آنجی - ANGIE

سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : لاری برزنر و پاتریک مکورمیک
کارگردان : مارتا کولیج
فیلمنامه‌نویس : تاد گراف، بر مبنای رمان من می‌گویم آنجی نوشتهٔ آورا وینگ
فیلمبردار : جانی جنسن
آهنگساز(موسیقی متن) : جری گلداسمیت
هنرپیشگان : جینا دیویس، استیون ری، جیمز گاندولفینی، آیدا تور تورو، فیلیپ باسکو، جنی اوهارا و بتی میلر
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۷ دقیقه


ـ ̎ آنجی̎ (دیویس)، ساکن بروکلین، با دوست دوران کودکی‌اش، ̎تینا ̎ (تور تورو) در یک شرکت کامپیوتری کار می‌کنند. ̎ آنجی̎ مرتب به فکر مادرش است که او را در سه سالگی ترک کرده است. او با ̎وینی̎ (گاندولفینی) ازدواج می‌کند. روزی که ̎ آنجی̎ پی می‌برد باردار است، همه خوشحال می‌شوند و برای آینده نقشه‌ها می‌کشند. اما ̎ آنجی̎ مصمم است از ̎وینی̎ جدا شود. روزی در یک موزه با ̎نوئل̎ (ری)، که وکیل موفقی است، آشنا می‌شود. ̎نوئل̎ اهمیتی به بارداری او نمی‌دهد، اما فامیل و دوستان از وضع کنونی راضی نیستند. شب کریسمس، در مهمانی اداره، ̎ آنجی̎ را به بیمارستان می‌برند، پسری به دنیا می‌آورد، اما یک دست فرزندش مشکلی مادرزاد دارد که باید تحت عمل جراحی قرار گیرد. ̎ آنجی̎، آشفته و نگران است اما به کودک دل نمی‌‌دهد. ̎ آنجی̎ و بچه به منزل پدرش، ̎فرانک̎ (باسکو) و نامادری‌اش، ̎کتی̎ (اوهارا) می‌روند. چند روز بعد ̎نوئل̎ نیز دوستی‌اش را با او قطع می‌کند. ̎ آنجی̎ در منزل حس می‌کند که به دلیل مشکل بی‌مادری خودش و این تنهائی و بیگانگی فعی نمی‌تواند برای فرزندش مادری کند، بنابراین ̎کتی̎ مراقبت از بچه را به عهده می‌گیرد. در اینجا ̎ آنجی̎ تصمیم می‌گیرد مادرش را پیدا کند و ̎تینا ̎ نیز با او همراه می‌شود. در جائی که فکر می‌کنند مادرش باید آنجا باشد، زن کافه‌دار می‌گوید که مادر ̎ آنجی̎ یازده‌ سال قبل رفته است. ̎تینا ̎ می‌رود اما ̎ آنجی̎ زن را تعقیب می‌کند و مادرش را می‌یابد که در یک جنون کامل و بی‌خبری مطلق زندگی می‌کند. از آنجا به بروکلین تلفن می‌زند و می‌فهمد که پسرش را به بیمارستان بردە‌اند و زمانی می‌رسد که کودک سخت‌ترین شب بیماری را می‌گذراند. او بر بالین کودکی‌اش کودکش تا صبح می‌ماند و صبح کودک از مرگ جسته و سالم را در آغوش می‌گیرد.
ـ آنجی، یک درام دربارهٔ زن، زن‌گریزی فرهنگی و بیگانگی زن امروز غربی است؛ و نه فیلمی دربارهٔ چنین زنانی، بلکه فیلمی اصلاً از یک زن و بسیار ̎زنانه̎ است و این تنها نکتهٔ مثبت این فیلم خانه کولیج است که در کشاکش بیست سال کار سینما، و مثل هر آدم جدی دیگری راه سازش آبرومندانه با هالیوود را یافته است. بنابراین فیلمی زن ـ آزادخواه نیست و شعار نمی‌دهد، بلکه یک درام روانشناسانهٔ بسیار معمولی (که خرواری‌اش را هالیوود در این صد ساله ساخته است) اما از دید و وجه یک زن است. در عین حال آنجی به عنوان یک فیلم هالیوودی، بسیار غیر متعارف و شجاعانه است. فیلم در ساختن فضای دلپذیر و گرم از زندگی ̎ آنجی̎ و بروکلین بسیار موفق است، و مثلاً در فصل زایمان ̎ آنجی̎، آنچنان روحیهٔ دلپذیر زنانه‌ای بروز می‌دهد که از درخشان‌ترین فصول نمونه‌ای در تاریخ سینما است. در انتها، تنها شکل آشتی سازش کارانهٔ فیلمساز لجوج و یک دنده‌اش با شرایط هالیوود که در فصل روانشناسانهٔ شب فرویدی و کلیشه‌ای و ساختگی ماقبل آخرش نمود دارد، تأسف بر می‌انگیزد.