سپیده باز دمید ، اول ماه مه است

قرن نوزده آغازی برای حرکت‌های کارگری بود . در دهه ۱۸۸۰ اعتصاب‌های فراوانی در کشورهای صنعتی از قبیل فرانسه،آمریکا، بلژیک، انگلستان و حتی روسیه صورت گرفت. یکی از مهم‌ترین خواسته‌های کارگران کاهش ساعات کار به ۸ ساعت در روز بود. در پی این تلاش‌ها در برخی کشورها مانند دانمارک، اتریش و آلمان بعضی قوانین نسبتا پیش‌رفته در آن زمان تصویب شد. اما در آمریکا علی‌رغم تلاش‌های سازمان‌های کارگری و محدود شدن ساعت کار به ۸ ساعت در بعضی از ایالات به صورت رسمی، کارفرمایان عملا به میزان همان ساعات قبلی از کارگران کار می‌خواستند. در پی این محرومیت، فدراسیون سندیکاهای صنعتی و تجاری در طی کنگره ۱۸۸۴، انجام حرکتی عمومی به منظور دستیابی به ۸ ساعت کار روزانه را تصویب کرد و بعدا، «کنگره‌ی بین‌الملل سوسیالیست‌ها» در روز اول ماه مه ۱۸۹۰ مصادف با ۱۱/۲/۱۲۶۹ شمسی طی قطعنامه‌ی مصوبه‌ی کنگره، روز اول ماه مه هر سال را روز جهانی کارگر و روز سان نیروهای کارگری اعلام نمود.
آن‌چه در این حرکت اهمیت داشت تحرک سازمان یافته جنبش یاد شده بود که واکنشی نسبت به فشارهای مختلف روزمره کارفرمایان تلقی می‌شد برای این حرکت حدود ۱۸ ماه اندیشه و تدارک شده بود. تقریبا تمام تشکل‌های کارگری ، اعم از سازمان‌های کارگری ، شوالیه‌های کار ، سازمان‌های سوسیالیستی و حتی آنارشیست‌ها این پیشنهاد را پذیرفتند، به طور علنی به کارفرمایان اعلام شد که اعتصاب آن روز برای تقلیل ساعات کار روزانه است و کارفرمایان تا روز موعد (یعنی روز اول ماه مه ۱۸۸۶) فرصت کافی برای تقلیل ساعات کار در روز را داشتند اما کارفرمایان به طور کلی از مذاکره با سندیکا‌ها خودداری کردند .
سرانجام در روز اول ماه مه ۱۸۸۶ در سرتاسر ایالت متحده آمریکا ۵۰۰۰ اعتصاب با شرکت ۳۵۰ هزار کارگر شروع شد. در روز اول ماه مه پلیس در میلواکی به سوی اعتصاب کنندگان اّتش گشود و ۹ نفر از کارگران را به قتل رساند. در روز سوم ماه مه در شیکاگو پلیس خصوصی با تیراندازی به طرف اعتصاب کنندگان ۶ نفر دیگر را به قتل رسانید. در تظاهرات آرام فردای اّن روز زمانی که در پایان تظاهرات پلیس به تظاهرکنندگان یورش برد بمبی منفجر شد و بر اثر آن ۸ پلیس کشته شدند. این برخورد مستمسکی برای سرکوب حرکت عداالت‌خواهانه کارگران شد و در سرتاسر آمریکا دولت فعالان کارگری را دستگیر کرد. کارفرمایان نیز با اخراج جمعی کارگران واستخدام کارگران جدید به دلیل بی‌کاری شدید، ضربه دیگری به کارگران وارد کردند.
دولت واقعه انفجار بمب را یک توطئه دانست و شب بعد از واقعه ۱۸ نفر را دستگیر کرد و طی دادگاهی بدون آن‌که جرم آنان اثبات شود، همه به اعدام محکوم شدند.
با اعتراض دیگر سازمان‌های کارگری به این حکم در پایان، حکم اعدام سه نفر آنان لغو و چهار نفر دیگر در ۱۱سپتامبر ۱۸۸۷ در زندان شیکاگو اعدام شدند. یک نفر نیز خود کشی کرد. شش سال بعد با تعویض فرماندار و بررسی اسناد و مدارک به دستور فرماندار جدید، بی پایه بودن احکام صادر شد و سه نفر باقی مانده از زندان خلاصی یافتند. به این ترتیب جریان حقیقی این محاکمه فرمایشی روشن شد و قضات و شاهدان دروغین آن نیز رسوا شدند...
در سال ۱۸۸۸ ((فدراسیون آمریکایی کار)) که جایگزین ((فدراسیون سندیکاهای صنعتی و تجاری)) شده بود پیشنهاد کرد که با برپایی اعتصاب در هر سال از سوی یکی از فدراسیون‌ها، مبارزه برای دستیابی به ۸ ساعت کار پیگیری شود و برای اول ماه مه ۱۸۹۰ برای نخستین بار قرار شد که فدراسیون درودگران اعتصاب کنند و از آن پس روز اول ماه مه به عنوان جشن جهانی کار برای تمامی کارگران ماندگار شد. اول ماه مه مطالبه هشت ساعت کار روزانه را مطرح کرد، اماپس از آن که این هدف تحقق یافت، اول ماه مه به دست فراموشی سپرده نشد.
مادامی که مبارزه کارگران بر ضد سرمایه داری ادامه دارد، مادامی که همه مطالبات کارگران بر آورده نشده است و زحمت کشان جهان از یوغ بردگی رها نشده‌اند، اول ماه مه نمایش سالانه‌ای از این خواست و مطالبات خواهد بود و هنگامی که روزهای بهتری فرا رسد و آن هنگام که طبقه کارگر در سرتاسر جهان از قید ستم و خودکامگی رها و سرنوشت خود را به دست گیرد آن وقت نیز بشریت اول ماه مه را به یاد و خاطره و احترام به مبارزات سخت و فرساینده و بسیاری دردها و رنج‌های زحمت‌کشان جشن خواهد گرفت.

خسرو صادقی بروجنی

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه