سال‌اژدها - Year Of The Dragon

سال تولید : ۱۹۸۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : دینو دِ لورنتیس
کارگردان : مایکل چیمینو
فیلمنامه‌نویس : آلیور استون و چیمینو، برمبنای رمانی نوشته رابرت دیلی.
فیلمبردار : الکس تامسن
آهنگساز(موسیقی متن) : دیوید مانسفلید.
هنرپیشگان : میکی رورک، جان لون، آریان، لنرد ترمو، ری باری و کارولین کاوا.
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۶ دقیقه.


«استنلی وایت» (رورک) یک پلیس نیویورکی لهستانی‌الاصل و از سربازان برگشته از جنگ ویتنام است که وظیفه اصلی‌اش مبارزه با تبهکاری سازمان یافته در محله چینی‌ها - توزیع‌کنندگان موادمخدر و دسته‌های جنایتکاران نوجوان - است. وضع خانوادگی نابسامان «استنلی» که دلیل اصلی آن مرافعت بی‌پایان او و همسرش، «کانی» (کاوا) است نیز بر پریشان حالی‌اش می‌افزاید. در اینجا با روی کار آمدن رهبر جدید مافیای چین، «جوئی تای» (لون)، فعالیت‌های تبهکارانه بُعد تازه‌ای می‌یابند و مشکلات «استنلی» دو چندان می‌شوند. او رابطه‌ای عاطفی با «تریسی» (آریان)، یک گزارشگر تلویزیونی چنین الاصل برقرار می‌کند. درگیری‌های او با مافیای چینی به کشته شدن همسرش و در نهایت نابودی سرکرده تبهکاران می‌انجامد...
* شکست تجاری دروازه بهشت (1980) به پنج سال دوری چیمینو از دنیای سینما انجامید. او سال اژدها را در پایان این دوره، و برخلاف دروازه بهشت و مدت زمان مشخص و با بودجه تعیین شده ساخت. فیلم، که از بهترین‌های چیمینو است هم از جنبه ساختاری و هم از لحاظ مضمون، قطعه مکملی بر شکارچی گوزن (1978) به شمار می‌آید. «استنلی» در واقع همان «مایکِ» (رابرت دنیرو) شکارچی گوزن با روحیات و اخلاقیاتی همانند است، که اگرچه پس از بازگشت از ویتنام وارد عرصه زندگی شده، ولی تبعات آن هنوز گریبانش را رها نمی‌کند. چگونگی شکل‌گیری و فعالیت‌های گروه‌های تبهکار مهاجر در آمریکا مضمون اصلی دیگر فیلم‌های استون (همکار فیلم‌نامه‌نویس این فیلم)، در این دوره مثل صورت زخمی (برایان د پالما، 1983) و در سطحی دیگر، هشت میلیون روش برای مردن (هال اشبی، 1986) و در سطحی دیگر، هشت میلیون روش برای مردن (هال اشبی، 1986) نیز هست. اما چیمینو با دیدگاه رادیکال سیاسی / اجتماعی خاص خود به بزرگ‌نمائی ابعاد دیگر این مسئله مثل اختلافات نژادی می‌پردازد. چیمینو در گفت‌وگوئی می‌گوید که در طول دوران فیلم‌سازی‌اش، جز «وسترن» چیز دیگری نساخته، و «وسترن شهریِ» سال اژدها شاهدی بر این مدعاست. به‌عنوان نمونه می‌توان به صحنه «دوئل» پایان فیلم اشاره کرده که چیمینو در آن با به هم ریختن تمام قواعد فیلم‌های «اکشن» در قالب مبارزه «رودررو»ی شخصیت‌های مثبت و منفی فیلمش، به ارائه معادلی امروزی برای دوئل‌های پایانی وسترن‌های کلاسیک می‌پردازد. او توانائی‌اش را در «فضاسازی» این بار نیز در خلق محله چینی‌های نیویورک (تماماً بازآفرینی شده در لوکیشن‌های کارولینای شمالی!) به نمایش می‌گذارد. رورک که کار بازیگری را به‌طور جدی با دروازه بهشت آغاز کرد، شهرت کم دوامش را به‌عنوان یک ستاره در سال‌های دهه 1980، تا حد زیادی مدیون ایفای نقش «استنلی وایتِ» تندخو و موخاکستری این فیلم است.