قهرمانی برزیل و فوتبال ما

قهرمانی برزیل در چهل و دومین دوره رقابت‌های كوپا آمه ریكا نشان از این دارد كه هرچه درخت بارش بیشتر باشد سربه زیرتر است و این موضوع می‌تواند محملی باشد برای مقایسه سردمداران دنیای فوتبال و فوتبالیست‌های ما كه بعضاً نام "فوتبالیست" را یدك می‌كشند‌.
شاید برزیلی‌ها ندانند كه ایرانی‌ها تا پاسی از شب و حتی بامداد چشم به تلویزیون دارند تا هنرنمایی آنها را به نظاره بنشینند‌.
آنها قطعاً نمی‌دانند ایرانی‌ها نه تنها هنرنمایی فوتبالیست‌های برزیلی را بلكه هنرنمایی تمام آنهایی كه جزو مفاخر ورزش هستند را به نظاره می‌نشینند‌.
ایرانی‌ها در شبی كه برزیل در ماراكایبو موفق شد با ۳ گل رقیب سنتی خود را درهم بكوبد، از هزاران كیلومتر دورتر روی سكوهای ورزشگاه حاضر بودند و عده‌ای به خاطر شكست تیم محبوبشان- آرژانتین - سر در گریبان فرو بردند و عده‌ای هم با قهرمانی طلایی پوشان، همچون آنان پایكوبی كردند‌.
ایرانی‌ها مدت‌هاست كه یاد گرفته‌اند با قهرمانی دیگران شاد شوند‌. ما مدت زمان مدیدی است كه شادی كردن را فراموش كرده ایم‌. از غرورآفرینی والیبالیست‌های جوان كه بگذریم، فوتبال به قدری همه را می‌آزارد كه كمتر كسی حوصله‌ای برای دنبال کردن آن ندارد. پس چه بهتر كه بازی برزیلی‌های سختکوش را به نظاره بنشینیم كه با كمترین ادعا‌، بهترین هستند‌.
ایرانی‌ها تا پاسی از شب بیدار می‌مانند تا از لذت فوتبال سیراب شوند و این چیزی است که ورزشكاران خودشان از آنها دریغ كرده‌اند. دونگا پس از پایان بازی برزیل - آرژانتین گفت‌: ما به خاطر احترام به كارگران كشورمان مقابل آرژانتین به برتری رسیدیم‌. آنهایی كه از صبح علی الطلوع تا دیرگاه كار می‌كنند و همه دلخوشی شان، تماشای موفقیت برزیل است‌.
تیم برزیل برای قهرمانی در این رقابت‌ها یك ماه از كشورش دور بود و این در حالی است كه اكثر بازیكنان این تیم، یك فصل تمام در رقابت‌های اروپایی حضور داشتند و چه بسا از فوتبال دلشان به هم بخورد، اما آنها برای مردم كشورشان و به عشق آنها بازی كردند‌.
اما فوتبالیست‌های ما! امروز بهترین تیم تاریخ فوتبال كشور در اختیار ماست اما داغ آن یك بار به دل تماشاگر ایرانی ماند كه تیمش بدون اما و اگر بازی كند‌. اگر چین را می‌بردیم‌، آقامنشانه بالای گروه می‌نشستیم اما حالا باید با این ذهنیت به مصاف مالزی برویم كه دروازه این تیم را گلباران كنیم تا مبادا سرگروه نشویم و‌...
برزیلی‌ها در این دوره از رقابت‌ها فقط فوتبال بازی كردند‌. آنها هر روز با این نشریه و آن خبرگزاری مصاحبه نكردند كه چنین می‌كنند و چنان. برزیلی‌ها وعده دروغین به کسی نمی‌دهند. آنها آرژانتین را با بازی شكست دادند نه با واژه‌ها‌. اما این فوتبالیست ما قبل از بازی با چین‌، دو گل برای این تیم كنار می‌گذارد و آن فوتبالیست كه در بازی اول در‌تركیب نبوده تهدید به جدایی از تیم‌ملی می‌كند و در روزی كه بازی اش می‌دهند، مبتدیانه دفاع می‌كند‌.
امروز بسیاری از مردم ایران با قهرمانی برزیل شاد هستند چون آنچه خود ندارند را باید از بیگانه طلب كنند‌. یك جو غیرت و تعصب در وجود یك فوتبالیست می‌تواند او را از این رو به آن رو كند اما لعنت به این آوازه لژیونر شدن كه فوتبالیست‌های ما را زمین گیر می‌كند‌. آندرانیك تیموریان و جواد نكونام در بهترین لیگ‌های اروپایی بازی می‌كنند اما آیا بازی كه ارائه می‌دهند درخور لیگ‌هایی هست كه در آن به بازی می‌پردازند؟ به‌هر حال این افت علتی دارد که سرمربی تیم باید به دنبال حل آن باشد.
چرا باید دعا کرد که یک برزیلی باشی تا بتوانی به تیم ملی کشورت افتخار کنی و در روزی كه برزیل و آرژانتین در ماراكایبو با یكدیگر دیدار می‌كردند روی سكو به افتخار هنرنمایی آنها برایشان هورا بکشی. فارغ از اینكه بیندیشی این بازیكنان در چه تیم‌های بزرگی به فوتبال می‌پردازند، مهم آن است که در آن لحظه رخت تیم‌های ملی شان را به تن دارند و برای مردمشان به میدان می‌روند‌. ای كاش آنها می‌دانستند كه ما چقدر دوستشان داریم چرا كه لذت فوتبال را نه تنها به كارگرانشان، كه به ما هم چشانده اند‌.
ای كاش فوتبالیست‌های ما هم در زمین به آنهایی فكر می‌كردند كه همه آرزوی‌شان موفقیت تیم‌ملی كشورشان است و این چه آرزوی پیش پا افتاده‌ای است‌. ای كاش‌...
به امید روزی که برای رسیدن به افتخار از سوی ملی‌پوشان کشورمان تمام این روزهای پراسترس فوتبال را فراموش کنیم و به این حقیقت برسیم که فوتبال ایران می‌تواند برای همیشه برزیل آسیا باشد و در مسابقات جهانی هم افتخارآفرینی کند.

منبع : روزنامه پاس جوان