از مربیان پنج ستاره چه می خواهیم؟

والیبال ایران شرایط جدیدی را پیش روی خود می بیند. نسل تازه ای از بازیكنان و مربیان در راهند. برای رشد و توسعه بیشتر این رشته تجدیدنظر در طرح های گذشته یك الزام به شمار می آید. والیبال كشورمان در رده های مختلف به مرزهای بین المللی رسیده است و برای رسیدن به مدارج بالاتر نیازمند سرمایه گذاری و تلاش به مراتب بیشتر نسبت به قبل است.
حتی ماندن در سطح كنونی نیز امری بسیار دشوار بوده و دل بستن به گذشته ها و عناوین همان سرنوشتی را به دنبال دارد كه در بازی های آسیایی دوحه دیدیم. البته سقوط تا رده ششم بازی های آسیایی تلنگری جدی بر مسئولان بود و خوشبختانه شاهد اتفاق هایی میمون در تصمیم گیری های مدیران توپ و تور هستیم.
بها دادن به جوان ها و تزریق خون تازه به تیم های رده های مختلف ملی از جمله اقدام های ضروری است كه رئیس جدید فدراسیون والیبال به آن ایمان دارد و از ظواهر امر پیداست كه داورزنی این مهم را در دستور كار خویش قرار داده است. طبیعی است برای تحقق اهداف نو هزینه هایی پرداخت بشود و این كه مسئول كنونی فدراسیون تأكید می كند و تا یكی دو سال آینده به سكوها چشم ندارد و تنها توجه ترمیم زخم ها و كمبودها دارد، منطقی می نماید و آن را باید پذیرفت. در عین حال فراموش نكنیم كه برنامه ریزی خوب و اجرای آن یك اصل مهم است كه در یكی دو سال اخیر چندان به آن نپرداختیم.
همین شرایط كنونی لیگ برتر اعتراض های بسیاری را به دنبال داشته است. مربیانی كه به طور معمول از انتقادهای صریح چشم پوشی كردند وقتی اوضاع را نامناسب دیدند، سنت شكنی كردند و فدراسیون و برنامه ریزان آن را مورد خطاب قرار دادند. آیا با برگزاری اینچنینی بالاترین سطح مسابقه های باشگاهی می توانیم پیشرفت های لازم را انجام بدهیم؟ شاید این یك نمونه عینی از نبود برنامه ریزی خوب است كه هم اكنون با آن مواجه هستیم.
لیگی كه باید از ابتدای فصل پائیز شروع می شد به زمستان موكول شد تا بی توجه به شرایط تیم ها، بعد مسافت و اوضاع جوی كه بر رفت و آمد تیم ها به شهرهای مختلف تأثیرگذار است با انجام دو بازی در هر هفته كار را برای مربیان و بازیكنان دشوار كرد تا با اعتراف مربیان و كارشناسان با افت فاحش كیفیت بازی ها مواجه شویم. گرچه مسئولان جدید فدراسیون این موضوع را به برنامه ریزی های از قبل تعیین شده، بخصوص درباره تیم های ملی ربط می دهند ولی می توانستند تجدیدنظرهایی در این باره صورت دهند.
لیگ در هر رشته ورزشی و در هر نقطه گیتی محل عرضه و پرورش بازیكنان و ستارگان جدید است و در این رقابت هاست كه بازیكن ها مورد محك جدی قرار می گیرند تا آماده پوشیدن پیراهن پرافتخار ملی شوند. بدون شك افت كیفی لیگ ضررهای زیادی را متوجه تیم های ملی می كند و برای كسب افتخار در عرصه های بین المللی باید برنامه ریزی خوبی برای لیگ داشت. باید دید مسئولان فدراسیون با این مهم چطور كنار می آیند و در طرح های جدید خود لیگ را در چه جایگاهی قرار می دهند؟
‌● عرصه های ملی
ناكامی تیم ملی در بازی های آسیایی دوحه اگرچه دردناك بود اما نكته هایی را به دنبال داشت كه درس گرفتن از آنها می تواند در آینده به كمك مسئولان و مربیان بشتابد تا بار دیگر تیم ایران روی سكوی آسیایی بایستد. قرار گرفتن روی سكوی ششم دوحه واقعیت های زیادی را نمایان كرد. این كه در دوره قبل (بوسان) به غیر از كره كه با همه قوا پای به عرصه رقابت ها گذاشت تا مدال طلا در خاك میزبان باقی بماند، دیگر قدرت های شرق آسیا به دلیل حضور در مسابقه های جهانی تیم های دوم خود را به بازی های آسیایی فرستادند تا در چنین شرایطی تیم كشورمان بر رده دوم تكیه بزند.
دل بستن به این عنوان مجازی عاقبت خوشی نداشت و دیدیم تیم ایران چهار سال بعد در دوحه ششم شد! تیم ملی در این مدت به نسبت یار جدیدی به تركیب خود نیفزود تا بازیكنان پا به سن گذاشته طاقت حضور در دو تورنمنت سنگین جهانی و آسیایی را نداشته باشند. برگزاری اردوهای طولانی مدت كه موجب تعطیلی رقابت های باشگاهی شده، دیگر امری منسوخ در والیبال جهان به شمار می آید اما در سال های گذشته و بخصوص سال گذشته این اتفاق در تیم كشورمان بیش از هر تیم دیگری رخ داده است. در واقع اردوهای چندین ماهه تیم ملی نه تنها هیچ نفعی نداشته كه همه بازیكنان تیم كشورمان را فرسوده كرده بود. حال باید دید آیا داورزنی پیرو مدیران قبلی است یا این كه برای همیشه چنین طرح های سنتی را كنار می گذارد تا گام بلندی برای برنامه ریزی نوین برداشته شود؟
● مربیان ۵ ستاره
حضور در رقابت های قهرمانی مردان جهان كه سال گذشته در ژاپن برگزار شد برای والیبال ایران دستاوردهای مهمی را به دنبال داشت. شاید مهمترین آن شناخت سطح واقعی والیبالیست های ایرانی نسبت به ستاره های نامدار این رشته است و صد البته همگان شاهد بودند از نظر فنی فاصله زیادی بین آنها وجود ندارد و تنها تجربه و حرفه ای گری های بزرگان جهان نسبت به ایرانی ها بیشتر بوده كه برتری آنها را رقم می زند. برای رسیدن به سطح آنها به طور حتم در كنار امكانات و برنامه ریزی مناسب به دانش روز نیازمندیم و جای بسی خوشحالی است كه رئیس جدید فدراسیون این موضوع را در سرلوحه كار خود قرار داده است.
در سال های گذشته پارك كی وون و میلوراو كیاچ هدایت تیم ملی را عهده دار بودند و در این بین پارك توانست خدمات قابل ستایشی ارائه دهد اما برای پیشرفت بیشتر نیاز به فكر تازه تری است. مذاكره با مربی پنج ستاره ای چون زوران گاییچ هر والیبال دوستی را خوشحال می كند. در واقع این اتفاق در والیبال ایران تازگی دارد و در صورت تحقق می تواند تبلیغات وسیعی را در رسانه های بین المللی به دنبال داشته باشد.
گاییچ كه در سال ۱۹۵۸ در پانچو متولد شد در مارس ۱۹۹۵ سرمربیگری صربستان را عهده دار شد و با رهبری بی نظیر همین مربی بود كه صرب ها قهرمانی المپیك و عناوین قاره ای و جهانی زیادی را از آن خود كردند. گاییچ كه به باور كارشناسان بزرگ جهان یكی از پنج مربی برتر دنیا به شمار می آید در روزهای آتی پاسخ قطعی خود را به فدراسیون والیبال ایران اعلام می كند و در حالی كه داورزنی، رئیس فدراسیون والیبال كشورمان نسبت به عقد قرارداد با این مربی سرشناس امیدوار است منابع خبری از مذاكرات نمایندگان ایران در ایتالیا با چند مربی نامدار این كشور خبر می دهند.
به نظر می رسد مسئول اول فدراسیون تلاش مضاعفی را به كار گرفته تا برگ برنده ای را در دوران مدیریت خود رو كند. وی با به كارگیری ست كوویچ در تیم نوجوانان و كارخانه در تیم جوانان ایران بلندپروازی هایش را آشكار كرده است. البته باید دید داورزنی در صورت عقد قرارداد با مربی بزرگی چون گاییچ چه اهدافی را در سر خواهد پروراند؟ آیا رسیدن به المپیك ۲۰۱۲ لندن با این طرح ها قابل تحقق است؟ آیا برنامه هایی برای استفاده از دانش این معلم های بزرگ دنیا و انتقال آن به مربیان داخلی مدنظر است؟
امیدواریم سال ۸۶ كه از ترافیك كمتری نسبت به سال قبل برای والیبال برخوردار است تصمیم ها و طرح های باارزشی را درباره رقابت های باشگاهی، ملی و پایه ای به خود ببیند. به طور حتم خیلی زود پاسخ بسیاری از اما و اگرها نمایان خواهند شد.

علی رضایی

منبع : روزنامه ایران