مدیران توسعه‌گرا در مدار حذف

اگر به سالیان دور نگاهی واقع‌بینانه داشته باشیم، به اسامی‌ای بر‌می‌خوریم که در برهه‌ای از زمان نگاهی راهبردی به امر توسعه، پویایی و بالندگی این سرزمین داشته‌اند، نیم‌قرن قبل، بنیانگذار پلی‌تکنیک تهران تنها راه حرکت در مسیر تعالی و توسعه ایران را در ایجاد اشتغال صنعتی می‌دیده است و با همین رویکرد بود که به مخالفان خود با صدای رسا و بلند می‌گفت اگر نگذارید پلی‌تکنیک تهران را تاسیس کنیم بیرق آن را در کویر خواهیم زد. این دیدگاه در میان مردان این سرزمین بوده و خواهد بود. پیش‌تر از آن، امیر‌کبیر دارالفنون را تاسیس کرد و بعد از آن نام‌های دیگر در آرزوی خدمت به مام میهن تلا‌ش کردند. مشکلی که این روزها در اقتصاد و صنعت دولتی ایران دیده می‌شود، حذف نام‌هایی است که با نگاه تجدد‌خواهانه تنها راه برون‌رفت از وضع موجود را توسعه همه‌جانبه و پایدار در صنعت این سرزمین می‌دانند. حذف مدیران توسعه‌گرای آینده‌نگر با گرایش‌های مخالف حاکم بر دولت نهم در نهادهای اقتصادی ایران سرعت و فزونی گرفته است. این امر نامیمون در وزارت نفت که کار مفید این روزهایش اداره امور جاری است رنگ و بوی خاصی گرفته است.
در هفته گذشته محمدرضا نعمت‌زاده، دانش‌آموخته دبیرستان علوی، مدیری ۶۴ ساله که سابقه وزارت نیز در پرونده کاری او دیده می‌شود، به درخواست شخصی در ظاهر و با فشار وزیر نفت با همکاران خود خداحافظی کرد تا آخرین حلقه از مدیران توسعه‌گرا که نهادگرایی را از اولویت‌های برتر خود می‌دیدند از بدنه نفت جدا شوند. معظمی، نژاد‌حسینیان و کاظم ‌پور‌اردبیلی نیز در سنوات گذشته کنار گذاشته شده بودند. نعمت‌زاده که حضورش در پتروشیمی با رونق عسلویه و ماهشهر و مناطق ویژه باقیات صالحات برای خود و یادگاری برای مردم این سرزمین بود، با تصمیم اشتباه وزیری‌هامانه، معاون پخش و پالا‌یش شد. رفتن نعمت‌زاده از پتروشیمی همانا توقف نسبی توسعه در این صنعت را به ارمغان آورد. در آن‌زمان تنها فکر وزیری هامانه تسویه حساب‌های شخصی با معاون وقت پخش و پالا‌یش، محمد آقایی بود که رویکردی متمایل به جبهه مشارکت داشت.
اما نعمت‌زاده در پخش و پالا‌یش هم، همان دیدگاه پتروشیمی را پیاده کرد، پالا‌یشگاه‌های جدید احداث کرد، پروژه بزرگ کارت سوخت را به سرانجام رسانید و در شرایط تحریم با شرکای خارجی و سرمایه‌گذاران دستاورد‌های عظیمی را به منصه ظهور رسانید و نشان داد که انجام کارهای بزرگ، مردان بزرگ و صالح می‌خواهد، در شرایطی که گشایش اعتبارات به امری محال و غیر‌ممکن تبدیل شده بود، قول کلا‌می وی به شرکت‌های اروپایی بزرگ‌ترین تضمین برای انجام پروژه‌های زیرساخت بود. اما نعمت‌زاده فارغ از همه خدماتی که برای صنعت این سرزمین انجام داده است، با توجه ویژه خود به پژوهش و بومی کردن فناوری، تکریم محققان و صاحبان علم و اندیشه را در عالی‌ترین سطح عملی کرد و به متولیان پاسداشت دارایی‌های نا‌مشهود سازمان‌های نفتی این نکته را به ظرافت آموزش داد که با باور کردن نیروی جوان ایرانی و اعتماد به ایشان می‌توان هر ناممکن را به ممکن تبدیل کرد. احداث پالا‌یشگاه‌ها با فناوری محققان ایرانی، آخرین یادگاری از این مدیر توسعه‌گرا است که در فردای تاریخ به خاطر آن نگاه مورد افتخار و غرور ایرانیان قرار خواهد گرفت. به امید آنکه جامعه ایرانی، فارغ از نخبه‌کشی، قدر مدیران ریسک‌پذیر توسعه‌محور تحول‌خواه را به خوبی بداند و برای پاسداشت ایشان تلا‌ش وافر کند. شاید آیندگان وزارت نفت را به خاطر سهل‌انگاری در نگهداشت مدیران توسعه‌گرا مورد شماتت قرار دهند که ایشان با این طرز نگرش نگاهی تازه و نوین در جهت حذف کار‌آفرینان اعمال کرده‌اند.
پریدن بی‌‌پر تدبیر مستی است جهان را گه بلندی گاه پستی است. (پروین اعتصامی)

روزبه خسروخاور

منبع : روزنامه اعتماد ملی