پنجشنبه, ۱۹ مهر, ۱۴۰۳ / 10 October, 2024
مجله ویستا

دایرهٔ کامل - LE CERCLE PARFAIT


سال تولید : ۱۹۹۷
کشور تولیدکننده : فرانسه و بوسنی‌ هرزگووین
محصول : دانا روتبرگ، پتر وان ووخل پول و سیلون بورستین
کارگردان : آدمیر کنوویچ
فیلمنامه‌نویس : عبدالله سیدران، پیر زالیکا و کنوویچ
فیلمبردار : میلنکو اوئرکا
آهنگساز(موسیقی متن) : رانکو ریتمان و اساد آرنوتالیچ
هنرپیشگان : مصطفی نادارویچ، عالمدین للتا، عالمیر پودگوریکا، یاسنا دیکلیچ، میرلا لامبیچ، میرا آورام و سابینا بامبور
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۳ دقیقه


̎آدیسِ̎ هفت ساله (للتا) و برادرش ̎کریم̎ نه ساله (پودگوریکا) در خانهٔ شاعری به نام ̎حمزه̎ (نادارویچ) که همسر و دخترش را در جنگ سارایوو از دست داده، پناهنده می‌شوند. ̎آدیس̎ و برادرش، همهٔ اعضاء خانوادهٔ خود را از دست داده‌اند، اما عمه‌شان، ̎عایشه̎ به آلمان گریخته است. ̎حمزه̎ نمی‌تواند بچه‌ها را به حال خود رها کند، بنابراین به دنبال ردی از عمهٔ آنان می‌گردد. پس از مدتی، ̎حمزه̎ و بچه‌ها یاد می‌گیرند که چه‌طور با هم زندگی کنند، دوست بدارند و رویا ببینند. گرمی و صمیمیت این رابطه، سختی‌های زندگی روزمره در شهر ویران را برایشان قابل تحمل می‌کند. حتی به‌رغم کمبود غذا، یک سگ ترکش خوردهٔ زخمی را نیز پناه می‌دهند و سگ زخمی کم‌کم همدم بچه‌ها می‌شود. ̎حمزه̎ تلاش می‌کند تا اطلاعاتی در مورد ̎عمه عایشه̎ و محل زندگی‌اش پیدا کند و بچه‌ها را آماده رفتن به هراسنیکا کند تا از آن‌جا به آلمان بروند. اما ̎آدیس̎ و ̎کریم̎ به ̎حمزه̎ خو گرفته‌اند و تحت سرپرستی و مراقبت و محبت او خود را در امنیت و پناه می‌بینند. آنان دوست ندارند بروند، اما وقتی خانه بمباران می‌شود، ̎حمزه̎ درمی‌یابد که وقت بردن بچه‌ها فرا رسیده است...
● فیلم ملایم‌تر از به سارایوو خوش آمدید (مایکل وینترباتم، ۱۹۹۶) است و فرسنگ‌ها با همیشه موتسارت (ژان لوک گدار، ۱۹۹۶) فاصله دارد، با این همه مؤثرترین اثر داستانی / سینمائی است که دربارهٔ فجایع جنگ در بوسنی ساخته شده است. کنوویچ و سیدران (فیلم‌نامه‌نویسِ امیر کوشتوریتسا در دالی بل را به یاد می‌آوری؟، ۱۹۸۱ و وقتی که بابا به سفر معاملات رفته بود، ۱۹۸۵) که طی دورهٔ محاصرهٔ سارایوو در شهر باقی ماندند، به خوبی جنون حاکم بر زمانه را به‌دست داده‌اند. آن‌دو نوعی دیدگاه انسان‌دوستانه را اتخاذ کرده‌اند که (هم به معنای بد آن و هم به معنای خوب آن) مدل قدیمی است. فیلم به راحتی می‌توانست سوزناک و در برخورد با شخصیت‌ها ̎سیاه و سفید̎ بشود، ولی کنوویچ هوشمندانه تعادل را حفظ کرده و موفق شده تا حاصل کارش را مؤثرتر بسازد.