تعامل خانه و مدرسه در اقامه نماز در دوره دبستان

نماز ارتباطی مستحکم و دائمی برای ارتباط انسان با خداوند است . مبتدی ترین انسان ها تا برجسته ترین اولیای خدا نماز را زیباترین و محبوب ترین ارتباط با خدا می دانند.
انسان دارای گرایش های عالی در وجود خویش است که شاخصه و ممیز انسان محسوب می شود و آنرا فطرت گویند. گرایش انسان به پرستش یکی از ابعاد چهارگانه ی فطرت او می باشد و بدین معناست که انسان در عمق وجود خود تمایل به خشوع نسبت به حقیقتی مقدس و والا دارد.
این خشوع و خضوع در نهاد هر انسان وجود دارد و هدف آفرینش انسان نیز به شمار می آید (سوره ذاریات آیه ۵۶ )
گرچه همه نهادها در جامعه نسبت به شکوفایی این خصیصه فطری و در پی آن ترویج نماز که برترین نماد پرستش است مسئولیت دارند اما مسئولیت خانواده و مدرسه به عنوان مهم ترین متولیان امر تعلیم و تربیت آینده سازان میهن اسلامی سنگین ترین است . تعامل این دو نهاد در راستای هم نتیجه موثری در پی خواهد داشت .
اولین قدم در تربیت دینی انس و الفت دینی است بدین شکل که کودکان در سال های اولیه زندگی با مشاهده اقامه نماز تلاوت قرآن و پرداختن به فرایض دینی از سوی خانواده و اطرافیان از آنها فرا می گیرند و علاقه مند به امور دینی می گردند. لذا خانواده با مشاهده میل کودک به نماز و شرکت در جلسات مذهبی و اموری از این دست باید او را تشویق نماید. آموزش و پرورش نیز در مرحله پیش دبستانی فعالیت خود را با تهیه جزوات آموزشی مناسب در این زمینه آغاز نموده اما در دوره دبستان لازم است که این اعمال کودک مستمر ادامه یابد و تحت نظارت قرار گیرد زیرا تکرار اعمال سبب نفوذ و تاثیر در شخصیت و ماندگاری آن عمل در روح و روان کودک خواهد شد.
در این دوره مدرسه نقش مهمی برعهده دارد اگرچه در سال های اولیه این دوره اقامه نماز بر دختران (پایه اول و دوم ) و تا پایان برای پسران واجب نیست ولی از طریق حضور در نمازخانه و اقامه نماز می توان نوعی آمادگی بر عمل را در آنها به وجود آورد و خانواده نیز می تواند باتاکید بر نماز اول وقت و بیدار شدن برای نماز صبح الگو بودن اعضای خانواده به این امر جامه عمل بپوشاند.

مریم پروین پی

منبع : روزنامه جمهوری اسلامی