فلابر - FLUBBER

سال تولید : ۱۹۹۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : جان هیوز و ریکاردو مسترس
کارگردان : لس میفیلد
فیلمنامه‌نویس : بیل والش و هیوز، بر مبنای داستان کوتاهی نوشتهٔ ساموئل و. تیلر
فیلمبردار : دین کیوندی
آهنگساز(موسیقی متن) : دانی الفمن
هنرپیشگان : رابین ویلیامز، مارشاگی هاردن، کریستوفر مک‌دانلد، ریموند ج. باری، کلنسی براون، تد لوین، ویل ویتن و (صدای) جودی بنسن
نوع فیلم : رنگی، ۹۳ دقیقه


̎فیلیپ برینارد̎ (ویلیامز)، استاد حواس‌پرتی که به استخدام کالجی تقریباً ورشکسته درآمده، فرمولی برای خلق ̎فلابر̎ (تودهٔ لاستیکی پرنده) پیدا می‌کند ولی در همان حال یادش می‌رود در مراسم ازدواج خودش با ̎سارا جین‌رنولدز̎ (هاردن)، رئیس کالج شرکت کند. ̎ویلسن کرافت̎ (مک‌دانلد)، رقیبش، توطئه‌ای می‌چیند تا ̎سارا̎ و ̎فلابر̎ را از چنگ ̎برینارد̎ در آورد. ̎چستر هونیکر̎ (باری)، تاجر فاسد ثروتمند، سعی می‌کند ̎برینارد̎ را وادارد تا به ̎بنت̎ (ویتن)، پسر درس‌نخوانده‌اش نمرهٔ قبولی بدهد ولی پس از آنکه از دهان پادوهایش، صحبت اختراع ̎برینارد̎ را می‌شنود، به‌ ̎فلابر̎ علاقه‌مند می‌شود. ̎برینارد̎، پس از استفاده از ̎فلابر̎ و به پرواز درآوردن اتومبیلش بر روی ابرها، متوجه می‌شود که می‌تواند از ̎فلابر̎ برای بهتر کردن وضعیت تیم بسکتبال رقت‌انگیز کالج هم بهره بگیرد...
● فیلم هم مثل قصه‌اش تکراری است و فیلم‌نامهٔ ̎کند̎ هیوز و والش به این کلیشه‌ای بودن کمک می‌کند. فلابر با نظر به موفقیت اخیر بازسازی ادی مورفی (پروفسور دیوانه، تام شادیاک، ۱۹۹۶)، از پروفسور کم‌حافظهٔ فرد مک‌مورای (رابرت استیونسن، ۱۹۶۱)، ساخته شده است. اما این فیلم تأکیدها و درون‌مایهٔ نسخهٔ اصلی را کنار گذاشته تا چیزی شود که انگار خودش هم نمی‌داند چیست. در آگهی‌های تبلیغاتی، آن را بازسازی پروفسور کم‌حافظه می‌خوانند اما در عنوان‌بندی به این موضوع اشاره‌ای نمی‌شود. به پرواز درآوردن اتومبیل‌ها، آرزوی دانشمندان و فیلم‌های دههٔ ۱۹۶۰ بود اما ماشین پرندهٔ ویلیامز در این فیلم در مقابل روبوت او جذابیتی ندارد. روبوت هم به‌عنوان یک شخصیت و هم به‌عنوان یک اختراع، از ̎فلابر̎ دوست داشتنی‌تر است. موسیقی الفمن و فیلم‌برداری کیوندی از نکات مثبت فیلم هستند. ترکیب بازی همیشگی ویلیامز در نقش اول، و دو مرد مزاحمی که برای مختل کردن کارهای قهرمان حاضر می‌شوند، ما را به یاد فیلم‌های مشابه ـ و بهتر از این فیلم ـ می‌اندازد. ظاهراً دیدن این فیلم کافی است تا میفیلد را از بازسازی دیگر فیلم‌های قدیمی معاف بدانیم.