تناقض رفتاری در اتحادیه اروپا

انگلستان در قالب تلاشی جدید سعی کرد تا وجهه ضدایرانی خود را به تصویر کشد و قطعنامه جدیدی را بر ضد جمهوری اسلامی ایران مطرح نماید.این در حالی است که خاویر سولانا مسئول ارشد گفتگو‌های اروپا و ایران بر لزوم ادامه گفتگو‌ها با تهران تاکید کرده است.
به راستی چگونه می‌توان ساختار پارادوکسیکال موجود در روابط اتحادیه اروپا و ایران را مورد تفسیر قرار داد. آیا انگلستان جزئی از اتحادیه اروپا است یا سعی دارد به عنوان جریانی مکمل کاخ سفید فشارهای جدیدی را بر ایران وارد آورد؟ چرا لندن در فضایی مغایر با آنچه که مقامات اروپایی ادعا می‌کنند گام برمی‌دارد و رفتارهای خود را بر هم‌پوشانی مطلق با واشنگتن تعریف می‌کند؟ در پاسخ به این سوال‌ها می‌توان دو فرضیه کلی را طرح و بررسی نمود؛ نخست این که اختلاف صوری میان لندن و اتحادیه اروپا در نحوه برخورد با جمهوری اسلامی ایران ریشه در برنامه‌ریزی پشت پرده‌ای دارد که کشورهای ۱ +۵ با هدف اعمال فشار بر تهران و در عین حال تشویق تهران به ادامه گفتگوها طرح‌ریزی کردند.
اگر بخواهیم این فرضیه را مورد پذیرش قرار دهیم ناگزیر هستیم تا از اتحادیه اروپا به عنوان مجموعه‌ای توانمند و همسو یاد کنیم که بازیگران آن قادر هستند در یک مقطع زمانی واحد دو رفتار متفاوت را از خود بروز دهند. اما شواهد موجود در اروپا چنین فرضیه‌ای را تائید نمی‌کند، اخیرا شاهد بودیم در تصویر پیش‌نویس قانون اساسی اتحادیه اروپا، انگلستان و لهستان دو کشوری بودند که خلل غیرقابل انکاری در این مسیر ایجاد کردند .
کارشکنی لندن در درون مرزهای اروپا نیز مسئله‌ای مسبوق به سابقه است، هر چند که انگلستان یکی از تروئیکای اروپایی به شمار می‌رود و به همراه آلمان و فرانسه سه کشور تاثیرگذار در اروپا محسوب می‌شود. ولی پیوند ایجاد شده میان دولت بلر و دولت بوش در آمریکا به گونه‌ای است که انگلستان را به سوی حرکت در مداری مخالف با اراده جمعی در اروپا سوق می‌دهد.
در قالب فرضیه دیگر می‌توان مدعی شد که تعارض به وجود آمده میان اظهارات سولانا و رفتارهای لندن ناشی از پررنگ شدن گسست‌ها میان انگلستان (به عنوان متحده اروپایی آمریکا) ودیگر کشورهای اروپایی است. اثبات این فرضیه با توجه به ساخت ناهمگون قدرت در اتحادیه اروپا و هرج و مرج رفتاری نهادینه شده در این مجموعه امکان‌پذیر است .
جمهوری اسلامی ایران باید به گونه‌ای رفتار کند که بروز چنین تناقضاتی تاثیری در پیشبرد سیاست‌های فرامنطقه‌ای و منطقه‌ای تهران نداشته باشد. به عبارت دیگر رفتارهای اروپا (چه از نوع متناقض و چه از نوع ایجابی آن) نباید به عنوان متغیری وابسته و فاکتوری تاثیرگذار در سیاست خارجی کشورمان لحاظ گردد.
ایران اسلامی تنها در سایه ادامه فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای خود و در چارچوب قواعد مندرج در اساسنامه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی می‌تواند به اهداف کلان و میانی خود دست پیدا کند.
اتحادیه اروپا به سبب زیرساخت‌های در حال گذار خود نمی‌تواند به مجموعه‌ای مطمئن، پویا و قابل اطمینان در جهت احقاق حقوق حقه دولت و ملت ایران تبدیل شود.

منبع : روزنامه رسالت