انسولین Insulin

نوعی اورمن است که به‌وسیله لوزالمعده مهره داران ترشح می‌شود و به خون می‌ریزد. پروتئینی است که بر مقدار قند خون نظارت دارد و مقدارش را ثابت نگه می‌دارد. بالا رفتن مقدار قند خون عامل محرک ترشح آن است. این اورمن از طرفی تبدیل گلیکوژن را به گلوکز متوقف می‌کند و از طرف دیگر موجب تبدیل گلوکز به گلیکوژن در ماهیچه‌ها می‌شود. از نظر شیمیائی پروتئینی است به جرم مولکولی ۴۸۰۰۰ که ساختمان شیمیائی آن شناخته شده است. به این طریق مقدار گلوکز در خون ثابت می‌ماند. اورمن آدرنالین و اورمن ترشحی هیپوفیز بر عکس آن عمل می‌کند.
● انسولین
در ۱۸۶۹ لانگرهانس جزیره‌های کوچک ویژه‌ای را در لوزالمعده توصیف کرد تلویحاً به وجود ماده‌ای مشکوک به داشتن نقشی در مجموع این مسائل اشاره شده است. در ۱۹۰۹ میر به این ماده نام انسولین داد. تحقیقات فراوانی به ثبوت رسانید که انسولین می‌تواند مبتلایان به دیابت را نجات دهد. گله GLEY فیزیولژیست فرانسوی به تقلیل دادن مقدار قند در خون با عصاره لوزالمعده توفیق می‌یابد (۱۹۰۵) زوئل زرآلمانی قند ادرار سگ‌های محروم شده از لوزالمعده را از میان برد، و با عصاره لوزالمعده به درمان می‌پرداخت.
تمام این تحقیقات زمینه کشف انسولین را فراهم می‌سازند. تا ۱۹۲۰ دیابت یک بیماری وحشتناک به شمار می‌رفت که ضد آن جز توسل به رژیم راه دیگری وجود نداشت فردریک گرنت بانت جراح کانادائی و یک نفر دانشجوی پزشکی به نام چارلز هربرت بست BEST انسولین را از لوزالمعده سگ‌ها و بعداً از گاوها جدا واستخراج می‌کنند. در همان زمان، پائولسکو PAULESCO در رومانی و گاردن در فرانسه موفق به استخراج آن می‌شوند.
در ۱۱ ژانویه ۱۹۲۲ نوجوان چهارده ساله مبتلا به دیابت که گرفتار اعمال دیابتی شده بود با تزریق انسولین استخراج شده گرنت و بست نجات می‌یابد. دو سال پس از کشف گرنت بانت و بست در پرتو صنعت داروسازی و به ویژه مؤسسه جیمز کولیپ، انسولین در دسترس بیماران قرار گرفت.
در ۱۹۴۲ گوست لوباتیه در می‌یابد که به‌کار بردن (رـپ ۲۵۴/۲) چه از راه دستگاه گوارش و چه از راه‌های دیگر در یک سگ طبیعی و سرحال و ناشتا، موجب پائین آمدن قند خون بطور عمیق و مستمر می‌شود تا اینکه در ۱۹۴۴ در پرتو تحقیقات یک سولفامید بدست آید که قادر به برانگیختن سلول‌های لوزالمعده افشان کنندگان انسولین بدون تأثیرات ثانوی مضر و خطرناک باشد. فرانک و فوش نختسین پژوهشگرانی بودند که در ۱۹۵۴ داروی مؤثری را از راه دهان و بدون خطر، در دسترس بیماران دیابت گذاردند. سال بعد، این دارو به یک بیمار دیابت تجویز گردید. عرضه انواع زیادی از داروها یعنی در ابتدا سولفامیدها و پس از آن بی‌گوانیدها توانست مبتلایان به بیماری دیابت را از راه تزریق روزانه انسولین بی‌نیاز کند.
پژوهش‌ها پیرامون انسولین ادامه یافت، ابتدا به امید بدست آوردن انسولین مصنوعی به منظور رفع معایب وارد کردن پروتئین‌های خارجی در بدن و روشن ساختن مکانیزم فعالیت انسولین – پژوهش‌های دیگر در راه ممتد ساختن انسولین و بهتر نمودن شرایط درمان بیماران در حال جریان است. سرانجام در ۱۹۵۲ آزمایشگاه‌ها انسولین‌های جدیدی را که دارای کارکرد کند ولی فاقد مواد پروتئینی خارجی بودند، تهیه کردند و به‌صورت بازرگانی عرضه کردند.
پیشرفت‌های بدست آمده در مهندسی ژنتیک امکان می‌دهد که با ترکیب ژنتیک نمودن پاره‌ای از باکتری‌ها، انسولین انسانی ساخته گردد. این انسولین در ۱۹۸۰ در مرحله تجزیه بر روی عده معدودی داوطلب سالم بود.
در ۱۹۸۷ در آزمایشگاه نوو NOVO در کپنهاگ ترکیب مجدد انسولین انسان و خوک صورت گرفت. از اینرو این آزمایشگاه را پیشتاز درمان با انسولین در جهان دانسته‌اند. و همین آزمایشگاه بود که یک انسولین واقعاً انسانی را در دسترس دیابت شناسان و بیماران قرار داد، که مؤثرتر و تحمل پذیرتر بود. بویژه در مورد دیابت‌های سخت و همچنین بیمارانی که برای اولین بار انسولین را مصرف می‌کردند.

منبع : مطالب ارسال شده