ماجراهای کوسه‌پسر و گدازه‌دختر ـ سه‌بُعدی - THE ADAVENTURES OF SHARKBOY AND LAVAGIRL 3-D

سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : الیزابت ایولن
کارگردان : روبرت رودریگس
فیلمنامه‌نویس : مارسل رودریگس و روبرت رودریگس، برمبنای داستانی نوشتهٔ ریسر رودریگس
فیلمبردار : روبرت رودریگس
آهنگساز(موسیقی متن) : جان دبنی، گریم رول و روبرت رودریگس
هنرپیشگان : تیلر لوتنر، تیلر دولی، کیدن بوید، جرج لوپس، دیوید آرکت، کریستین دیویس و تونی تورس
نوع فیلم : رنگی، ۹۳ دقیقه


̎ماکس̎ (بوید)، پسربچهٔ ده ساله‌ای است که با بچه‌های هم‌سن و سالش میانهٔ خوشی ندارد و مدام هم توی مدرسه مورد اذیت و آزار بچه‌های بزرگ‌تر قرار می‌گیرد. اما ̎ماکس̎قوهٔ تخیلی سرشار و یک جفت هم‌بازی خیالیِ خیلی به‌خصوص دارد: ̎کوسه‌پسر̎ (لوتنر)، یک کوسه/ آدم و ̎گدازه‌دختر̎ (دولی)، دختری با قدرت‌ها و قابلیت‌های شگفت‌انگیز که اگر اراده کند می‌تواند گرما و آتش را به کار بگیرد. شاید ̎ماکس̎ پسربچه‌ای با قدرت تخیل عجیب و غریب باشد ولی آن‌چه نمی‌داند این است که ̎کوسه‌پسر̎ و ̎گدازه‌دختر̎ واقعاً وجود دارند و در حالی‌که این دو علیه ̎آقای الکتریسیته̎ (لوپس) به مبارزه برخاسته‌اند از ̎ماکس̎ نیز در این راه، کمک می‌گیرند ـ آقای ̎الکتریسیته̎ یک سوپر ̎بدمن̎ است که تصمیم گرفته بچه‌ها را از خوابشان محروم کند.
● رودریگس، فیلم‌سازی که تقریباً یک‌تنه فیلم‌هایش را می‌سازد، بار دیگر با چابکی، یکی از آن فیلم‌هائی را ساخته که نمونه‌های اولیه‌اش باعث چرخشِ ۱۸۰ درجه‌ای زندگی حرفه‌ای‌اش شد و حالا پس از رمان تصویری سین سیتی (۲۰۰۵) به سراغ یک فیلم خانوادگی شاد و شنگول رفته است. مخاطب این یکی حتی از مخاطب بچه‌های جاسوس ۳ (۲۰۰۳) هم کم‌سن و سال‌تر است. فیلم‌نامه‌ای شاد و زنده ـ که محصول هم‌کاری فیلم‌ساز و پسر هشت ساله‌اش، ریسر بوده ـ تعادل خوبی بین فانتزی و شوخی به وجود آورده است. متأسفانه فیلم را ـ مثل بچه‌های جاسوس ۳ ـ به سبک فیلم‌های سه‌بُعدی‌های قدیمی با عینک‌های مخصوص باید دید و بنابراین رنگ و نور اندک صحنه‌های تاریک فیلم با فیلترهای رنگی مخصوص‌اش، تیره و تار به نظر می‌رسند. با این وجود، کوسه‌پسر و گدازه‌دختر فیلم مهیجی است ک سرگرم کردن بچه‌های زیر سیزده سال را تضمین می‌کند. بازی سه بچه‌ٔ بازیگر اصلی، صادقانه و بدون ادا و اصول است. جلوه‌های ویژه نیز در آن واحد پُرشیطنت و پیچیده به نظر می‌رسند و این حس را به تماشاگر منتقل می‌کنند که گوئی در حال تماشای فیلمی خانگی هستند که آن را یک پسربچهٔ اعجوبهٔ کامپیوتر ساخته است.