تا چند ساعت دیگر نتیجه اعلام می شود

پدربزرگ ها و مادربزرگ های ما در عالم دیگری سیر می كنند و واكنش آنها به تماشای بی وقفه فوتبال از سوی فرزندانشان به جهت عدم درك پدیده ای به نام «فوتبال» است. آنها نه اینكه نخواسته اند بلكه حتی اگر بخواهند (نه اینكه نتوانند اما) به سختی قادر به درك ویژگی ها و خصوصیات ورزش مدرنی به نام فوتبال هستند؛ منطق فوتبال مدرن با خوی پیشامدرن جور درنمی آید. در حالی كه آكادمیسین ها و به اصطلاح تحصیلكرده امروزی و مدرن از چیزی به نام فوتبال سر در می آورند و با نظم و گروه بندی آن آشنا هستند اما تلاش مصرانه ای در بی تفاوتی نسبت بدان دارند. یا حتی نه، واقعاً بی تفاوتند و نخواسته اند قواعد تماشای مسابقات فوتبال و حاشیه ها و جذابیت های قبل و بعد از آن را بیاموزند.
وگرنه یكبار نشستن پای مسابقات بوندس لیگا و لالیگا كافی است برای كشف راز این همه شیفتگی و تبدیل شدن به یك فوتبالی تمام عیار؛ آنكه با همه فرهیختگی تن به دریای فوتبال بزند و پس از چندی با بازیكنان و مربیان و سابقه آنان آشنا شود (و مثلاً بداند كه فرانك رایكارد پیش از این یك بار در مقام بازیكن قهرمان جام قهرمانان شده و این بار اگر در مقام مربی هم این جام را كسب كند به جمع چهار مربی ای می پیوندد كه هم به عنوان بازیكن و هم به عنوان مربی این جام را كسب كرده اند) و به ویژه خصوصیات و ویژگی های رفتاری و شخصیتی آنها را بشناسد (و فی المثل دریابد كه چرا به رونالدینیو گفته می شود زشت ولی جذاب).
و سر از تركیب تیم در بیاورد (و به عنوان نمونه متوجه شود كه امشب چه كسانی روی نیمكت نشسته اند و یا چرا تركیب بارسلون در نیمه اول فینال جام قهرمانان باشگاه های اروپا محتاطانه است و كلافه شود از این تركیب بی خاصیت و بعد ببیند كه در نیمه دوم بلافاصله رایكارد سه تعویض قابل پیش بینی انجام می دهد) و با باشگاه ها و صاحبان بانفوذ آن و همین طور با ورزشگاه های مختلف و كوچكی و بزرگی شان آشنا شود و از سابقه رویارویی دو تیم پیش از این چیزهایی بداند و الخ، تصدیق می كند كه تماشای فوتبال چندان هم مزخرف و اتلاف وقت نیست؛ لذت زایدالوصفی دارد و به شدت جذاب است.
بخش عمده این جذابیت هم به كلیشه «غیرقابل پیش بینی بودن» آن برمی گردد. چه كسی گمان می كرد كه در فینال جام قهرمانان باشگاه های اروپا ینس لمن (دروازه بان آرسنال كه خیلی ها به او امید بسته بودند) همان دقایق اولیه بازی اخراج شود و آرسنال ده نفره از بارسلون جلو بیفتد و تا دقیقه ۷۵ دوام بیاورد و یك دفعه در طول ۵ دقیقه همه چیز فوت شود برود هوا و بعد هم فردایش داور بگوید «اشتباه كردم، باید آوانتاژ می دادم.» فوتبال ورزش جذابی است كه تا وقتی داور سوت پایان را نزده امكان تغییر روند بازی و جذابیت های گوناگون وجود دارد و بنابراین چندان هم این هیاهو و غوغا بی دلیل نیست.
آنكه با همه این احوال همچنان بر بیهوده و مزخرف بودن آن اصرار بورزد اصلاً خود را در این تجربه حیرت انگیز و شگفت آور شریك نكرده است و نسبت بدان لااقتضا است. هم از این رو نگاه عاقل اندر سفیهی كه این گروه به خیل مشتاقان و شیفتگان فوتبال می كنند و با زبان بی زبانی می گویند كه «خب چند ساعت دیگر نتیجه بازی اعلام می شود» برای عاشقان این ورزش مدرن بی معناست. بله! تا چند ساعت دیگر نتیجه اعلام می شود و صحنه آهسته گل ها نیز به كرات نشان داده می شود. اما لذت بی پایان تماشای آن تكرارپذیر كه نیست هیچ، در هیچ جای دیگر هم یافت نمی شود. تماشای فوتبال ساده تر از این حرف هاست و پیرو یك اصل؛ لذت.

رحمان بوذری

منبع : روزنامه شرق