدن برای «چینی»، در اوج بحران اقتصادی، پیش از آنکه روشی برای به دست آوردن پول باشد، آزمونی برای اثبات خویشتنِ خویش است. برانسن فاقد حسن اگزیستانسیالیستی لازم - برخلاف استیومکوئین - برای تجسم بخشیدن به این مایه است. این نخستین فیلم هیل در مقام کارگردان است.