یک عمر مسوولیت اجباری

ازدواج که مهم‌ترین تصمیم در زندگی افراد است، گاهی از سوی دیگران گرفته می‌شود و در برخی جوامع، والدین یا قیم افراد یا کسانی که شغلشان پیدا کردن افراد مناسب برای جوانان است، این انتخاب مهم را انجام می‌دهند.
ازدواج اجباری به ازدواجی گفته می‌شود که یکی یا دو نفر در آن میل باطنی و قلبی برای تعهد به این ازدواج ندارند. البته ازدواج اجباری با ازدواج از پیش تعیین شده متفاوت است.
ازدواج اجباری در خانواده‌های سطح بالای اروپا در سده ۱۹۰۰ رایج بود و هنوز هم در بخش‌هایی از جنوب آسیا خاورمیانه و آفریقا مرسوم است. در حال حاضر هم در غرب اروپا و شمال آمریکا بیشتر در میان مهاجران دیده می‌شود.
در بیشتر موارد نیز زنان وادار به ازدواج اجباری می‌شوند.
خانواده‌هایی که بیشتر دچار غرور و تعصب هستند، تن به این کار می‌دهند.
در پاکستان، افغانستان، ترکیه و ... این نوع ازدواج‌ها هنوز مرسوم است.
در پاکستان گاهی مقابل تعیین همسر احساس وظیفه می‌شود که برای نوزادی که هنوز متولد نشده نیز همسر آینده به طور اجباری تعیین می‌شود.
برای مثال مادری به خواهرش قول می‌دهد که اگر فرزندش دختر شد، او را به عقد پسر خواهرش درآورد.
آمار نشان می‌دهد در ۳ ماه نخست سال ۲۰۰۸ بیش از ۱۳۰۰ مورد ازدواج اجباری در میان اقوام پاکستانی، هندی و بنگلادشی که به انگلستان مهاجرت کرده‌اند، ثبت شده و این رقم نسبت به سال ۲۰۰۷ در حدود ۷۹ درصد افزایش نشان می‌دهد که جای تامل دارد.
در بسیاری از موارد سوءاستفاده‌های جسمی جنسی و روحی نیز در این گونه ازدواج‌ها دخیل است. ترس از بدهی‌های مالی و فشارهای خانوادگی، بسیاری از زنان را وادار به ازدواج‌های اجباری می‌کند.
در ترکیه و آفریقای جنوبی دختران نوجوان تحت فشارهای قومی‌ و قبیله‌ای و رسوم قدیمی‌ وادار به ازدواج با افرادی که دیگران برایشان در نظر گرفته‌اند می‌شوند.
این موضوع به قدری اهمیت دارد که در دهه ۱۹۸۰ در فرانسه گروهی از زنان انجمنی علیه سوءاستفاده از زنان و وادار کردن آنها به ازدواج تشکیل دادند.
در فرانسه ازدواج اجباری به قدری تابو و زشت تلقی می‌شود که افرادی که می‌خواهند چنین کاری انجام دهند، سعی می‌کنند در خفا و به شیوه‌ای کاملا محرمانه اقدام کنند. آمار نشان می‌دهد که در دهه ۱۹۹۰ در میان خانواده‌های ترک ۴۳ درصد از دختران وادار به ازدواج شده‌اند و در میان دختران جنوب آفریقا نیز ۳۶ درصد آنها وادار به این کار شده‌اند.
نکته قابل توجه این است که ازدواج اجباری به منزله کابوسی برای دختران جوان در این گونه جوامع است و قربانیان، تجربیات تلخی دارند.
این ناراحتی به حدی است که بسیاری اجباری بودن ازدواج و انگیزه آن را در سال‌های بعدی از دیگران مخفی می‌کنند و می‌کوشند درباره فشارها و درد ناشی از این تجربه صحبت نکنند.
برخی از این دختران در خانواده‌هایی بزرگ شده‌اند که تحت فشار روحی و مالی زیادی بوده‌اند و با این کار یا می‌خواسته‌اند از محیط خانه فرار کنند و یا این‌که با خارج کردن خود از خانواده موجب استحکام بیشتر آن شوند و از بار مالی و اقتصادی خانواده بکاهند. این گونه افراد در بسیاری از موارد نخواهند توانست مادر خوبی برای فرزندانشان باشند و درخصوص همسرشان نیز ترس یا نگرانی از وخیم شدن اوضاع، آنها را وادار به سازش می‌کند. در برخی کشورهای اروپایی غیبت ناگهانی و دائمی ‌دانش‌آموزان از مدرسه به این معناست که وادار به ازدواج شده‌اند. فقط در کشور انگلستان سالانه بیش از ۳۰۰ مورد ازدواج اجباری ثبت می‌شود که بیشترین تعداد آن نیز در شهر لوتون است.
با توجه به این‌که در کشور انگلستان تعداد ازدواج‌های اجباری زیاد است، سال ۲۰۰۷ قانونی در این کشور تصویب شد که به موجب آن، قربانیان ازدواج اجباری می‌توانند به منظور حمایت قانون از آنها به دادگاه مراجعه کنند.
اما این‌که چرا برخی والدین، فرزندان خود را وادار به ازدواج ناخواسته می‌کنند این است که آنها تصور می‌کنند با این کار وفاداری‌شان به سنت‌ها را نشان می‌دهند. به همین دلیل گاهی اوقات در سنین بسیار کم، رضایت و موافقت‌ فرزندانشان را بابت ازدواج در آینده از آنها می‌گیرند.
برخی انگیزه‌های والدین نیز در این ارتباط عبارتند از:
- کنترل رفتارهای غیرقابل انتظار فرزندان از قبیل رفتارهای جنسی
- کاهش فشارهای روحی و قبیله‌ای
-‌ تلاش برای تقویت ارتباطات خانوادگی و فامیلی
-‌ اطمینان خاطر از این‌که اموال و املاک در خانواده می‌ماند و به دست غریبه‌ها نمی‌افتد
-‌ حمایت از عقاید و خرافات قدیمی
- جلوگیری از ازدواج‌هایی که نامناسب به نظر می‌رسند
- شرافت خانوادگی
-‌ تعهدات طولانی‌مدت خانوادگی
از نظر سازمان ملل ازدواج اجباری نوعی سوءاستفاده از حقوق بشر محسوب می‌شود، زیرا این کار آزادی‌های فردی افراد را نقض می‌کند.

مترجم: سحر کمالی‌نفر / منبع: ISIS

منبع : روزنامه جام‌جم