افتضاح های المپیک

المپیک ۲۰۰۸ نیز به پایان رسید و بیش از هشتاد کشور جهان صاحب مدال شدند. سهم کاروان ورزش کشورمان یک طلا در رشته تکواندو و یک برنز در کشتی آزاد بود که موجب شد جایگاه پنجاه دوم را در این دوره به دست آوریم. شاید از بعضی از رشته‌ها توقع چندانی در بازی‌های المپیک پکن برای کسب مدال وجود نداشت ولی از کشتی ورزش اول کشورمان انتظار بیش از اینها بود.
به این فکر می‌کردم که مسایل مربوط به کشتی را چگونه سازماندهی کنم که در تحلیل به اشتباه نروم، عمده محورهایی که نظرم را جلب کرد نوشتم تا در فرصت‌هایی که به وجود می‌آید به آنها بپردازم نه آنکه سایر زمینه‌های اهمیت شان کمتر است، خیر، بلکه این محورها در اولویت بالاتری قرار می‌گیرند. محور جایگاه کشتی ما در دنیا عدم و یا وجود برنامه‌ها، امکانات،‌‏ اعتبار ، استراتژی‌ها، آموزش، پژوهش، فرایندها (به نظر مقررات، رویدادها و نحوه گردش کار در حوزه مدیریتی کشتی نیز در این مبحث جای می‌گیرد) است. محوری با عنوان انتخاب و انتصاب مربیان تیم‌های ملی، دوپینگ، ‌‏تغذیه، شرایط روحی و... نیز می‌توانند به طور جداگانه مدنظر قرار گیرند. ناگفته نماندکه شما نیز می‌توانید حسب تجربه، نگرش و علایق شخصی محورهایی را بیفزایید و یا کم کنید.
بنا دارم اگر مجالی باشد و به ساحت دوستان و هم مسلکان برنخورد و البته از باب تذکر به مواردی به طور کلی بپردازم، باشد که از این رهگذر، فرصت‌ها و تهدیدهای احتمالی عیان‌تر گردد و در برنامه ریزی‌ها نصب العین قرار گیرد.
مسابقات المپیک نشان داد که توانایی‌های بدنی ورزشکاران در رشته‌های مختلف به شکل باور نکردنی توسعه و گسترش پیدا کرده، این پیشرفت‌ها و رکوردشکنی‌ها در صحنه رقابت‌ها مرهون تلاش بی امان پژوهشگران و مربیان بوده که در صدد بوده‌اند تا وضعیت بدنی ورزشکاران را از طریق انجام تمرینات بر اصول علمی توسعه دهند.
یکی از اندیشمندان می‌گوید: کسانی که برنامه‌های تمرینی را بدون توجه به علوم ورزشی طرح می‌کنند مانند ناخدایی هستند که به کشتی وارد می‌شوند و رادار یا قطب نما ندارند و هرگز با اطمینان نمی‌دانند که به کجا می‌روند. بایستی توجه کرد که موفقیت یک ورزشکار در رقابت‌های مختلف به ویژه در سطوح جهانی و المپیک وابسته به آمادگی همه جانبه در ابعاد جسمانی، ‌‏فیزیولوژیک، مهارتی و روانشناختی است (شرایطی که ورزشکار باید بتواند با غلبه بر شرایط سخت و دشوار فشارهای روانی و اضطراب رقابتی درمسابقات مهم، توانایی‌های خود را به نمایش بگذارد)
کشتی ایران همواره و اغلب در بین پنج کشور برتر دنیا بوده است و بار سنگین حضور در المپیک‌ها نیز بر دوش کشتی بوده است. شمارش مدال‌های کسب شده در المپیک طی سال‌های ۱۹۴۸ تا ۲۰۰۴ یعنی ظرف ۵۶ سال مجموعا ۴۰ مدال توسط ورزشکاران کشورمان به دست آمده که سهم کشتی ۲۸ مدال بوده است در حالی که بقیه رشته‌ها ۱۲ مدال بیشتر کسب نکرده‌اند. قابل توجه است که سیر کسب مدال از المپیک‌ها نزولی بوده است چرا که اگر مقایسه‌ای در نسبت سیر صعودی تعداد کشتی گیران انجام دهیم متوجه این مهم خواهیم شد که معمولا در رقابت‌های قاره‌ای و تورنمنت‌های متنوع روی سکو بوده ایم. لیکن به این نسبت درالمپیک‌ها توفیق نداشته‌ایم که می‌تواند بیانگر عدم برنامه ریزی بلند مدت ما باشد. در هر حال کشتی ایران شاید جایگاهی در حد و اندازه فوتبال فرانسه ، انگلیس یا آلمان در دنیا داشته باشد. هر چند که کفه افت و خیزها اغلب تمایل به افت داشته است تا خیز، و این قابل تأمل است. زمینه هدایت ، رهبری‌‏ ،کسب بودجه و پول ،‌‏ برنامه ،‌‏ طراحی تمرینات ، ‌‏ارزشیابی ، کنترل و... عواملی هستند که برآیندی دارند و برآیند آنها در صحنه رقابت‌ها (البته نه صرفا در یک دوره) کسب مدال و رفتن روی سکو است.
اگر مدال و سکو تا به امروز برای ایران توسط دلاورمردان کشتی محقق شده نشانه آن است که کشتی در ایران زمین ریشه ایی کهن دارد. قدمت کشتی در ایران بر حسب دو روایت تعیین می‌گردد. روایت اول عمری بیش از ۴۰۰ سال برایش قایل نیست. که این روایت به اداره تاریخی منتهی می‌گردد. روایت دوم عمری به درازای کوچ قوم آریا به ایران برایش متصور است که چیزی بیش از ۴۰۰۰ سال است که روایت دوم به ادله مذکور در تاریخ تمدن‌ها قابلیت پذیرش بیشتری دارد.
این زمینه و سایر زمینه‌های فرهنگی و ملی در هم تنیده و شرایط فعلی را رقم زده است، شرایطی که نوجوانان و جوانان ایران زمین را به این مقوله سوق می‌دهد و اقبال عمومی به کشتی زیاد است و اگر کاری به کارشان نداشته باشیم هر از گاهی قهرمانی از درون این سیل عظیم علاقه‌مندان به پا می‌خیزد و آوازه کسب می‌کند. بی علت نیست که قهرمانان اسطوره ایایران زمین از همین گروهند. این مطلب را از این باب چیدم که بگویم کسب بخشی از این مدال‌ها نه به کفایت مدیران است چرا که در صورت عدم وجودآنها هم کسب می‌گردید و شاید گهگاه مزاحمت‌های ما موجب تنزل این درجه گردیده است و این نماد و نمودی است که شاید نتوانسته‌ایم به خوبی انجام وظیفه کنیم.

علی نایب پور
http://www.ali-nayebpour.blogfa.com