هنرپیشه‌ای عاشق راندن

پل نیومن می‌توانست تبدیل به ورزشکار بزرگی شود، البته اگر قبل از فیلم «پیروزی» در سال ۱۹۶۹ و ۴۳ سالگی اتومبیلرانی را کشف می‌کرد. او عاشق راندن بود، به‌طوری که یک‌بار گفته بود: «از هیچ‌چیز به اندازه رانندگی لذت نمی‌برم و تنها می‌توانم آن را با احساسی که هنگام رقص با جوآن (وودوارد، همسر نیومن) دارم، مقایسه کنم.
این شغل من نیست اما وقتی پشت فرمان می‌نشینم، احساس مبارزه‌طلبی و هیجان می‌کنم، که واقعا لذت‌بخش است.» این برنده اسکار تاجر و فعال خیریه جمعه گذشته در ۸۳ سالگی به دلیل ابتلا به سرطان درگذشت. جک‌روش یکی از تیم‌داران ناسکار (رقابت‌های اتومبیلرانی بسیار محبوب در آمریکا) درباره او گفت: «پل‌نیومن یک قهرمان آمریکایی حقیقی».
نیومن از علاقه‌اش به رانندگی ـ کمی پس از قهرمانی‌اش در مسابقات ۲۴ ساعته دیتونا‌ـ در مصاحبه‌ای با آسوشیتدپرس سخن گفت (۱۹۹۵). او در آن زمان ۷۰ ساله بود هیچ‌کس حتی در حول‌وحوش این سن نیز نتوانسته قهرمان چنین مسابقه‌ای شود.
ستاره هالیوود که به ندرت تن به مصاحبه می‌داد، این‌بار با اشتیاق از ورزش مورد علاقه‌اش صحبت کرد: «دوست ندارم راجع به هنرپیشگی صحبت کنم، چون این شغلم است و خیلی هم خسته‌کننده. اما همیشه درباره اتومبیلرانی صحبت می‌کنم چون برای مردم جالب و مفرح است. ورزشی که بیش از هر چیز دیگری هیجان‌ دارد. آرزو داشتم می‌توانستم تمام زندگی‌ام را در پیست‌های مسابقه سپری کنم.»
وقتی نیومن تصمیم گرفت وارد دنیای رانندگی شود این برایش چیزی فراتر از یک سرگرمی ساده بود. او صاحب یک ماشین در رقابت‌های Can-Am شد و با تعدادی از راننده‌های درجه یک دست و پنجه نرم کرد. افرادی مانند آل‌آنسر (قهرمان ایندیانا پلیس ۵۰۰) و ککه روز‌برگ (راننده سابق فرمول یک).
پس از رقابت علیه تیم کارل‌هاس در Can-Am، نیومن با این تاجر نیویورکی شریک شد. تیمی خرید و در سال ۱۹۸۳ در رقابت‌های کارتینگ شرکت کرد. تیم نیومن و هاس به یکی از موفق‌ترین تیم‌های اتومبیلرانی تبدیل شد و طی ۲۶ سال حضور در رقابت‌های ایندی‌کار در ۱۰۷ مسابقه قهرمان گشت.
با وجود برنامه سنگین کاری نیومن هرگاه می‌توانست در پیست‌های مسابقه بود. او یا در گاراژ تیم بود، یا با اسکوتر موتوری‌اش می‌پلکید یا روی سکوها می‌نشست و کلاه بیس‌بالش را تا روی چشمان آبی معروفش پایین می‌کشید. هاس گفت: «من و پل ۲۶ سال با هم شریک بودیم و من می‌دانم او چه شور، طنز و ورای تمام اینها سخاوتی داشت. نه‌تنها سخاوت اقتصادی بلکه سخاوت روحی، حمایت او از راننده‌ها و ورزش افسانه‌ای است. او از برنده‌شدن لذتی ناب می‌برد.»
دامنه فعالیت‌های خیریه نیومن به اتومبیلرانی نیز کشیده شده بود. او و همسرش خیریه‌ای در کارولینای شمالی برای کودکان مریض به راه انداختند. تونی استوارت قهرمان دو دوره جام سرعت که در مسابقاتی به همراه نیومن شرکت کرد می‌گوید: «او شایسته تمجید است نه به‌خاطر دستاوردهایش، بلکه به‌خاطر چگونگی رسیدن به آنها... پل کارش را درست و باکلاس انجام می‌داد.» نیومن روزهای خاطره‌انگیزی را در اتومبیلرانی ‌گذارند. وقتی در سال ۸۲ برنده تورنمنتی شد و با لبخندی به لب از سکو پایین آمد، دید تنها دو خبرنگار انتظارش را می‌کشند و گفت: «بقیه کجا هستند؟
فکر کنم باید برنده عنوانی بزرگ‌تر از این شوم تا بتوانم، جلب توجه کنم.» نیومن فرد بسیار شوخ‌طبعی بود، اما یک‌بار سایر رانندگان شوخی عجیبی با او کردند. در مسابقه «الخارت لیک» تعدادی از راننده‌ها اتوبوسی اجازه کرده و به شهر فرستادند تا اعلام کند، پل نیومن آنها را برای صرف ناهار در پیست دعوت کرده است. بلافاصله ۴۰ زن بالای اتوبوس پریدند.
نیومن داخل پیست بود که یکی از کارکنان به او گفت: «پل، تعدادی زن بیرون هستند که می‌گویند با تو قرار ناهار دارند.» نیومن از ماشینش پیاده شد و تمام آن روز در نقش یک میزبان خوش‌برخورد ظاهر شد.» نیومن پس از گرفتن جشن تولد هشتاد سالگی‌اش بود که فیلم و اتومبیلرانی را تلفیق کرد. او در «ماشین‌ها» محصول ۲۰۰۶ دیزنی‌ـ پیکسار به جای یک ماشین سخن گفت. نیومن آخرین‌بار در سال ۲۰۰۵ به‌طور حرفه‌ای راند و مسابقات ۲۴ ساعته دیتونا آخرین تورنمنت او بود. در طول سالیان مختلف مردم بارها از او پرسیدند، کی می‌خواهد اتومبیلرانی را ترک کند و او همیشه یک جواب استاندارد می‌داد: «این چیزی است که جوآن هم از من می‌پرسد.»

ترجمه: علی آخوندان
منبع: AFP

منبع : روزنامه کارگزاران